Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Etapy

Chyba każde poważne odchudzanie ma swoje etapy... Zapał i motywacja, przygotowania, rozpoczęcie działania... Niby każdy mówi, że rozpocząć jest najtrudniej... A ja uważam, że to najłatwiejsza rzecz. Najczęściej bowiem spotykamy się z bodźcem zewnętrznym, impulsem, który daje nam solidnego kopniaka i wtedy uświadamiamy sobie "powinnam zrzucić te x kg". Może być to płeć przeciwna... Piękniejsza koleżanka... Fajny ciuszek, który widzimy na wystawie... Nadchodzące wydarzenie, czy lekarz, który opowie o zgubnych skutkach pielęgnowania nadwagi... Jakikolwiek bodziec to by nie był, to często on wylewa nam na głowę kubek zimnej wody i zaczynamy akcję odchudzanie.

Według mnie najgorsze i najtrudniejsze są następne etapy. Wytrzymywanie w diecie przez jakiś czas, realizowanie ustalonego wcześniej planu jedzeniowego i ćwiczeniowego... Te dni wątpliwości, które się pojawiają w trakcie, które czasami okupione są łzami sumienia, że jednak złamało się ten plan i "musimy zaczynać wszystko od nowa". Potem czyta się artykuły tych wszystkich specjalistów, że mała chwila załamania nie przekreśla diety i straconych kg, które udało się do tej pory zrzucić (albo i nie), że nie należy się poddawać i wskoczyć znowu od razu do tego pędzącego pociągu zwanym "odchudzanie".

Na im dłużej ktoś brata się z dietą i ćwiczeniami, tym bardziej musi się liczyć z występowaniem w/w trudności...Tylko jak zapobiegać takim chwilom zwątpienia? Co można zrobić kiedy już się pojawią? Dziewczyny, jak wy sobie z nimi radzicie? 

Taka refleksja mnie złapała, gdyż jednak postanowiłam wytrwać w moim postanowieniu ważenia się i mierzenia raz w tygodniu. Nie ważyłam się i zrobię to dopiero w środę rano - wtedy minie drugi tydzień jak pojawiłam się ponownie na Vitalii, i tym razem jestem aktywna. Mam dzień lekkich wątpliwości i złego samopoczucia. Może to dlatego, że się nie wyspałam porządnie? Ostatnio mam trudności w zasypianiu, co mi się nigdy wcześniej nie zdarzyło...