Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Takie zdarzenie.

Sądzę, że nie powinnam tu zawracać głowy, ale potrzebuję uporządkować chaos w mojej głowie, a pisanie jest najprostszym na to sposobem.

Byłam dzisiaj z przyjaciółką w kawiarni w galerii handlowej, tak imieninowo.
Tak gdzieś w połowie spotkania obie usłyszałyśmy jak jakaś pani woła imię - ja słyszałam Halina, a przyjaciółka swoje imię. Może z pół godziny później znów było słychać tę panią, a ponieważ była blisko słychać było, że wyraźnie woła Halina. Moje imię, nieobecne od lat. I w pewnym momencie ta pani (młoda osoba) energicznie ruszyła w tę część alejki, której nie było widać - wołając Halina.
Za chwilę wróciła, a za nią szło dziecko. Dziewczynka, może ze 3-4 lata. Szła niosąc kurtkę w ręce, może trochę ją ciągła. Szła w spodniach i bluzeczce, z gołą głową, włoski takie do ramion, proste, była uśmiechnięta i zadowolona z siebie.
Jak przyjaciółka powiedziała, że jest rozczochrana, przypomniałam sobie zdanie z opisu stanu pojedzenia, gdzie był zwrot o mnie - "chyba mogę być rozczochrana". Chyba jednocześnie; przyjaciółka powiedziała, a ja pomyślałam, że to jestem ja. Wzruszyłam się, brakło mi oddechu i patrzyłam ze łzami w oczach na tę dziewczynkę. Jak już przeszła ja nadal miałam łzy w oczach. Tak oto spotkałam siebie - magia, czy może Dar?

Wracając ze spotkania pomyślałam sobie w autobusie - jaka była tamta dziewczynka?
Odpowiedź napisałam w formie sms-a do siebie (tak na gorąco zapisuję myśli, które uważam za ważne).
Treść tego sms-a: Ta Halina była nieusłuchana, robiła co chciała, była rozczochrana, jakby buntownicza, samodzielna i niezależna. Wiedziała czego chce i robiła to.

Pomyślałam, w związku z robionym kursem o wewnętrznym dziecku, rozumianym jako zbiór przekonań nt. siebie i życia wyniesionych z dzieciństwa, że ja siebie jako dziecko widzę inaczej. W czasie pracy na tym kursie, siebie jako siedmioletnią dziewczynkę widzę jako "biedną, zahukaną, cichą, podporządkowaną, nie mającą kontaktu z tym czego chce, potulną i bezwolną. Bierną, samotną i nieszczęśliwą". 

I tak, w zderzeniu tych dwóch opisów zastanawiam się na ile mam zafałszowany obraz siebie jako dziecka, widząc taki, który przeszedł przez moją głowę i moje myśli o sobie?
Może mam też zafałszowany obraz siebie obecnie? Może wybrałam i widzę tylko swoją "jesienną stronę". Może ja chcę widzieć tę biedną, mającą dobre zamiary, której się ciągle nie udaje, taką "sirotę Bożą". Ale czy ta nieudolna, podporządkowana powiedziałaby (co mnie zaskoczyło) nt. nie odchudzania się - to daje mi wielką frajdę, że robię po swojemu, a nie tak jak powinnam. Nie zamierzam się odchudzać i już. To raczej krnąbrne dziecko niż bezwolna kobieta.

Muszę się od nowa przyjrzeć sobie. Chciałabym znaleźć w sobie siłę do zmiany.