Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
garść impresji luźnych

1.

Pogrzeb tłumny. Pół tysiąca ludzi co najmniej. Człowiek, którego młodzieńcze lata w harcerstwie trwale zaszczepiły bakcylem działania na rzecz innych, gorszych, poszkodowanych przez los, zdarzenia, zdrowie, świat. Zmarł, kurwa, "nagle". W lipcu miał pierwszy zawał. I co? Rekonwalescencja? Odpoczynek? Nie! Już w sierpniu na następny obóz dla poszkodowanych pojechał. Do Gołdapi. Serce pokazało mi figę. Nie można się poświęcać za darmo. I nadaremno. I za mocno. Drugi zawał i koniec.

I co z tego, że pośmiertnie przyznano mu Złoty Krzyż Zasługi. To życia nie wraca. Jakby kto był ciekaw, Andrzej Winiarski, harcerz, społecznik do tchu ostatniego, Warszawa, hufiec Praga Południe.

2.

Umarł kawałek mnie.

Byliśmy serdecznymi przyjaciółmi cztery lata. Czas między durnością dojrzewania a młodością. Czas kształtowania dusz i charakterów. Razem robiliśmy kurs instruktorów zuchowych. Zawsze w wakacje wyjeżdżaliśmy z zuchami na ten sam turnus. Bo oprócz pracy z dzieciakami ? wieczorami i nocami był czas na gadanie, na namiętne dyskusje (jak to Osioł Smrekowy powiedział) "takie o życiu i śmierci". To był czas początku zmian w naszym kraju.

Pamiętam, jak w roku 80 nie było czym nakarmić tych 240 dzieciaków w Ocyplu, zaopatrzeniowiec dwoił się i troił i NIC NIE MÓGŁ. I kupił stado żywych kur. I te kury, kury i koguty, trzeba było zabić, opierzyć, sprawić i pokawałkować. Pracowaliśmy ramię w ramię. Pamiętam koguta, co mu spod toporka uciekł i bez głowy koło pieńka biegał. Pamietam jego śmiech, gdy w mojej sprawianej kurze znaleźlismy 11 jajek w różnym stadium rozwoju. Nagły zalew wspomnień.

Jedyny przyjaciel z czasów młodości z którym NIGDY się nie pokłóciłam. Choć światopogląd mieliśmy diametralnie różny. NIGDY nie byliśmy na siebie obrażeni, nie zrobiliśmy sobie krzywdy. Współzawodniczący - owszem. Dyskutujący zawzięcie - owszem. Wściekle zawzięci w udowadnianiu własnych racji - owszem. Ale nigdy nie......

Potem miałam chore dziecko, potem wyemigrowałam na wieś. A gdy wróciłam do miasta - już byliśmy sobie dalecy. Ale nigdy nie obcy.

Beczałam jak durna nastolatka, gdy nasz wspólny kolega przechodził obok z urną.

3.

Rano jeść nie mogłam, bo nerwy. Po powrocie z uroczystości, po krótkim spotkaniu z dawnymi znajomymi - zrobiłam sobie prywatna stypę. Domową. Figi słodkie, morele, feta, i zdrowie nieboszczyka, i niech mu ziemia lekką będzie, i wspomnienia, i łzy i wściekłość na los. I piosenki sprzed lat nucone, te zuchowe, te harcerskie i te ogniskowe.

4.

Vitaliowo porannie.

Waga w strefie lekkiego spadku.

Aktywności sportowej dziś nie będzie. 2 km na obcasach w kondukcie wystarczą. Stopy pieką. Nie chce mi się. I deszcz. I mokro.

Wystarczy, że mam taniec na rurze w domu. Taniec na rurze od odkurzacza. Dzieci wyjechały łikendowo. Niby sprzątały, gdy my żeglowaliśmy. Ale to takie tam sprzątanie młodzieży. Trzeba poprawić.

5.

Vitaliowo wrednie.

Weszłam w statystyki pamiętnika. I mnie stupor umysłowy złapał. Bo nie rozumiem za cholerę. Jakaś moja wrodzona ułomność umysłu. Na jaki plaster osoby, które mnie nie lubią, które nie cierpią moich poglądów, które wyśmiewają mój wygląd i moje wartości, które stworzyły na vitalii mój anty_fan_club - po co takie osóbki zaglądają do mojego pamiętnika????? W celu pielęgnacji niechęci????... hehe, kretynki...

To chyba jedyny radosny moment w dniu dzisiejszym, gdym z tego faktu chichotała, z satysfakcją i złośliwie.

6.

Vitaliowo sprawozdawczo.

Do godziny 18:29 zassane 914 kcali.

Nie wiem, co będzie później. Bo stypa trwa. Bo deszcz boleśnie bębni.

Bilans uzupełnię jutro.

Albo i nie.

edit:

uzupełniam

nocą dobiłam do 1647 kcali przez cały dzień, niestety nic nie dołożę do niedoboru kalorycznego, osobistą stypę kończyłam kartofelkami z solą i butlą szampana

czy znowu muszę od początku 7 tysięcy liczyć ?