Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
... i nieważne, czy to Perszeron czy Kucyk Pony...

Bo naprawdę to nieważne, gdy ma się Sobotni Dzień Konia z Kopytami! I nie ma żadnych rozsądnych usprawiedliwień, poza cichutko popiskujacym skruszonym sumieniem.

Owszem, ciężko by było osobie o mojej konstrukcji fizycznej i już zmniejszonym żołądeczku zjeść Całego Perszerona. Ale kilka Kucyków Pony - czemu nie?

No to zjadłam.

Wszystko zdrowe, dietetyczne, świeżutkie i bardzo smaczne. Tylko te ilości!!! Te ilości wołające o pomstę do nieba.

Na śniadanie micha mleka z musli, czemu nie. Ale po co była mi dokładeczka? A druga?  A dojadanie kanapki drugośniadaniowej po Staśku? No po co ? Jak on jadł jogurt, to kto mnie zmuszał do jedzenia serka wiejskiego? Czy stał ktoś z pistoletem i zmuszał?

Obiad w ilościach ok. A nawet bardzo ok.

Potem spacer daleki ze Staśkiem. Oglądaliśmy budowę stadionu na Euro.

A potem biegaliśmy mostem Poniatowskiego i stawaliśmy okrakiem nad różnymi dylatacjami, by poczuć jak się most nierównomiernie porusza, gdy przejeżdżają ciężkie kabany i tramy. Bardzo poruszająca, energetyczna i pobudzająca wyobraźnię zabawa.

Wróciliśmy zadowoleni. Zmęczeni na maxa.

Ja ze zmęczenia niegłodna.

Wieczór zapowiadał się już jedzeniowo grzeczny. Tylko 2 duże kęsy kanapki Stasiowej. Tylko 2 plasterki polędwicy łososiowej. Tylko czerwone wino w kieliszku. I NIC więcej. Nic planowanego...

Ale nocą miałam adrenalinową przygodę. Przeganiałam dużą grupę z lekka napranych dwudziestolatków z budynku. Umiem z takimi postępować, umiem wygonić nie wzbudzając w nich agresji. Na zewnątrz mogę być spiżowym pomnikiem. Mogę być oazą spokoju i stanowczości. Mogę być gromem grożącym gromowymi konsekwencjami, ale takimi dalekimi, nadciągającymi tylko w przypadku niepodporządkowania się moim poleceniom.

Ale to nie znaczy, że w środku nic nie czuję.

Jak już w bezpiecznym miejscu opada napięcie i samoopanowanie, to dostaję trzęsiączki. Cielesnej i umysłowej. Adrenalina wciąż krążąca w krwioobiegu i nie znajdująca już powodu krążenia - ona popycha do różnych dziwnych działań.

Mnie popchnęła w stronę garnka z wieprzkiem, całe popołudnie duszonym przez Pana i Władcę w mielonych jarzynach. Oyszne!... Pachnące!... I strasznie gorące było, poparzyłam sobie język. Ale od garnka oderwał mnie siłą dopiero. Byłam jak ssąca pompa próżniowa.

I jeszcze ten najmniejszy princepolo, porwałam go w przelocie z szuflady, tak by Pan i Władca nic nie zauważył.

Widok na wadze niedzielnej ??. Spuszczę litościwą zasłonę milczenia.