Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Życie jest kłamstwem..?

Pierwszy wpis, choć konto tutaj mam już od jakiegoś czasu. Również od jakiegoś czasu staram się wyjść z tego, w co weszłam 3 lata temu. Te 3 lata wiele zmieniły w moim życiu. Borykając się od paskudnej bulimii po jeszcze paskudniejszą anoreksję, staram się ze wszystkich sił wyjść na prostą. Nie jestem jedną z tych które świadomie chciały zachorować, z takimi spotykałam się już nie raz, nigdy ich nie rozumiałam. W chorobę wepchnęły mnie poważne problemy, z którymi musiałam radzić sobie sama. Były to sprawy, z którymi czternastolatka nie umiała się pogodzić, jednocześnie nie potrafiąc szukać pomocy u innych. Całkowicie straciłam zaufanie do ludzi, przez długi czas nie ufałam nikomu, coraz bardziej pogrążając się w ed... Podczas napadów potrafiłam zjeść 6 tysięcy kalorii, zwymiotować i w krótkim czasie pochłonąć drugie 6 tys. Miałam też okresy głodówek, gdzie przez miesiące jadłam tyle co nic... 2 jabłka wywoływały u mnie wyrzuty sumienia, potrafiłam wymiotować herbatą, która też mi ciążyła. Pisząc to łzy skapują mi na klawiaturę, chciałabym uprzedzić wszystkie te dziewczyny, które świadomie "chcą zaprzyjaźnić się z aną". Ana to nie przyjaciółka, ana to choroba, to największa zmora, która chce śmierci. Tak bardzo pragnę wyzdrowieć. Sądzę, że jestem już na dobrej drodze. Chcę schudnąć, bo nie podoba mi się swoje ciało, ale schudnę zdrowo, z ćwiczeniami. Nie dam się chorobie. Bo mam dla kogo żyć, mam kogoś, kto na nowo przywrócił mi wiarę w ludzi...