Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
program naprawczy cd.

.... jeszcze sobie muszę poukładać w głowie.... wyjaśnić sobie dogłębnie

Jest mi wciąż zimno, dlatego trochę więcej jem niż latem. Organizm podstępnie wykorzystuje każdy nadmiarowy erg energii. Jesienią więcej jestem w domu, nie ciągnie mnie na zewnątrz. Więc bliżej do lodówki, pojemnika z chlebem, spiżarki. Gdy za oknem niebo równo i szaro zaciągnięte, wraca moja stłumiona miłość do smacznego pieczywa. Skończyło się przyjemne i bardzo kaloriospalające jeżdżenie na rowerze. Karty open na basen i siłownię nie razie mieć nie będę.

Czyli - ach, jakie to było proste, hłe, hłe, hle - już wiem, czemu się mnie robi więcej.

Więcej jem. Mniej się ruszam. I to tyle.

... no, Ameryki to ja nie odkryłam. No i do takich wniosków nie dochodzę po raz pierwszy. A za każdym razem odczuwam zaskoczenie, że to jednak prawda.

Znalazłam dostępną mi aktywność fizyczną.

Po pierwsze. Zaczęłam chodzić z kijkami. W lecie z wyżyn siodełka rowerowego patrzyłam na kijkowców z głębokim niesmakiem i politowaniem. A teraz sama... brrr. No, nie do końca mi to chodzenie pasuje, ale staram się tak skanalizować moją wściekłość i zawziętość, żeby się przekształciła w kijkowy napęd.

Po drugie. Zamówię hulahopa. Przecież kiedyś kręciłam i to nawet z figurami. Jestem w trakcie wyboru jak najbardziej optymalnej obręczy.

Ps. Dzisiaj po raz pierwszy od ponad 5 lat miałam dobry sen. Przygodowy, wyraziste postacie, w beżach, bieli i błękitach. Trochę sensacji, trochę akrobatyki powietrznej, jakaś walka na miecze. Taki przyjemny sen. I gdy przed świtem wstałam po picie, to wróciłam do łóżka i znowu z przyjemnością zanurzyłam się w ten sen. Otulił mnie zapach mojego męża, odprężyłam się, przykryłam po czubek nosa.... sen pzyszedł, ciąg dalszy tego samego.

Wstałam uśmiechnięta i wypoczęta.