Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Poznajcie Zdzicha

CZEŚĆ

Dawno mnie nie było. Bardzo dawno. To znaczy byłam, Was czytałam, sama nie pisałam. Czemu?  Brak czasu, a jak tego czasu już trochę było to wolałam poczytać co u Was, a zabierając się za własny wpis rezygnowałam w połowie. I padałam, ze zmęczenia.

U mnie raz lepiej, raz gorzej. W pracy jestem jak Zdzichu. Kopacz Zdzichu: 

Nowa, więc zaczęto przynosić mi robotę, której robić nie powinnam i zaczęłam pracować za innych. Ja głupia. Chciałam być miła więc czasami coś komuś skserowałam, napisałam, podpisałam, a gdy się zorientowałam, że to nie tak, że nagle nie wyrabiam się ze swoją pracą, zaczęłam grzecznie odmawiać. I wyszłam na bezczelną, leniwą. HAHAHAHA. Ludzie są straszni. Tylko patrzą jak kogoś wykorzystać, obgadać, wyśmiać i zdeptać. A to co się dzieje w tej instytucji, właśnie przez pracowników to się w głowie nie mieści. Na początku wydawało mi się, że wszyscy są tacy w porządku, a teraz opadła zasłonka. I nie wiem jak tu codziennie patrzeć na fałszywe twarze. Pani Asia z Panią Krysią pogadają sobie na temat Pani Wiesi, a gdy Pani Wiesia wejdzie do pokoju, wykrzywią buzie w słodkim uśmiechu, prawie rzucając się jej na szyje dając buziaczka. Pani Krysia wyjdzie, to teraz Wiesia z Asią poplotkują na jej temat, oczerniając oczywiście. JAK MIŁO. Kobiety lat około 50. Dzieci, mąż i hobby: ploty w pracy. 

Ja po prostu nie chcę wiedzieć co tam się o mnie mówi. A że ja nowa to pewnie mówi się i to dużo. Ale wstaję codziennie o tej 5:00, idę do łazienki, patrzę w lustro i przekonuję sama siebie: to będzie dobry dzień, nie chce ci się, ale tym razem będzie inaczej. Wychodząc z domu myślę o powrocie. A po powrocie o dniach, które zostały do weekendu. I tak to się toczy. Dobrze, że będąc na miejscu nie mam czasu na myślenie, a czas płynie w ekspresowym tempie. Praca sama w sobie nie jest zła. Ciągle coś się dzieje, ciągle trzeba myśleć, podejmować decyzje, zajmować się nowymi sprawami. Ale coś mi tam nie pasuje, najgorsze że sama do końca nie wiem co. Czy to ci ludzie, czy dziwny prezes, czy niepewność i odrobina stresu, który i tak już w dużym stopniu opanowałam, czy może wieczne zmęczenie, które uderza wraz z wybiciem godziny kończącej dzień w pracy.  A Może po prostu za krótko pracuję. I przywyknę. Byle bym tylko nie stała się taką Krysią, która poranną kawe słodzi życiem współpracowników. 

NO PIĘKNIE. Miałam tu dzisiaj pisać o diecie, naprawdę! A wyszło, jak wyszło. Mam nadzieję, że Wasze diety nie idą tak, jak mi pisanie o nich :) 

Miłego weekendu!

PA! :*