Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Poniedziałek

Źle się zaczął ten tydzień. Nie chce mi się odchudzać. Znużyła mnie dieta i ćwiczenia. Nie chce mi się liczyć kalorii. Straciłam motywację. Całkiem. Za długo to już trwa, a efekty marne. Niby chudnę z powrotem ale straszne wolno. Nie. Nie obżeram się. Wręcz przeciwnie. Straciłam apetyt i jem mało. Może nawet za mało. Gotować mi się wcale nie chce. Jem byle jeść. Zwykle to co się szybko przygotowuje, to co ugotuje Krzysiek, albo to co uda się kupić. Mam zamiar żyć kiełbasą pieczoną, pieczonym schabem, bułkami- białymi, bo innych w moim sklepie nie ma, tuńczykiem i jajkami. Do tego dołożę gorące kubki, jogurty owocowe, serki homogenizowane i jabłka, pomarańcze i gruszki. No i fasolę czerwoną z puszki i gulasz angielski. A i jeszcze wędliny z szynkowaru, bo tylko to mi się chce robić. To mnie jeszcze bawi. Zdrowo jak byk. Ćwiczyć też nie ćwiczę, bo w stawach mnie łupie gdy pozycje przyjmuję i to mnie strasznie zniechęca. Nie znoszę bólu. Co będzie nie wiem... Kiedy mi ten stan minie też nie wiem. Na razie zmarnowałam miesiąc. Przytyłam w tym czasie 3 kg. Część zrzuciłam. Pasek oczywiście był nieaktualny. Znowu dążę do ósemki z przodu. Chyba w życiu nie schudnę. Czas się chyba pogodzić z wagą koło 90 kg i tylko pilnować by więcej nie było. Dość mam... Chyba kupię Xenical i Libramed albo dietę zmienię na zasadzie, że tonący brzytwy się chwyta....

Do tego muszę jeszcze dziś jechać do miasta. Wizyty u lekarza nie da się przełożyć, bo Krzysiek nie ma leków, a brać musi. Chyba i ja powinnam iść do psychiatry, bo mam strasznego doła ostatnio. Dokopała mi ta waga jak nic.Do tego jestem źle nastawiona do niektórych ludzi i mam ochotę im docinać. Zauważyłam, że niektóre, niewinne osoby mnie strasznie drażnią. To co mówią czy piszą działa na mnie jak płachta na byka i mam ochotę być dla nich niemiła. Oczywiście powstrzymuję mnie świadomość, że te osoby mi nic złego nie zrobiły i mają prawo mieć inne zdanie, inne zainteresowania czy inne podejście do życia. Zupełnie nie wiem co mnie napadło. Jeszcze niedawno podchodziłam do tego typu osób z dystansem i raczej obojętnie. Ani mnie nie grzały ani ziębiły ich poglądy czy podejście o ile mi te osoby w drogę nie wchodziły i krzywdy nikomu nie robiły. Oby mi to minęło, bo to dobra zmiana nie jest. Oczywiście nie wymagam od siebie empatii w stosunku do wszystkich ale te negatywne emocje naprawdę nie są potrzebne. Skąd to się wzięło. Nie wiem, bo wszystko mi się ostatnio układa poza wagą oczywiście ale i tu tragiczne nie jest...