Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień Marudy Malkontenta

Ponieważ dobijam do 4000 odwiedzin postanowiłam dać wam wybór tego, w jakim stylu życzycie sobie czytać mój pamiętnik. Normalny już był • patrz niżej. Dzisiejszy mój dzień opisze z punktu widzenia Marudy Malkontenta. Jutro będzie może Marzena Romantyk, a pojutrze, kto to wie. Jak macie jakieś pomysły to się udzielajcie. Może zrealizuję

Dziś miałam później iść do pracy i co z tego budzik zadzwonił jak zwykle. Zapomniałam przestawić. No i oczywiście znów się nie wyspałam. Ale taki mój pech. Nic nigdy nie idzie dobrze. Jak już zadzwonił to wstałam. A jak stanęłam to oczywiście kolano zaczęło boleć. Musiało. A do tego jeszcze ta pogoda. Mgła i zero słońca. No bo po co. Zeszłam na dół na śniadanie. No i oczywiście jeszcze nie poszli po zakupy. Stary chleb musiałam jeść. I ten żółty ser taki, jakiś słony. Nie żebym marudziła, ale ... Przyszła chwila wyjścia do pracy. Znowu ktoś przełożył mi klucz. Dobrze pamiętam, że wieszałam go na swoim miejscu. Nie ma. Po 10 minutach poszukiwań znalazł się w kieszenie kurtki. Na pewno ktoś podrzuciła. Idę dość szybko, po drodze dwa razy musiałam zawiązywać buty. Rzeczy martwe też są przeciwko mnie. W biurze cała masa roboty. Tylko jedną kawę zdążyłam wypić. I bez przerwy ktoś czegoś chciał. Albo dzwonił, albo przychodził. Odkąd szef jest w szpitalu mam dwa razy więcej zajęć. Ale czy to ktoś doceni. Z papierami wędruję do szefa. Po drodze mam wstąpić do szkół z zawiadomieniami o turnieju. Po drodze, dobre sobie. Siedem szkół, a ja jak głupia od jednej do drugiej. Później szpital. Jeszcze kilka poprawek i mogę iść do domu.
 
Końcówki do odkurzacza oczywiście nie dostałam. Wszędzie mają tylko do zelmera, no ale moim zachciało się firmy i kupili filipsa. W domu znaleźli jakąś końcówkę, ale żeby zadzwonić i mnie poinformować to już nie. Ciężki jest los człowieka. W końcu odkurzyłam. O prawdziwym porządku to mowy być nie może. Jak zwykle nie mam czasu i tylko tak po łebkach.

Otwieram komputer i co widzę na vitalii nowe komentarze. Dużo, znów stracę mnóstwo czasu na odpisywanie. Taki już mój los.

Ćwiczyłam „kaloryferek”. Sensu w tym większego nie ma przecież wiadomo, że nie schudnę. Zresztą nawet jak to po co.

Nareszcie ten dzień mija. To kolejny który zbliża mnie do śmierci. I z czego tu się cieszyć i być zadowolonym. Nie żebym się skarżyła. Z pokorą znoszę swój los.

No dobra starczy. Ciężko to było, ale się starałam. Mam nadzieję, że docenicie.  Trzymajcie się.

Dla Waszego dobra i dobra Waszych oczu nie zmieniam koloru ani kroju czcionki. Podobno ta jest najlepsza i najbezpieczniejsza. Miejcie taki prezencik ode mnie.