Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Gdzie ta kobiecosc.....

Potem mój chłopak z liceum. Miał  na imię M. ale nazywałam go Alek. Dlaczego ? Bo zwykł mówić ; kocham cię, ale ...Wszystko we mnie bylo zawsze "ale". Byłam zawsze za mało kobieca. Wyrzucał moje ukochane wygodne ciuchy a w zamian kupował mi spódniczki ze skosu, bluzeczki jedwabne, mokasyny na obcasie kolor sraczkowaty nude, gumeczki do włosow, notatniki w serca, różyczki plastikowe, misie patysie, ciasteczka, bransoletki przyjaźni, skrzeczace maskotki. Zabierał mnie do kina na Titanica mimo, że nie chciałam a potem miał żal, że zasypiam i chrapię. Smsy dwadziescia razy dziennie - love love love, dziewczyny zazdrosciły mi tego, a ja dostawałam ataków wsciekłości za każdym razem gdy wciskał mi laurki w skrzynkę. Nazywał mnie pupulkiem, koteczkiem, misiaczkiem, cycuszkiem, a mnie trafiał jasny szlag. Obciełam włosy bez jego pozwolenia, obraził sie na mnie, nie odzywał sie przez dwa tygodnie. Na walentynki zabrał mnie na Romea i Julie ... i płakał, a ja miałam ochote wydziubac sobie oczy widelcem byle tylko na to nie patrzeć. Wyjasniłam, że w sztuce Julia ma czternascie lat, to zmieniło mnie w nieczułą krowe bez wyczucia. Narzekał,  że sie spotyka z facetem a nie z normalną dziewczyną. Podobno śmiałam sie za głośno, moje dowcipy były zbyt  świnskie, za mało sie rumieniłam, za dużo gadałam, nie byłam wystarczajaco niesmiała i zawstydzona , i wogóle miałam wypisane na czole,  że bedą ze mną kłopoty... Słyszalam ciagle; nie umiesz sie malowac, ta koleżanka to ma takie obcasy, a ta inna to ma sukienke... marzył sobie ten M. o eterycznej blondynce omdlewajacej w jego ramionach, a dostał cygankę ... dusił mnie jak ta babcina sukienka w dzieciństwie. Pytał co sobie wymarzyłam na urodziny, powiedziałam mu komplet ksiażek, dostałam... białe kozaczki ze szpicem na kilometr, najmodniejsze wtedy. Tego chciał on - kobiecości, wrażliwej dziewczyny, dyskotek, cekinow, białych misiów, pazłotka, pamietników na kluczyk, jedzenia sobie z dziubków i serc malowanych mazakiem na  ławce. Próbowal mi wmówić oziębłość uczuciową i podejrzewał nawet autyzm - " no nie potrafisz sie otworzyć emocjonalnie, po prostu ".Wyjaśniłam mu wiec dość jasno, w którym miejscu ciała moje emocje sa wyjatkowo otwarte. Stwierdził, że damy sie w taki sposób nie wyrażają. Rozstałam sie z nim. Kozaczki chciałam oddac do sklepu, nie przyjeli. W drodze z miasta mój gniew rósł i rósł. Wrócilam ze sklepu, spakowałam sie... zabrałam tylko swoje ksiażki. Kozaczki przybiłam mu gwoździami do biurka. Skoro tak jest przywiazany do kobiecości, to niech ją sobie ma na stałe....

Coś sie we mnie złamało, męczyłam sie długo, aż  poznałam nową sasiadkę, która była psychologiem.. .nasze rozmowy sasiedzkie zmieniły sie w mini terapię. Powiedziałam jej,  że tego nie czuje, no bo gdzie ta kobiecość... i to niedobrze. Ona spytala- czemu ? Czemu niedobrze ? Czy źle mi samej ze sobą? Jeżeli nie to w czym problem?

No własnie ... w czym? Nie musze byc delikatną ksieżniczką na płatku róży by być  kobieta. Moge głosno mówic facetowi czego chce, kiedy i jak. Nie bede udawać oburzonej cnoty, gdy pan z rusztowania zagwiżdze na mnie na ulicy. Nie jestem damą. Nie płaczę, nie histeryzuję, nie podpuszczam, wale prosto z mostu, nie gram w kobiece gierki. Lubie malowac  ściany i przybijac gwoździe. Mam prawo mieć  dupe ze stali. Nie muszę siedziec na motocyklu z tyłu i trwożnie przytulać  sie do kierowcy. Mogę go prowadzić  ... Gdzieś tam w kosmosie muszą być  ci faceci, którzy lubią porzadnie połobuzować  i z którymi można dokonywać  abordażu, zatapiać okręty, palić , rabować , grabić  złoto, a czasem sobie po prostu posiedzieć  i pomilczeć ...