Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Piątek

Kupiłam wycieraczki i lustro rzeźbione do sieni a także dywan. Jest z juty. Sień nabiera już stylu. To styl retro, ale nie klasyczne piękno. Kusi mnie antyestetyzm i remontu generalnego nie robiłam choć Sebastian chcial. To połączenie ładnego z brzydkim jak w poprzedniej sieni. Ściany nie są rownane, bo nienawidzę gładzi. Zostawilam stary kaloryfer żeliwny i w jednym miejscu widoczne kable. W jednym miejscu rozkulam trochę tynku przed malowaniem. Nie wszędzie są listwy przypodłogowe i nie wszystko jest rowno pomalowane.  Tylko lampa nie pasuje, bo jest nowoczesna. Zmienię za jakiś czas. Na razie musi zostać, bo dostałam ją od brata Krzyśka i nie chcę go drażnić. Mam kupić jeszcze wieszak i latarnię.

W tym tygodniu mam szkołe. Niestety zajęcia nie są online i trzeba będzie jechać. W sobotę pojadę tylko na dwie godziny. Muszę oddać prace. W niedziele juz zostanę do konca. Następne zajęcia chyba 19 XII ale na nich nie będę. W styczniu będą zajęcia na poczatku w sobotę i niedzielę. Wtedy będzie egzamin i już koniec.W lutym moze pomyślę o arteterapii, a jak mi sie spodoba to jeszcze zrobię kurs biblioterapii. Są jeszcze trzy kursy, ktore mnie interesują. To komunikacja oparta na empatii, Terapia behawioralna i terapia skoncentrowana na rozwiązaniach i to juz koniec. Trzeba będzie opracować plan terapii i ruszyć z nową uslugą. Chodzi o niekonwencjonalną terapię uzależnień.

Są we mnie dwie Agaty. Jedna to osoba, ktora broni sie przed wyjściem przed szereg pragnąca zycia w spokoju. Ta Agata nie lubi rzucać sie w oczy. Chce być szarym człowiekiem. Nie chce by inni o niej mówili ani dobrze ani źle. Niestety moje życie temu przeczy. Jestem ekscentryczna, żyję inaczej niż inni i trzymam sie tego. Mam inne poglądy, upodobania i nie boję sie tego okazać. Inni o mnie gadaja całe zycie. Wtedy skromna, szara myszka Agata czasem cierpi. Jak to pogodzić? Nie da się. Nie zmienię się przecież, bo ogól ode mnie tego oczekuje. A moze trzeba zmienić podejście. Moze inni aż tak na mnie uwagi nie zwracją? Może przyzwyczaili sie już i aż tak o mnie nie gadają? Moze to kwestia przekonania ugruntowanego przez babcię, bo to ona ciągle mi mowila ,,Co ludzie powiedzą". To co inni mówią było ważne dla mojej mamy. Ona chciała żyć na świeczniku. Lubiła rzucać sie w oczy - strój, makijaż, dom  w gorach. Inna sprawa, że do mnie teraz niewiele dociera tego co inni o mnie mowią. Żyje na uboczu. To raczej domysły. Widzę w ktorym miejscu łamię schemat i to mi doskwiera. Muszę dojść z soba do ładu.