Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
sobota

Nowy Rok i zima w toku. Trochę obawiam się mrozów i śniegu. Czekam na wiosnę i oby marzec nadszedł jak najprędzej.

Zdałam sobie sprawę, że wszystkie moje związki zaczynają się od miłości, a później po wielu rozczarowaniach i doznanych krzywdach z miłości zostają marne resztki. Zostaje przywiązanie i trwam w nich, bo mi się w jakiś sposób opłacają. Są więc raczej z rozsądku. Wchodzę w nie z bagażem oczekiwań, pełna dobrej woli, że tym razem będzie dobrze, że dostanę to na czym mi zalezy, że będę kochana, szanowana. Niestety nic z tego. Teraz już szukać nie zamierzam. Pozostane sobie sama psychicznie narażając się na wzloty i upadki... Moi partnerzy może odbieraja to podobnie i też trwaja przy mnie z rozsadku. Nie ma we mnie wrogości, jest trochę ciepła, wdzięczności i jest przywiązanie. To mi musi wystarczyć. Nie potrafię kochać kogoś kto mnie źle traktuje i uważam, ze to jest normalne. A moze ja nie jestem zdolna do dojrzałej miłości? Moze mam nierealne oczekiwania i tęsknię za idealnym partnerem? Inna sprawa, że potrafię być szczęśliwa żyjąc bez miłości idealnej. Miłość do kotów mi wystarczy. Musi... A czy ta miłość idealna istnieje? Tak szczerze mówiąc to nikt z moich znajomych związku idealnego nie ma. W każdym są krzywdy, przekraczanie granic, wymagania i w każdym po jakimś czasie wszystko się wypala. Nie znałam idealnego związku i nie znałam mężczyzny który by mi pasował tak na 100 %. Chyba więc to są mrzonki... Mrzonki za którymi nie ma sensu gonić. Moze trzeba skupić się na tym co w relacji dobre i z tego czerpać radość? Tylko co zrobić ze złym?

Wczoraj Sebastian stwierdził, ze go maltretuję, bo nie pozwolę duzo pić. Wyrzuca mi, ze go doprowadzam do choroby.

Filuś bierze leki i już kataru nie ma. Je za dwóch...

A tu kolejne rzeczy o których myślę. Z butami się waham, bo mam cztery pary jesienno-zimowych, a z domu mało wychodzę.