Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Czesc 1

Relaks po wyjsciu z samolotu zaburzyly rozpaczliwe krzyki jakiejs kobiety totalnie zakutanej w ichnie czarne przescieradlo. Nie mam pojecia czy krzyczala z rozpaczy bo ktos nie przylecial, czy moze dlatego ze ktos odlatywal ale brzmialo to strasznie... jeden ze straznikow granicznych skinieniem glowy odradzil mi interwencje i kobieta zostala zaciagnieta gdzies na zaplecze.

Probujac o tym zapomniec wylezlismy na powietrze. Milo, ciepelko - dobry znak, smrod z kanalizacji - zly znak. Ktos powinien nas odebrac i zawiezc do hotelu, tak ? Nie ! ? No ale za to dopadl nas niewysoki tunezyjski pan klepiacy cos po rosyjsku i przekonywujacy, ze to on nas wiezie. No to jak wiezie to wiezie. Ok.  Wsiedlismy do autobusu rodem z prl-u . Ja luby i kierowca.

I powiozl nas w jakies upiorne uliczki zaciemnione i wymazane sprayem. Po dwudziestu minutach i probach komunikacji z kierowca zaczelam odczuwac niepokoj. Po godzinie zaczelam sie zegnac ze swoimi nerkami. Porwal nas, pomyslalam porwal jak nic. Mafia tunezyjska... Juz widzialam siebie w obskurnym hotelu w wannie pelnej lodu z telefonem w reku i bez nerek. Prawie poddalam sie panice, kiedy kierowca cos zatrejkotal i zrozumialam, ze to bylo - jestesmy na miejscu - tym razem po niemiecku.

No i bylismy - w ladnym hotelu z trzema basenami, palmami marmurami i trzema ochroniarzami przy wejsciu :) co za roznica w porownaniu do biedy, smieci i zapachu konskich plackow tuz za hotelowym murem...