Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Poniedziałek

Przeczytałam twój wpis, komentarze innych i uważam, że za dużo rozczytujesz sie w książkach na temat uzależnień. Aby być dobrym terapeuta trzeba lubic ludzi, trzeba z nimi przebywać , wchodzić w różne środowiska. U ciebie tego brak, mało, sama odrzucasz takie sytuacje. Wydaje mi się, że temat dzisiejszy jest sztucznie wywołany, nieprawdziwy. Nawet nie chce wiedzieć co dalej.

Hmmm ja jestem zdania że alkoholizm to choroba-a do choroby trzeba się przyznać i ja leczyć. Podobnie różne dysfunkcje, źle dzieciństwo, traumy-to choroby duszy i należy nad tym pracować. Inaczej zapetlamy się w tlumaczeniu-on jest taki bo jego ojciec/dziadek itd. Przykładów mam sporo w swoim zyciu-moj ojciec pił, ale przeciez "nie bił, dbał o rodzinę, ciężko pracował". Bywał całkiem sympatycznym człowiekiem i dobrym ojcem-bywal tak do 17-18h bo wtedy już czekał żeby się napić i miły nie był jak mu coś w tym przeszkadzało. Moja mama to usprawiedliwiała bo pił w domu(wstydu nie było), nie awanturował się specjalnie(bo szybko padał), kasę przynosił.... Jej ojciec (z tego co słyszałam)był pijakiem rozrywkowym, imprezowym, zdradzającym... Czyli postęp, prawda? W mojej opinii nie. Usprawiedliwiając go wiecznie, czasem wręcz wspierając w piciu moja mama mu nie pomagała. Stworzyła mu komfortowe warunki do picia i usprawiedliwienia picia. On też miał słabe dzieciństwo, dziadek był pijącym tyranem(niespodzianka). Ja nie podważam że ojciec nas kochał, kochał matke-i jest możliwość że by się ogarnął gdyby moja mama go ciągle nie usprawiedliwiala i odeszła. Gdyby sięgnął swojego dna. Ale nie dowiemy się tego bo nie żyje. I bo dla mojej mamy najważniejsze były pozory szczęśliwej , porządnej rodziny. Do czego zmierzam-czasem miłość to postawienie granicy. Wsparcie to odpuszczenie. Miłość to wyzbycie się egoizmu- rezygnacja z jakichś tam korzyści które niesie akceptacja alkoholizmu u bliskiego. U mojej mamy te korzyści to były pozory, pieniądze , pełna rodzina. U Ciebie to te te prac które Sebastian wykona , satysfakcja że mu pomagasz, pewnie też go lubisz(a nie masz za wielu osób wokół siebie). Jesteś pewna że to miłość/altruizm czy egoizm/ wygoda?

Ja nie mam zamiaru nikogo oceniać. Napisze tylko,że bardzo lubię czytać Twoje wpisy ,bo masz bardzo ciekawy styl pisania 🙂

Lubisz trudne wyzwania.

Tak czytam I powiem Ci co zaobserwowałam. Skupiasz się bardzo na wszystkim co negatywne. Nie znalazłam w tych wpisach ani jednego zdania że coś cie cieszy, że coś jest pozytywne, że wydarzyło się coś dobrego. Wspomnisz że coś Ci dają,że Krzysiek pomaga, itp ale nigdy nie mówisz jestem wdzięczna że mam kogoś kto mi pomoże itp. Nie wiem czy ty masz pojęcie jak bardzo nakręcasz swoje życie negatywnymi emocjami... zamiast pisać nie znoszę... choć raz usiądź i napisz kocham.. uwielbiam... lubię kiedy... cieszy mnie... musisz rozumieć że chcąc zmienić innych musisz zacząć od siebie... dopiero widząc twoja pozytywna zmianę, mogą sami chcieć się zmienić. Może gdyby Sebastian czy Krzysiek byli docenieni, dla nich też otworzyło by to furtkę na nowe doznania, nie wiem czemu ale mam wrażenie że jedyne istoty do jakich masz jakieś cieple uczucia to koty?

Dlaczego oczekujesz że Adrian będzie coś dla ciebie robił? A co ty robisz dla niego?

Alkoholik, narkoman nie żyje w próżni. Sam dla siebie. Zawsze kogoś krzywdzi, zmienia życie innych osób. Osobiście jestem przeciwna wszelkim używkom, to jednak widzę zdecydowaną różnicę pomiędzy narkomanem, a człowiekiem, który od czasu do czasu zapali na imprezie trawkę. No jest różnica między ludźmi, którzy potrafią kontrolować swoje życie, coś tworzą, wnoszą, a tymi, którzy żyją od kaca do kaca., dla których najważniejszym jest aby się napić czy zaćpać.

Denerwuje Cię, że ludzie spostrzegają Sebastiana w złym świetle. Tylko sama tu nie raz pisałaś o jego wadach. Wydaje mi się, że nie jest to całkiem normalne, że dorosły chłop mieszka z rodzicami, nie ma stałej pracy i chleje w dzień w dzień. Natomiast jak się rozchoruje to nie ma pieniędzy nawet na leki. Dla mnie dorosła osoba tak się nie zachowuje.

Masz ciekawą duszę. Często nie nadążam za Twoim tokiem myślenia i wielu kwestiach się nie zgadzam, ale muszę przyznać, że bardzo często zmusza mnie to do zatrzymania się i zastanowienia, jak bym uzasadniła, że mam inne zdanie. I dlatego właśnie lubię Twoje wpisy i przemyślenia.

A ojciec Adriana? Ma na niego jakiś wpływ?

Bardzo łatwo przychodzi Ci ocenianie obcych ludzi, a nawet całego społeczeństwa, choć wiele z nim wspólnego nie masz. Krytykujesz stygmatyzowanie i nadawanie etykiet, a sama to właśnie robisz. Ja uważam, że do ludzi należy podchodzić indywidualnie - ZAWSZE.W przeciwnym razie nie może być mowy o sprawiedliwej ocenie.

Dla mnie pijak tó pijak, bez znaczenia, ze tó tylko 2 piwka codziennie, ze pracuje czy czasami cos pomoze. Nie zadna choroba, tylko nalog, swiadomy wybor (na poczatku) i pozniej uzaleznienie. Nawet palacze sa u mnie skresleni. I od wielu, wielu lát nie mam takich znajomych, co nawet okazyjnie sobie lubia zaszalec ze uzywkami. Dla mnie tacy ludzie maja negatywna energie, a im blizej dna, tym lepszi sa w manupulacji I oszukiwaniu. Usprawiedliwasz swoje towarzystwo. Jak ktos ma dobre serce, to nie jest agresywny. Agresja to agresja. Ma na nas negytwny wplyw. A Ty rozrozniasz, ze agresja slowna i przemoc fizyczna. Czasami uderzenie tak nie boli jak slowa. I ta misja zbawiania Sebastiana. To jest obcy pijaczyna, ktory sie umie dobrze wkrecic dla wlasnych korzysci. Dobrze, ze czytasz, ze sie rozwijasz. Moze kiedys sie odetniesz od pijawek.

To normalne, że w ludziach ciemna strona charakteru przenika się z dobrą. Dobrze, że znasz swoje wymagania wobec świata i zdajesz sobie sprawę z tego, co jest dla Ciebie, a co nie... Trochę za dużo tego "nie znoszę", bo jest w tym ukryta agresja, ale to Twoje życie. Pozdrawiam