Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dziwnie

Wczoraj był 6. grudnia. Dzień raczej wesoły, prawda? Ale mnie bardziej przytłoczył niż pokrzepił. Ale od początku...

Zaczęło się od ćwiczeń z Mel, czyli pośladki, nogi i abs. Powoli już zaczyna mi się nudzić ten zestaw abs, więc powinnam zacząć szukać jakiegoś świeżego substytutu :D Jeśli chodzi o ćwiczenia, to coraz bardziej widzę sens w ćwiczeniach siłowych... Modelują doskonale, ujędrniają i dziewczyny wyglądają nadal kobieco, seksownie! Wspaniale... Muszę więcej o tym poczytać ;)

Następnie poszłam z koleżanką na zakupy, aby mogła znaleźć jakieś prezenty choinkowe. W centrum handlowym było od groma ludzi. Płaczące dzieci, zgiełk, muzyka - wszystko naraz. Do tego koleżanka jest tak niezdecydowaną osobą... Głodna wróciłam do domu, odpoczęłam i poszłam na kolokwium. Trafiłam na dziwne zadania. Jedno rozwiązywałam trzema różnymi sposobami i za każdym wychodziło tak samo, ale nie, to nie było dobre rozwiązanie. Gdy zobaczyłam, że i tak nie zaliczę (za każde kolejne podejście do zadania było -25% pkt.) zakończyłam te głupie ekolokwium. To było jak loteria - to system losuje Ci zestaw zadań. A ja nigdy nie miałam szczęścia w tego typu rzeczach, naprawdę. Tylko dwa razy w życiu coś wygrałam. Raz - kubek (w konkursie brało udział max. 5 osób) i dwa - książkę (w konkursie recytatorskim, ale to jeszcze było w gimnazjum). I tyle mojego szczęścia ;) Zawsze pocieszałam się, że szczęście się wreszcie odwróci i los uśmiechnie, ale do tej pory tak się nie zdarzyło...

Wieczorem do mieszkania przyszedł chłopak drugiej koleżanki i z okazji Mikołajek w ramach pocieszenia dostałam czekoladowego lizaka :) Takiego pysznego! Skusiłam się, pomimo 21 na zegarku... A potem jeszcze na naprawdę cienki pasek lodów (sama kroiłam). Tyle było słodkości w niesłodkim dniu :D Generalnie Paweł jest najserdeczniejszym chłopakiem z chłopaków moich koleżanek, współlokatorek. Zawsze się przywita, uśmiechnie, zagada, czymś poczęstuje, trochę poprzekomarza ze mną. Miły chłopak. Wszyscy znamy się z liceum, ale zawsze miałam wrażenie, że jest on największym snobem z grupy :D Pozory mylą jak widać. Wczoraj kolejny raz zaprosił mnie do kina (przy swojej dziewczynie) i stwierdził, że chciałby, abym zarówno ja, jak i jego dziewczyna byłybyśmy jego żonami. Hm. Żarty żartami, ale ja na miejscu Nikoli chyba bym się obraziła. Tym bardziej, że wcześniej, gdy Nikola nalegała abym pokazała Pawłowi kupioną bieliznę (domyślam się, że oczekuje podobnej w prezencie od niego) powiedział, że wolałby zobaczyć nie bieliznę, a mnie w bieliźnie. Nikola się tylko śmiała. Dziwnie, dziwnie.

Coraz bliżej jestem też podjęcia decyzji, która dotyczy całego mojego życia. Zostawię tę politechnikę, która nie jest dla mnie (coraz bardziej to czuję), pójdę do pracy ze względu na to, że umowę na mieszkanie mam do końca czerwca i w międzyczasie będę się uczyć do matury. Poprawię ją i zobaczymy - albo dostanę się na lekarski, albo pójdę na położnictwo, skąd blisko do ginekologii (taką robiłabym chyba specjalizację, jeśli byłabym na medycynie). Lubię pracę z ludźmi, nie widzę siebie w jakichś koncernach jako chemika. To nie dla mnie. A jeśli chodzi o medycynę... Jeśli nie braknie mi siły i chęci, to będę próbować. Niektórzy dostają się przecież za nawet piątym razem ;) To moje życie, moje marzenia, prawda? :) Gdy z nudów robiliśmy z kuzynem przykładowy test LEP, to mieliśmy nawet ładny wynik - zdalibyśmy! :D Wtedy aż się czuje, że można mieć skrzydełka. Takie chociaż drobne... ;)