Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jakem królowa matka

I zostałam wbrew swojej woli i zabezpieczeniom ucoronowana. Proszę nie gratulować, bo to cholerne brzemię a nie splendor.

Na nic zdało się noszenie maseczki bez przerwy, ciągłe mycie i odkażanie rąk okupione atopowym zapaleniem skóry jak otoczenie miało to wszystko głęboko w ciemnej dziurze. Niestety wprowadzenie zdalnego nauczania przyszło dla mnie co najmniej tydzień za późno. Już w niedzielę 25-tego zaczęła boleć mnie głowa i czułam się bardzo zmęczona, ale zwaliłam to na pogodę, choć głowa praktycznie nigdy mnie nie boli poza sytuacjami, gdy mam za wysokie ciśnienie lub gorączkę. Sprawdziłam jedno i drugie i nic. W poniedziałek poszłam do szkoły, bo przecież Urząd stwierdził, że zdalnie z domu nauczyciele będą tylko ściemniać a nie pracować. Oczywiście internet się zawieszał, człowiek w nerwach, bo nic nie wychodzi. Wróciłam o 15 do domu wykończona i cały czas z bólem głowy. We wtorek ledwo dowlokłam się do szkoły, temperatury brak, ale nie mogłam się skoncentrować, bo głowa bolała coraz mocniej. Kilka razy chodziłam mierzyć temperaturę, bo to niemożliwe, żebym czuła się tak beznadziejnie bez. Po południu padłam, dopiero wieczorem pojawiła się temperatura prawie 39 stopni. Nic poza zmęczeniem. Rano teleporada i skierowanie na test, bez wielkiego przekonania, tak na wszelki wypadek. Niestety wyszedł pozytywny. Jeszcze byłam w stanie sama pojechać samochodem do Olsztyna i odstać prawie godzinę w kolejce do badania. Nie wiem jak wróciłam, bo ledwo na oczy widziałam, ale udało się bez wypadku. Czułam się coraz słabiej, ale kaszlu nie było, tylko okropny ból głowy, mięśni i stawów. Taki, że musiałam brać pyralginę, żeby trochę pospać. W zasadzie nie zauważyłam, że w międzyczasie straciłam węch i częściowo smak, obrzydliwy metaliczny posmak w ustach był cały czas. Koleżanka miała podobne objawy, tylko ją tak wszystko nie bolało. Węchu nie miałam dwa tygodnie, dopiero przedwczoraj zaczął powoli wracać. I dobrze, bo leżałam zamknięta w sypialni, wychodziłam tylko do toalety. Prysznic wzięłam właśnie w poniedziałek i musiałam od razu się położyć, bo trzęsłam się cała z wysiłku.

Teraz uwaga!!!!! Będę chwalić księcia małżonka!!!! Obrazek na początku tekstu jest zupełnie nieadekwatny do naszej sytuacji!!! Zwykle było jak na załączonym obrazku, ale tym razem stanął na wysokości zadania. Przygotowywał jedzonko, przynosił herbatkę a wszystko w stresie, bo nie wiadomo, jak to cholerstwo się rozwinie. Staraliśmy się odizolować, ale wiadomo, że to trudne w jednym mieszkaniu. Nie wiem, czy się udało, bo miał przez dwa dni kryzys ze zmęczeniem i podwyższoną temperaturą, ale węchu i smaku nie stracił. Z sypialni do toalety wychodziłam tylko w maseczce, wszystko po sobie odkażałam, okno miałam praktycznie cały czas otwarte, dobrze, że pogoda dopisywała. Mąż spał na kanapie i też często wietrzył mieszkanie. Jak zabierał naczynia do zmywarki to w maseczce i rękawiczkach. Rozmawialiśmy tylko przez telefon.

Książę małżonek uporał się nawet z upieczeniem chleba. Oczywiście z telefonem przy uchu.

Od wczoraj już wstaję i chodzę po mieszkaniu. Stwierdziliśmy, że chyba już nie zarażam, bo poza tym, że szybko się męczę, to żadnych objawów nie mam. Nie wiem, jak wyglądała kuchnia, gdy nie wstawałam, ale jak już wstałam - katastrofy nie było. Trochę ją dziś dopieściłam, na tyle na ile miałam siły. Mąż uparcie wygania mnie z kuchni i dalej samodzielnie przygotowuje obiady. Po raz trzeci przygotował chlebek do pieczenia i nawet upiekł ciasto. 

Jeszcze ciężko mi się skoncentrować, ten wpis robiłam cały dzień. Mam nadzieję, że z dnia na dzień będę silniejsza i nie przyplączą się żadne powikłania. W sumie (odpukać) nie trafiłam do szpitala, więc nie było tragicznie. Ale nikomu nie życzę nawet tej mojej wersji Covidu 19. Całe szczęście, że mieliśmy w domu pulsoksymetr, to w momentach paniki, gdy czułam, że mam kłopoty z oddychaniem, pomiary w normie pozwalały ochłonąć.

Przez te dwa i pół tygodnia schudłam 3 kg a jadłam chyba normalnie, choć miałam wrażenie, że mąż zwiększył mi porcje. Jutro się zważę, zmierzę i uaktualnię pasek. Wolałabym mieć zastój wagi jeszcze przez pół roku niż chudnąć takim kosztem. 

Nie wiem kiedy wrócę do biegania, na razie chodzenie po domu jest dla mnie wysiłkiem.