Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Moja smutna historia.

Pół życia diet, drugie pół tycia. I tak w kółko macieja.

Zabierałam się za napisanie tutaj bardzo długo. Aż dzisiaj, przy tak cudownie dobijającej pogodzie, stwierdziłam - piszę. Muszę pisać. Muszę, bo jestem ostatnio sfrustrowanym człowiekiem. Sfrustrowanym do tego stopnia, że nie chce mi się wychodzić z domu. Nie chce mi się stroić (bo i tak wiem, że nie wyglądam dobrze), nie chce mi się ładnie wyglądać (bo i tak nie wyglądam ładnie), nie chce mi się kupować nowych rzeczy (bo w każdej nie wyglądam dobrze), nie chce mi się nic.

Mam problem z jedzeniem. Od wielu, wielu lat. Zachowuję się jak bulimiczka, z różnicą, że nie wymiotuję. Potrafię pochłonąć kosmiczne ilości jedzenia. Słodkiego, słonego, jakiegokolwiek. Jem i się opanować nie mogę. Jem aż mi niedobrze, aż mnie boli brzuch, aż się ruszyć nie mogę. Nie mam tak cały czas. Potrafię pół roku mieć z tym spokój (wtedy się odchudzam), a przyjdzie taki dzień, że dietę szlag trafia, a ja jem i jem. Nie, 'jeść' to złe słowo. Ja żrę. Oczywiście jak nikt nie widzi. Chowam jedzenie po szafkach żeby współlokatorka nie widziała. Najgorzej jak jedzie na weekend do rodziców. Mieszkanie jest wtedy tylko moje, a ja zataczam się z obżarstwa. A później mi źle. Później mi wstyd przed samą sobą. I obiecuję sobie, że to dzisiaj ostatni taki dzień, że to tak na pożegnanie, że już więcej nie będę, że od jutra wracam do normalnego, zdrowego żywienia. A jak przychodzi to "jutro" idę do sklepu i nie mijam półek z bułkami i słodyczami obojętnie. I znów jest "od jutra", i że dziś to ostatni dzień... A jutro? Jutro znów to samo. 

Czy to nałóg? Czy to słabość? Co to jest? Od dziecka lubiłam jeść. Ale do liceum byłam większa, ale w granicach powiedzmy normy. Wahałam się pomiędzy 55 kg a 75 kg (przy wzroście 162). Później była dieta Dukana, a po niej straszne problemy hormonalne. Niedoczynność tarczycy, insulinooporność. Po stwierdzeniu io (dwa lata temu) - diety, sport i -10kg. Później znów olałam. Znów wpadłam w wir... jedzenia. Później jakieś miesięczne epizody dietowe z rezultatami w okolicach -3kg. A teraz jest teraz, od wakacji mam jazdę na jedzenie i nie mogę przestać. W tym momencie moja waga jest największa w całym moim życiu. I obiecuję sobie, obiecuję, że nigdy nie będę miała dziewiątki z przodu. Nigdy. Brakuje mi teraz 2,5 kg. Ale nie mogę, no nie. Inaczej ubieram się i idę prosto do psychologa, dietetyka, nie wiem. Do kogokolwiek, kto mi palnie w łeb.

Czuję, że osiągnęłam dno. A od dna trzeba się odbić. Własnymi siłami. Nie uznaję pomocy, z tym problemem muszę sobie poradzić sama. Tylko ja. Bo nikt nie wie o moim problemie. I nie chcę żeby ktokolwiek się dowiedział. Nie wie rodzina, nie wiedzą znajomi. Na zewnątrz wszystko jest w porządku. Jestem człowiekiem, który nie znosi okazywania słabości. Wszyscy uważają mnie za silną kobietę, która twardo stąpa po ziemi. Która ze wszystkim sobie umie poradzić. Tak, radzę sobie ze wszystkim, tylko nie z TYM problemem. Nie potrzebuję ich wsparcia, bo dla mnie takie wsparcie oznacza litość. A ja nie znoszę litości, nie w stosunku do mnie. Ja się w to wpakowałam, ja się z tego wypakuję. Poza tym, wstyd mi. Cholernie mi wstyd, że taka głupia rzecz jak jedzenie wygrywa ze mną. Kieruje moim życiem. Najgorsze jest to, że mam świadomość, że tak nie powinno być. Ale jest. I trzeba coś z tym zrobić, bo zabija mnie od środka. Niszczy, niszczy we mnie wszystko. Pewność siebie, siłę, wytrwałość. Wszystko.

Jest jedna rzecz, która mnie ratuje. Sport. Kocham tańczyć i ćwiczyć na fitness. Jak chodzę codziennie na zumbę to nie jem. Bo jak się najem to wiem, że nie dam rady pójść na zajęcia. A na te zajęcia czekam od kiedy otworzę rano oczy. Ale nie ćwiczyłam od początku wakacji, więc jem. Bo po co być na diecie, skoro bez sportu i tak nie schudnę? Więc sobie jem dalej, dopóki nie wykupię sobie karnetu. I właśnie zamierzam to zrobić znów. Kontuzja stopy przeszła, mogę ćwiczyć. Błagam, żeby to coś dało.

Chcę być zdrowa. Chcę być ładna. Chcę być szczęśliwa. Chcę kupować ubrania i w każdym ciuszku dobrze wyglądać. Chcę żeby się za mną faceci oglądali na ulicy. Chcę żeby na imprezach mnie brali do tańca. Chcę żeby wodzili za mną wzrokiem. Chcę znaleźć miłość swojego życia. Chcę być po prostu szczerze szczęśliwa. 

I to wszystko zależy wyłącznie ode mnie.