Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
pędem! pędem!!!

Córczę z Robertem w Polsce. Przywieźli rodziców, tfu!!! Przywieźli ich rodzice Roberta, niespodziewanie. Zaraz ruszamy na niespodziewanego "zapoznawczego" grilla, gdzieś po drugiej stronie Warszawy. Pogadamy jak, hehe, teście z teściami. Cóż z tego że na razie - tylko in spe.

Jasiek szybko dochodzi do siebie. Już pod koniec trzeciej doby przeniesiony z chirurgii na onkologię, dostaje następną chemię. Kontrolujący go chirurg cmokał z podziwu, jak szybko się chłopak regeneruje.

Wczoraj roweru nie było, był za to Stasiek i wizyta z nim u dentysty. Potem staśkowa kolacja większa niż zjadł Pan i Władca. Dzisiejsze śniadanie też było gargantuiczne. Ten chłopak je i je, niedługo łatwiej go będzie ubrać niż nakarmić. A wciąż smukły jak szczygiełek... Może zacznie znowu rosnąć?

Dziś roweru nie będzie. Może będzie w piątek. A w sobotę ślub i małe wesele. Moja siostrzenica, moja chrześnica dostanie ode mnie OSZAŁAMIAJĄCY prezent. Mój współ-kum, czyli ojciec chrzestny Sylwii, gdy się dowiedział, to mu słów i tchu zabrakło. Przebiłam wszystkie jego dotychczasowe prezenty.

Waga ok i to pomimo wczorajszej kapustki, jest 61,9.
Spadaj dalej, kochana. Plissss...

Pan i Władca coraz bardziej żwawy. I dochodzę do wniosku, że owszem upadł na całego człowieka i połamał sobie żebra. Ale mentalnie to się mocno!!! stuknął w głowę . . albo miał czas na przemyślenia w noce niespane, bo pełne bólu. Mam bardzo pozytywnie odnowionego męża!
W dodatku chudnie! Świadomie! Od złamania żeber schudł już 2 kilo. Mogę tylko zazdrościć i dopingować.