Pamiętnik odchudzania użytkownika:
szczuplainaczej

Udałam się wczoraj na zakupy odzieżowe. Okazuje się , że stałam się niewymiarowa. Za duże były dla mnie ubrania w rozmiarze 48, a za małe 46. Co mnie z kolei ucieszyło to to, że nie musiałam sięgać po rozmiar 50-52!!!! Zakupiłam - spódnicę tubę, białą bluzkę, dżinsy, spodnie czarne i dresowe, tunikę wełnianą.

Wróciłam od rodziców i weszłam rano na wagę .I co? Przyjemne zaskoczenie.Jest mnie mniej!!! Podsumowując pierwszy miesiąc odchudzania:- 5kg :) Składam sobie gratulacje.

Jestem u rodziców i boję się ,że przytyję.Właściwie jestem pewna,że będzie mnie więcej jak wrócę. Choć staram się, by nie jeść za wiele. Trudno się powstrzymać, a nie chce im mówić, że się odchudzam, bo znów będzie gadka, naśmiewania, przygadywanie. 

Tyle czasu minęło odkąd zaczęłam na poważnie się odchudzać. Zrzuciłam już 4 kilogramy, córcia 1,5 kg. Mąż zaczyna wierzyć, że tym razem dam radę. Spadki wagi baaaaardzo mnie motywują. I pamiętniki tych, którym się udało, bo pokazują, że się udaje, że to nie mżonki.

Jakoś nigdy nie napisałam, na czym polega moja dieta. Właściwie to nie dieta tylko zmiana stylu życia i odżywiania. Ograniczyłam pieczywo do minimum - pozwalam sobie na co najwyżej na bułkę wieloziarnistą na dzień. Nie jem ziemniaków po żadną postacią. Pij wodę niegazowana, pałaszuję wiele pomidorów, ogórków, salaty oraz co najmniej 2 owoce dziennie. No i jogurt lub mozzarella. CZYLI ZDROWIEJ. Więcej się ruszam, ostatnio tylko siedziałam ciągle za biurkiem. Zaczęłam od spacerów.Nigdy nie lubiłam sportu.A teraz w zaciszu domowym ćwiczę zumbe - na razie 2 piosenki, więcej nie daje rady.

Na wakacjach było cudownie. Schudłam kolejny kilogram. I tylko raz uległam pokusie lodów. Najgorzej mi utrzymać dietę będąc u rodziców. Tam pełna lodówka, mama wygotowuje rarytasy, a chcąc im pomóc w interesach, mało się ruszam. Mam pewne obawy, kiedy wrócę do pracy. Czy uda mi się wytrwać w diecie?

Dziś się zważyłam, pół kilo mniej. 

Córcia załamana, bo szykujemy się do wyjazdu i przymierzyła parę spodenek z zeszłego roku - okazały się za małe. Tłumaczę jej - rośniesz, przed rokiem miałaś inną figurę, poza tym walczysz z nadwagą. 

Rozumiem ją, całe życie walczę z kilogramami, ale mnie nikt nie wspierał , gdy byłam w jej wieku. Wszyscy mówili: ,,Wyrośniesz z tego, to taki dziecięcy tłuszczyk". I co? Wyrósł grubas. Dlatego walczę razem z nią, pokazuję, że można, jeśli się mocno chce.Nie chcę, by była grubasem!

Pogoda sprzyja odchudzaniu, jeść się nie chce. W sobotę wyjeżdżam z rodziną na wakacje. Będziemy wiele zwiedzać, więc to też posłuży zbiciu kilogramów. Czuję się świetnie, aż się dziwię. Nigdy wcześniej tak nie było. 

Na razie minus jeden. Nie ma co się cieszyć, pierwsze kilogramy zawsze idą szybko. Jak będzie powyżej minus 5, będę sobie gratulować.

Dobrze, że zawsze można zacząć od nowa. Tym razem nie sama tylko z córką. Pierwszy mój cel to zrzucenie 16 kilo. Do kiedy? Nie wiem. Wiem, że mniej niż 100 chciałabym ważyć do 1 września 2014. Czy to możliwe? Pewnie wszystko zależy ode mnie. Dlaczego chcę to zrobić? By lepiej się poczuć i mieć siłę i chęci do życia, bo w taki gorący dzień jak dzisiaj tylko siedzę w domu- za duszno, za ciężko, za wstyd ludzi... Kolejne wymówki...