Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Słońce świeci w mojej duszy, choć za oknem pada
deszcz.

Czuję jak rozpiera mnie radość i duma, że robię coś dla siebie, i jestem szczęśliwa kiedy myślę o przyszłości. Patrzę na życie przez różowe okulary, a przede wszystkim nie przejmuję sie problemami całego świata. Czas przyszedł, żeby pomyśleć o sobie i nie sądzę, żeby przemawiał przeze mnie egoizm. Nie znaczy to, że gdy ktokolwiek będzie potrzebował mojej pomocy to nie wyciągnę do niego ręki tylko dlatego, że zajmuję się rozwiązywaniem swoich problemów. Rodzina, przyjaciele i znajomi są naprawdę ważną częścią mojego życia, ale nareszcie dotarło do mnie, że ja też powinnam być dla nich tym samym. Muszę mieć czas dla siebie, a swoje życie przeżyć po swojemu, bez względu na to ile jeszcze czeka mnie szczytów do zdobycia. Cenię rady innych ludzi, ale nie muszę się zawsze nimi kierować, wolę się nawet sparzyć od czasu do czasu. Takie blizny hartują mój charakter.
Ostatnio cały czas chodzi mi po głowie tytuł piosenki zespołu Raz Dwa Trzy - "Trudno nie wierzyć w nic" . Choć odnosi się do czegoś innego, coś w nim musi być, bo ja chyba w końcu uwierzyłam, że naprawdę uda mi się osiągnąć obrany cel. Wcześniejsze próby może właśnie dlatego kończyły się niepowodzeniem, ponieważ nie wierzyłam w to co robię. Wszystkie problemy zwalałam na moją słabą wolę, a zapomniałam, że nie ona jest w tym wszystkim najważniejsza.
Dobry humor + dieta = mniej kilogramów na wadze.
Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego dnia.
P.S. Jeśli chodzi p realizację zamierzonych celów to wczorajsze porządki mogę dopisać do listy małych sukcesów, ale jeśli chodzi o zaległości w lekturze to nadal kiepsko. Obiecałam sobie dzisiaj, że wyczaruję choć pół godziny na czytanie (zaczęta książka czeka na mnie od 2 tygodni).