Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Bardzo niepopularny wpis�Ś czyli przypowieść o
prawdziwym człowieku

Takie moje dzisiejsze przemyślenia znad kijów:

Był sobie Człowiek i Człowiek sobie szedł. Z psem jak zwykle co by go nie ukradli, chociaż wszędzie piszą, że grubych ludzi trudniej porwać. Człowiek ten myślał, że jest istotą myślącą. A zatem szedł i myślał o myśleniu. Człowiek wszedł na górkę i z górki się stoczył na dwóch pulchnych, niegdyś zgrabnych „przeszczepach”. I pomyślał ten Człowiek z rozrzewnieniem, kiedy jako piękny i młody egzemplarz stawał przed niczemu niewinnym egzemplarzem płci przeciwnej, dumnie do przodu pierś wypinając, i pytał się z wysokości swoich 164 cm „Adaś, nie wyglądam grubo w tych dżinsach? Ten tłuszczyk nie za bardzo mi się wylewa? Maciek, chyba przytyłam? A nie za grube mam uda w tych spodniach? Paweł, a co jeszcze mogę zrobić, żeby mieć bardziej płaski brzuch? Itp.itd.” I z dumą ten Człowiek wysłuchiwał pochwał swego stanu posiadania. Teraz ten Człowiek nazywa to co wtedy robił kokieterią, czasem głupotą, dowartościowywaniem  albo czymś temu podobnym. Człowiek wtedy nie wiedział, co to karma. Człowiek odchudzał się z każdych 200 gramów przybranych z powodu braku pojedynczego wypróżnienia, a jak przytył kilogram szalał po bieżni przez tydzień, tak intensywnie, że nawet jego pies chudł. Człowiek nie miał komórki,  snapchata, internetu, facebooka, skapea, vibera i temu podobnych, także swoimi wydumanymi problemami zamęczał napotkanych bliższych i dalszych znajomych.

Od tego czasu minęło kilka lat i Człowiek naprawdę przytył. Stało się. Zbieg niełaskawych okoliczności mu to zapewnił. I człowiek musiał i nadal musi walczyć o każdy kilogram. Człowiek z "efektem jojo" przybija piątkę raz na jakiś czas, jak ze starym dawno niewidzianym, niespecjalnie lubianym znajomym. Człowiek walczy ze sobą, z okolicznościami, z chciejstwem, niechciejstwem, żarłocznością, zatrzymaniem wody, spuszczeniem wody, zaparciem, wypróżnieniem i wszystkim czym organizm żyje. Taka karma. Nie doceniał człowiek tego co miał, to ma to czego mieć nigdy nie chciał.

I czasami Człowieka tak zwyczajnie, po ludzku szlag jasny trafia, kiedy widzi nastoletnie dziewczyny i młode kobiety, wagowo mieszczące się w granicach normy, często dolnych i te oto dziewczyny i młode kobiety piszą że muszą zrzucić te DWA olbrzymie kilogramy, bo są potwornie grube i „łolaboga”. I te dziewczyny wrzucają zdjęcia swoich chudych „przeszczepów”, z przed i po diecie, a Człowiek z lupą próbuje doszukać się różnicy i kręci głową z niedowierzaniem. I Człowiek zastanawia się czy to zwykły egoizm, kokieteria czy inne zaburzenia psychiczne. A potem człowiek przypomina sobie siebie i już wie.

Czasami tylko człowiek łapie krótki destrukcyjny zawias stanu umysłowego, kiedy porówna swoje serdelki do obejrzanych przed chwilą ud kobiety, "która musi schudnąć, bo jest taka gruba, źle i ble i te pół kilograma ją za chwilę zabije". Na szczęście człowiek jest jak "wańka-wstańka" i w miarę szybko otrząsa się ze stanu otępienia.

Cóż, Taka Karma.