Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jak się przełamać?

Potrzebuję pomocy. Jednak nie jestem tak silna jak mi się wydawało. Jestem słaba. Nie potrafię sama ogarnąć zdrowego trybu życia. Chciałabym zacząć ćwiczyć ale nie mam siły. Nie wiem co się dzieje... Depresja? Nie wiem. Zaburzenia odżywiania? to na pewno.
Chcę coś z tym zrobić. Chcę schudnąć przed trzydziestką. Boję się o swoje zdrowie, bo pochodzę z rodziny "zawałowców" i w obecnej chwili mam wszystkie predyspozycje do zawału. Jestem gruba, źle się odżywiam i palę papierosy. A ja przecież mam dla kogo żyć i chcę żyć jak najdłużej.
Codziennie zaczynam dietę. Codziennie też kończę. Moje odchudzanie w tym momencie trwa od 5.30 - bo o tej wstaję do ok. 15.00 czyli do powrotu z pracy. Kiedy wpadam do domu po pracy jestem tak głodna, że jest mi wszystko jedno co zjem i właśnie wtedy kończy się moja dieta. Codziennie historia się powtarza. Chciałabym pójść na siłownię, czy aerobik ale nie pójdę bo się wstydzę ludzi, wstydzę się swojego wyglądu. eMol chciał żebyśmy w weekend pojechali gdzieś nad wodę albo na basen ale ja się wstydzę i boję. Boję się, że spotkam kogoś znajomego a już nie daj Boże kogoś z pracy. Chyba zapadłabym się pod ziemię. No i co tu robić? Jak się przełamać?
Nie wiem w jaki sposób mam się odchudzać. Myślałam o diecie Vitalii, bo na niej już schudłam kiedyś 10 kg. Myślałam o Naturhousie, bo akurat jest oddział w moim mieście. Albo może do dietetyczki ale to znowu droga inwestycja. Na dietę Vitalii jeszcze byłoby mnie stać... Pomóżcie doradźcie. Może macie jakieś swoje sposoby.
Wiem, że najlepszym sposobem jest zmienić nawyki żywieniowe już na stałe, czego żywym przykładem jest tu na V. koralina1987. Podziwiam ją bardzo i jest dla mnie wielką motywacją.

PS: I nawet nie chce mi się kolorować tego wpisu. Nic mi się nie chce:(((
Tymczasem niebezpiecznie znowu zbliżam się do "setki"...