Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Piątek

No i Nowy Rok. Sylwester minąl spokojnie. Byliśmy oczywiście w domu, czyli tak jak lubię. Zaglądał Adrian i gadałam z Sebastianem. Chyba faktycznie się starzeję, bo kiedyś lubiłam Sylwestra celebrować. Bywałam na skromnych imprezach w domach u znajomych. O balach nie myśłam nigdy, bo nienawidzę tańca, wyjściowych ciuchów i głośnej muzyki. Jadłam mało i dziś też barszczyku z krokietem albo pasztecikiem czy uszkami nie będzie. Będzie barszczyk z jajkami na twardo i pieczony schab i sałatka warzywna, ale bez ziemniaków. To wszystko. Krzysiek ma wino musujące i kupił sobie ciastka, bo z sernika na zimno zrezygnowałam. W sumie niepotrzebnie, bo to serki i galaretka. To nie bomba węglowodanowa przecież. Węglowodany typu kasza czy 1 ziemniak wprowadzę dwa razy w tygodniu gdy siódemkę z przodu zobaczę, a właściwie 79,7.  To będzie nadwaga. Wstyd mi teraz, ze tyle przytyłam, bo obiecywałam sobie, ze już nigdy otyła nie będę. Znoszę wysoką wagę, ale w granicach nadwagi. Teraz muszę prawie trzy kilo jeszcze zrzucić, by otyość pożegnać. Odetchnę wtedy i uśmiech wróci...

Od kilku dni poświęcam 20 minut dziennie moim przodkom, ktorych juz nie ma na tym świecie. To specjana technika. Udaje mi sie ich widzieć i przypominam sobie to co było. Odpoczywam przy tym i łzy mi same ciekną po twarzy, bo tęsknię za nimi. Dziś zacznę zapraszać ukochane zwierzęta. Pamiętam jak płakałam gdy odesza moja ukochana kotka Funia i pamiętam wściekość mojego pierwszego męża. On kotow nie lubił. Znosił je tylko, a to, ze ja kocham potępiał. Lubił psy, ale musiały być rasowe, reprezentacyjne. Chciał się nimi chwalić. Był strasznym snobem i to też była przyczyna rozwodu. Nosił tylko markowe rzeczy. Gdy ja nie pracowałam, bo byłam w ciąży nawet na dezodoranty mi skąpił i chodzilam w potarganych rajstopach. Uważał, ze ja siedzę w domu to nie potrzebuję. On musiał mieć markowe, bo wychodzi do ludzi. Później wyjechał za granicę gdy były problemy wychowawcze z Adrianem. Karma wraca. Teraz ma parę groszy renty, mieszka z mamą i siostrą u bylego męża siostry, a co zarobił to przepił. Firmy juz nie ma, bo jest inwalidą i pracować nie może. Jest alkoholikiem. Ja się miotam. Z jednej strony widzę, że los się zemścił, ale z drugiej mi go żal.

Wczoraj znowu była awantura z moja mamą. Przyszykowała listę na zakupy i znowu był cukier, olej, napój. To kilka kilogramów, a Krzysiek nosić nie chce, bo to daleko i boli go ręką. Dla nas niósł tym razem też sporo ciężkich rzeczy. Ciężkie zakup mamie mogę robić przez internet, ale nie. Ona nawet słowa internet nie toleruje, a za kuriera płacić nie chce. Sąsiadki z samochodem nie poprosi, bo nikogo w domu przyjmować nie chce. Zakup z delikatesów przywożących do domu też nie, bo kłopot dla niej. Lepiej zamęczać Krzyśka. Tym razem zapowiedziałam kategorycznie, że ciężary przyniesie ostatni raz i tego dotrzymam. Obraziła sie też z powodu Adriana. Ponoć źle ja potraktował i to moja wina, bo z nim trzymam. Kazała wybierać albo on albo ona, a ja powiedziaam że szantażować sie nie dam i rozłaczyłam się. Albo się  dostosuje, allbo zostanie sama... Mną rządzić nie będzie.

Kupiłam bluzkę i już mam...:)