Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ale pasztet !

Zjedliśmy córce pasztet, co go dostała od babci. No, niedużo dostała, to i szybko poszło. Ale była zła.... Nękani rodzicielskimi wyrzutami sumienia postanowiliśmy jej go zwrócić.

Acha.... nigdy w życiu.... ani ja ani Pan i Władca nie robiliśmy pasztetu własnoręcznie.

Zostały zaangażowane wszystkie możliwe siły. Jego siostra - telefonicznie. Moja siostra..... eh, też niewiele umie. Nasza przyjaciółka i pani od reklamy - te podawały podobne przepisy, podobno sprawdzone w ich rodzinach. Wielka i gruba ksiązka kucharska po mojej przodkini - no nie, smakowicie brzmią, ale czy ja prowadzę dom dla tuzina osób?... Książka kucharska, którą dostałam w posagu - całkiem dorzeczna, tylko jakoś skromnie... Internet i niezastąpiona czarna.oliwka - niezłe, niezłe... Sabat w jatce na moim bazarku.... znowu konsultacje telefoniczne .... sąsiadka z piętra ....

Bo ja nie lubię robić ściśle wedle przepisu. Albo wedle jednego przepisu. Ja wykorzystuję pomysły, podkradam rozwiązania. Potem je mieszam, przyprawiam odrobiną szaleństwa, kroplami fantazji i szczyptą zamyślenia.... A potem mi to wychodzi rozmaicie. Ale jak już coś się uda - to jest pyszne. Śmiem twierdzić, że moja kutia, mój bigos, moje opiekane i duszone kuraki, mój schab, moja zupa pomidorowo-paprykowa, moich jeszcze kilka potraw - są klasy światowej.

Z pasztetem też tak chciałam.....

Smakowity zapach gotowanych i podduszanych mięs rozchodził się po całym domu z 5 godzin. Od garnków chciwe paszcze musiałam odganiać, swoją zresztą też. Pachnące dodatki, oskrobywanie kości, przyprawy, mielenie. Ręce nam odpadały w połowie kręcenia maszynką; przypomnieliśmy sobie, że gdzieś powinien być robot i mieć noże siekające. Znaleźliśmy, poszło sprawniej.

Tylko...

Tylko że....

Proszę uprzejmie się nie śmiać.

Córka dostała od babci tak ze 40 deko pasztetu. Nam wyszło, zważyliśmy na chwilę przed wlewaniem do form, ponad 3 i pół kilo.

Po przodkini mam sporą kamienną formę do pasztetu, potem zabrakło mi keksówek, ostatnia porcja została upieczona w formie do wielkanocnej baby.

Nie wiem, jak Pan i Władca, ale ja się musiałam przebierać. Dyskretnie. Bo się posikałam. Ze śmiechu.

Pasztet wyszedł pierwszoklaśny. Trochę skórka odpada miejscami, ale to jest do wycyzelowania. I tak sobie myślę, że warto by było, hipotetycznym następnym razem, dosypać siekanych orzechów... albo płatków migdałowych... albo suszonej żurawiny... albo....

Oj, dobry ten pasztet. Zwłaszcza z galaretką żurawinową. Z ogórkami konserwowanymi też. Z ciemnym chlebem. I posypany sezamem. I z sosem tatarskim (no, tego zestawienia to nie ja próbowałam, tylko potomstwo). I pod słonoostrego drinka.

Co prawda dzisiaj mi waga wytknęła to próbowanie pasztetu... Ale tylko wzruszyłam ramionami. Warto było. No i nie będzie się zdarzać codziennie.

ale pasztet...!  mniam, mniam !