Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jaskinia Postojna.

Relacje z wycieczki zostały opóźnione, bo byłam na Vitalijkowym Spotkaniu w Częstochowie. Było super. Ale o tym w późniejszym terminie. Po powrocie stanęłam na wadze, zrobiłam pomiary i zdecydowałam, że tak dalej być nie może. Ograniczam jedzenie i zaczynam ćwiczyć. Więc odwracam się od jedzenia i wracam do opowieści.

W drodze do Jaskini Postojna pilot opowiedział nam jak Słoweńcy w trakcie dziesięciodniowej wojny z Serbami wybili się niepodległość w 1991 roku. Jak na konflikt bałkański zginęło wtedy mało osób – zaledwie 63 ofiary razem, po obu stronach. Serbowie nie mieli pretekstu, że bronią praw rodaków w Słowenii, bo tych prawie tam nie było. Słoweńcy zaś nie dali sobie w kasze dmuchać. Różnią się od sąsiadów z południa i wschodu. Są uporządkowani i pracowici. Dlatego Słowenia jest jednym z najbogatszych i najlepiej rozwiniętych krajów Europy środkowo-wschodniej. Słoweńcy tak jak my żyją w klimacie umiarkowanym. Razem z nami wstąpili do Unii Europejskiej w 2004 roku. Tylko walutę mają inną. Euro mianowano monetą urzędową.

Jaskinia Postojna powstała dzięki na skutek działalności erozyjnej rzeki Pivki. Teraz jest niewielką rzeczką. Strach pomyśleć, jak musiała wyglądać dawniej. Mimo tego podobno jaskinia była zamieszkana przez ludzi już 40 tysięcy lat temu. Odkryto ją na początku XIX wieku i dość szybko oddano do zwiedzania turystom.

Otrzymałam bilet i z nim udałam się po małe urządzenie ze słuchawkami. Natychmiast je włączyłam i dowiedziałam się sporo o samej jaskini i jej klimacie. Cały czas w jaskini jest około 10 stopni Celsjusza. Na zewnątrz podobnie więc szoku nie było:)

Jaskinia ma ponad 20 kilometrów długości, ale zwiedza się tylko 5,5 kilometra. Reszta to zabawa dla speleologów.

Pierwsze kilometry przebyłam taką kolejką elektryczną.

Przejechałam z dużą szybkością po korytarzach, których część była okopcona. To ślady po potężnym wybuchu. Hitlerowcy przechowywali tu materiały wybuchowe, które pod koniec wojny zostały wysadzone przez Słoweńców.

Wysiadłam z kolejki i zaczęłam zwiedzanie na piechotę. Przy najważniejszych, oznakowanych miejscach wciskałam odpowiedni numer na klawiaturze i słuchałam arcyciekawych opowieści, po polsku. Dzięki temu, że wszyscy korzystali ze słuchawek, nie przeszkadzaliśmy sobie nawzajem. Było po sezonie, mogłam co chwilę się zatrzymać, podziwiać kolejną cudną formę i robić zdjęcia. W lecie przy tysiącach turystów nie ma takich możliwości..

A teraz popatrzcie na te cuda.

.Wspaniały Brylant jaśnieje jak prawdziwy klejnot

Razem z Filarową Kolumną w Sali Zimowej

uważane są za symbole jaskini.

Zobaczyłam też takie cudo.

Pewnie i te stalagnaty się Wam spodobają

Rozczuliły mnie młodziutkie pięćsetletnie zaledwie makaroniki zwisające licznie ze sklepienia jaskini

Spodobały mi się też te kotary( tak to się nazywa nic nie tworzę)

W trakcie przechadzki dotarłam do olbrzymiego akwarium w którym stworzono idealne warunki do życia dla maskotki jaskini - odmieńca jaskiniowego. Wypatrzyłam tego małego, ślepego, ogoniastego płaza występującego tylko na tych obszarach wapiennych, ale nie zrobiłam mu zdjęcia. Wyraźnie proszono, żeby nie błyskać lampami, bo chociaż one ślepe, to błyskanie szkodzi zdrowiu tych rzadkich stworzeń. Zdjęcie znalazłam w internecie.

Dotarłam do Sali Koncertowej nazwanej tak ze względu na wspaniałą akustykę i odbywające się w niej czasem koncerty. To tutaj też w sklepie z pamiątkami kupiłam sobie pocztówkę z odmieńcem jaskiniowym.

Została mi jeszcze przejażdżka do wyjścia z jaskini.

Zastanawiam się, czy to najpiękniejszy punkt programu. Potem też się działo. Zobaczycie sami