Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
I co mi z tego, że schudłam?...

... skoro życie osobiste mi się chrzani? Mam wrażenie, jakbym dopiero co zerwała z moim poprzednim facetem, a wszystko wskazuje na to, że będę musiała zerwać i z obecnym. I to szybko, bo dość mam już zajmowania się rozkminkami pod tytułem "dlaczego coś robi, lub nie robi tak, a nie inaczej". Lepiej mieć spokój, problem z głowy. Zająć się czymś pożytecznym. Wiem, że tak trzeba... ale tak mi z tym źle. Nie pierwszy raz muszę wybierać między tym, co słuszne, a tym, co wygodne.

Siedzę sama w domu w sobotni wieczór i nie mam na nic ochoty. Nawet gdyby ktoś łaskawie znalazł dla mnie czas, to i tak nie chcę nikogo oglądać. Jakiś straszny dół mnie naszedł! Przerażają mnie dni, które rysują się przede mną. Są brudno- szare, smutne i samotne i do tego obarczone świadomością, że mój cudny, szczupły, jędrny tyłeczek, o którym tak długo marzyłam paradoksalnie przyniósł mi tylko łzy...