Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Pięć setnych do grobu! Pora umierać?

Mam koleżankę, która rok temu miała zabieg zmniejszenia żołądka. Widujemy się 1-2 x /m-c. W zeszłą sobotę oprócz zmiany jej wagi (ze 142 do 88 obecnie wooooow) zauważyłam coś jeszcze, jak zmienił się jej może nie charakter, może osobowość, coś nieuchwytnego. Z przygarbionej, ciężkiej choć bardzo sympatycznej, ciepłej stała się, uśmiechniętą, trochę przebojową, wyluzowaną ehhhh nie wiem seksowną dziewczyną. żeby nie było jestem 1000% hetero. Ona nie żałuje zabiegu, wie,że sama nie dałaby rady. Jurek ona ma nowe życie. 3mam kciuki.

Bez obaw, kolejny obiad na pewno nie będzie ostatnim :) Swojego czasu ważyłam 140 kg będąc młodą dziewczynką, ta liczba zadziałała na mnie tak że stanęłam do walki. Nie ma co się łamać i użalać tylko wziąć to do serca jako motywacje do działania :)

Jurku ja mam 49,04 ale nie zdolowalo mnie to tylko pobudzilo do walki,aby te wszystkie chorobska sie do mnie nie przyplataly,do dziela :)

Zdałeś sobie z tego sprawę ?? To do dzieła i robić wszystko, byle z głową i zdrowo, by obniżyć ten wskaźnik. Życie mamy tylko jedno !!!

Prawdopodobnie przy wskaźniku 50-60 mało da się zrobić, trzeba tylko uspokajać, żeby ktoś nie padł na zawał. A przy 40 można jeszcze zawalczyć, stąd straszenie śmiercią ;) Także do dzieła! :)

Jesteś za niska do swojej wagi ;) trzyma kciuki!

Ja nie muszę patrzeć na wskaźniki, aby mieć wizję tej śmiertelności. Ból kolan, pleców, brak sił, żadnej wytrzymałości. Czułam się jak staruszka. Na szczęście znalazłam dla siebie szansę, aby od tego uciec i to za wszelką cenę. Trzymam kciuki, aby nie brakło Ci sił i motywacji :)