Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wiem już, że mi się nie uda

Nie będzie 55 kg na urodziny. Nie dam rady przez tydzień. Nie rzucę się triumfalnie na taśmę, bo i po co... tylko się bym potłukła.

Ponad rok temu jako cel postawiłam sobie 55 kilo osiągnąć na święta bożonarodzeniowe 2009. W listopadzie i w grudniu na wadze często migało 55 z ogonkiem, no, z ogonem. Już byłam tak bliska celu.....

Świadomie pofolgowałam sobie w czasie świątecznych przygotowań, w święta, w sylwestra, w kilka imprez rodzinnych noworocznych. Waga podskoczyła. Zeskoczyć nie chciała. Uparła się, zaparła tylnimi łapami.

Wielkanoc była pod kontrolą, po tygodniu waga wróciła do poziomu przed-wielkanocnego.

Rower, kije, rower, kije, spacery leśne, rowerowe maratony, kije, spacery, znowu rower. Wszystko "na dopingu", jak określiła moją suplementację znajoma vitalijka. Ponad półtora miesiąca tak ćwiczę, waga powolutku, z podskokami góra-dół, ale zasadniczo w dół. Tylko szkoda, że nie szybciej. Może bym zdążyła.

Któryś już raz dochodzę do wniosku, że gdyby nie nocne drinki, to bym była szczuplutka. Jak co niektóre chude śledzie. Albo inne eteryczne wióry. Ale wieczorny drink to jedyny moment dnia, kiedy mi się wyłącza pamięć minionego zła. Nie pozbawię się tego spokoju i chwil zapomnienia.

Mniej jeść nie będę, bo robię się koszmarnie i zasysająco głodna. Teraz te 1000-1200 kcali + do 220 kcali za drinki - to jest moje absolutne minimum. Owszem, są dni i tylko 900 kcali, ale to przez zapomnienie, albo gdy doba ma dla mnie 3 godziny, wtedy wolę spać niż jeść.

Jeszcze tydzień temu miałam nadzieję, że mi się uda. Już waga chwilowo mrugała w dolnych granicach 56. Radośnie oczekiwałam na 55 z ogonkiem lub ogonem. Ale potem jeden dzień z demonami, dwa dni bez sportu, jeden wieczór z zapychaniem się żurawiną i całym musli, jakie było w domu. I dziś świtem zaczął mi się okres. W ciągu roku mam tylko 2 lub 3takie okresy, przy których przybieram na wadze. Ale znacząco.

Nie będę pisała, co dzisiaj rankiem zobaczyłam na wadze. A - bo mi wstyd. B - bo wiem, że to minie.

Ale na urodziny w przyszłym tygodniu nie zdążę. Nie rozpocznę nowego roku życia jako nowa ja pięćdziesięciopięciokilogramowa.

Żeby nie było, że tylko narzekam. Nieprawda. Pomierzyłam się niedzielnie dla Czarownic Rowerowych. Wszędzie jest mnie mniej. Oczywiście poza mięśniami łydek, ale te mięśnie akurat są mi niezbędne. Znacząco mniej mnie w talii, nowe portki 30/30 są jak ulał. Odrobinę mniej mnie w biodrach. Biust też zmalał, niepotrzebnie, ale od czego jest lobby biuściastych? Mam nowy, wypasiony i super dopasowany stanik, taki do zaświecania męskich oczu.

I te miejsca, gdzie we mnie został tłuszczyk, a są takie 3 punkty, jakby mniej nabite. I zmalał mi poziom tłuszczu o 1%.

Więc bardzo nie narzekam. Ale tak chciałam to 55!!!...

Zębami zgrzytam.

Ps.

Nie, nie złagodniałam "politycznie". Chodzą za mną rozmyślania po dzisiejszym króciutkim wywiadzie Wałęsy "Nie dam satysfakcji robakom". Pewno coś naskrobię...

ps 2

Idę na rower. Słońce.