Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
NAPRAWDĘ się staram !

w sensie, że ruszać się staram !!!!

a w ramach uprzedniego czczenia osobistej najbliższej środy kupiłam sobie następne stringi rowerowe, bawełniane, sznureczkowe, niebieskie w różowiutkie kwiatuszki

wypróbowałam od razu

przejechałam od wczesnego popołudnia do wczesnego wieczora ponad 77 km

te poprzednie słodko-niewinne rowerowe stringi, biało-różane, są jednak wygodniejsze

widziałam w czasie jazdy:

- potomstwo drapieżnego bociana (bo to było tak... , jeszcze gdy jeździłam na Wielkiej Srebrnej Błyskawicy, jechałam kiedyś ścieżką z Wilanowa do Powsina, nie było wtedy wypasionych osiedli wilanowskich, tylko pola i pola i pola. I znad tych pól leciał bocian. Ciężko bił skrzydłami. A z dzioba zwisało mu spore brązowe zwierzę. Co najmniej wielkości kocura. Widziałam, gdzie leciał. Pojechałam do znanego mi gniazda bocianiego. Stary bocian ostrym dziobem rozrywał brązowe zwierze i podawał ciągnące się kawałki młodym. Sprawdziłam potem, że żaby stanowią niecałe 20 % pożywienia bocianiego. Reszta to fretki, nornice, koty, zajączki. Bocian jest drapieżnikiem-oportunistą.

To jest to samo gniazdo. Po latach. Gdy stara para bocianowa już sie nie lęgnie, ich gniazdo najcześciej przejmuje niedawne potomstwo.)

- i rezerwaty przyrody trzy. Konstanciński. Lasy Oborskie, gdzie buczyna i graby stoją nogami w bagnie. I Wyspy Świderskie, unikat na skalę europejską, bo i żadna z głównych rzek Europy nie jest tak dzika, jak miejscami Wisła.

- drugi brzeg Wisły w miejscu, gdzie most bez ani jednej podpory w wodzie by stanął. Ten drugi brzeg jest tak blisko, że machaliśmy sobie z ludźmi na drugim brzegu. To jest za rezerwatem wysp wiślanych. Kiedyś tu prom chodził. Zresztą droga/jezdnia po jednej i po drugiej stronie rzeki ma ten sam numer. Cisza, spokój, kląskania pozostałości słowikowych, wczesne skowronki, mewy, szemranie nurtu rzeki, wędkarze moczący kije. Tu jest link do tego miejsca.   

- bażancica mi spod kół lotem smyrnęła i pofrunęła

- wjazd do posesji z wieżą obronna i lwami, a żeby było zabawniej, to ta wieża i te lwy nie strzegą NICZEGO. Teren opłotowany, posadzone zalesienie, bo to duuuży teren, same krzewy i kwiaty by nie starczyły. I od lat w dali szerokiej alei wjazdowej widać zniwelowany teren i początki fundamentów. I barakowóz stoi, jakim jeździli Cyganie. Widać, że inwestorowi skończyła się kasa. Ale lewki są corocznie malowane, i wieża strażnicza też ma świeże barwy na sobie.

- tężnię konstancińską też nawiedziła ( a nie mówiłam Mulionerom, że w porównaniu z Ciechocinkiem to nawet nie jest Pikuś ? .. . malutka ta tężnia, ale za to kłęby słonej mgły są widoczne, nie jak w Ciechocinku, że niby tężnie działają, ale nie czuć nic na ustach.)

to nie jest złej jakości zdjęcie, to kłęby solankowej pary wodnej unoszą się wokół pikusiowej tężni !

- młodego rowerowego ojca, usiłującemu bezskutecznie wyjaśnić swojemu potomstwo w wieku lat trzech, co to znaczy jechać zawsze prawą stroną ścieżki rowerowej oraz gdzie każdy człowiek ma prawą rękę

- i mężczyzną wiozącego na rowerze zlewozmywak dwukomorowy, ciągle mu się zsuwał

- i panienkę na amsterdamskiej damce w... furkającej mini spódniczce . ..  desperatka chyba .. zwiewało jej tę spódniczkę na biodra oraz wyżej co chwila

A poza tym już wiem, że dopóki nie wyleczy mi się zasinienie na całej lewej łydce, to nie mogę jeździć na dziko, w sensie, że NIE! po grubym żwirze i NIE! po kamieniach.

Bo trzęsienie bardzo boli.