Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Sporo o mnie -starania o odzyskanie dawnej
sylwetki i palenie papierosów....

Cały czas czytam Wasze wpisy, biore sobie do serca, motywuje się i czuje potrzebę zdyscyplinowania... Nadszedł moment, że muszę się po prostu wygadać :( Jeszcze trzy / cztery lata temu byłam szczupłą kobietą. Jadłam różne rzeczy ( nie przesadzałam nigdy ), słodycze nigdy nie odgrywały w moim życiu istotnej roli, fast foody tym bardziej. Z perspektywy czasu uważam, że największy problem stanowiła nieregularnośc w zjadaniu posiłków. Potrafiłam cały dzień nie jeść, na koniec dnia natomiast, późny obiad i to nie mała ilość - często bolał mnie brzuch z przejedzenia. Waga nieznacznie podnosiła się. 

W między czasie okazało się, że jestem w ciązy... dzidzia chciana bo jedno już było na koncie... w 13 tc poroniłam... okazało się, że wina najprowdopodobniej były rosnące torbiele!!! Jak zgłaszałam lekarzom, że boli mnie regularnie brzuch, czuję jakby twardniał, powiedziano, że to normalne, bo rośnie macica albo wzdecia, zalecono mi cos brać, już nie pamiętam... Doszło do tragedii...

Poźniej okazało się, ze najprawdopodobniej nie będe mogła miec już dzieci... zrosty na macicy, PCOS, insulinooporność i niedrożność jajników. Zaczęłam leczyc sie u kilku lekarzy - dzięki jednemu przybrałam na wadzę 5 kg! Taki bonusik... powiedział, że to normalne! Dostałam namiary na profesora... Nie wchodząc w szczegóły, dzięki niemu, w bardzo niespodziewanych okolicznościach, po 1,5 roku leczenia zaszłam w ciążę, tuż przed decyzją o udrożnianiu jajników...Urodziła się zdrowa i silna dzidzia :) Tak się zaczęła przygoda z nadwyżką kg, których nie mogłam już zrzucić. Hormony, ilość zażywanych tabletek powodowała, ze widziałam siebie rosnącą i rosnącą....yyyyhhh 

Od dwóch miesięcy pracuje gdzieś indziej, do tego czasu miałam pracę. która nie pozwoliła mi na spokojne zjedzenie czegokolwiek - wszystko w biegu i na szybko. Nie wspomnę już o notorycznych akcjach w pracy, kiedy z nerwów wymiotowałam albo na samą myśl po przebudzeniu mnie mdliło. Tak jednak funkcjonowałam od prawie 9 lat, stres, nerwy, brak praktycznie zycia prywatnego, brak urlopu! Koncząc pracę miałam niewykorzystanego ponad 100 dni urlopu. Uwielbiałam jednak charakter wykonywanej pracy, kontakt z ludzmi, aktywny tryb życia i jeszcze mi za to płacono. ( choć z perspektywy czasu uważam, że byłam wyjątkowo głupia! Tyle lat straciłam... mogłam mase wspaniałych rzeczy zrobić dla siebie, rodzinki...) ale ciągle mnie nie było. Liczyła się kariera zawodowa i pieniądze...Moja niezależność i samodzielność wymknęła się spod kontroli... W któryms momencie nadszedł ogromny kryzys pod względem emocjonalno psychicznym. Zaczęłam się izolowac od ludzi, przyjaciół ( ja dusza towarzystwa) nic mnie nie cieszyło, nawet dwojka wspaniałych, zdrowych i szczęśliwych dzieciaków... kochany mąż... Moje zachowania stały się wyjątkowo nieprzewidywalne, nie widziałam sensu życia... Wstyd mi pisac do jakich kroków posunęłam się :( ale miałam 3 miesiące wyjęte z życia... 

Mimo tak trudnego okresu, miałam wokół siebie ludzi, przyjaciół, którzy za wszelką cenę usiłowali mnie podnieść. Nie zapomnę wystraszonej miny mojego biednego mężą... W którymś momencie obudziłam się z letargu...do tej pory nie wiem jak to się stało ale postanowiłam wszystko zmienić. Przewartościowac swoje życie o 180 stopni, wyznaczyć priorytety! 

Takim sposobem, zmieniłam pracę - ta sama branża, pieniądze nieduże ale atmosfera! Spokojna, gdzie docenia się dobrego pracownika, nie ma wyznawanej zasady typu ' nie ma ludzi niezastapionych '. Ona pozowliła mi skupic się na sobie, swojej rodzinie - której jestem wyjątkowo dłużna...

Tak kolejny krok do zmiany, po raz pierwszy uczciwie staram się schudnąć, czuć się dobrze we własnym ciele by nie unikac spojrzenia w lusterku...Powolutku idzie we właściwym kierunku. Dzięki Wam otrzymuje każdego dnia solidny zastrzyk wytrwałości i cierpliwości ( bo nie wspomniałam, w niemalże każdym aspekcie mojego życia byłam w gorącej wodzie kąpana ) Jeśli nie widziałam jakichkolwiek postępów, rezygnowałam z zakładnego celu. Cierpliwość nie jest niestety moją mocną stroną. Teraz jednak jest inaczej! walcze o siebie, swoje zdrowie i piekna sylwetkę...!

Na podtrzymanie jednak poziomu mojej beznadziejności dodam, że od akcji w poprzedniej pracy, rodem z filmów sf , wróciłam do palenia papierosów... Spędza mi to sen z powiek :( Nienawidzę, kiedy smierdzę dymem, nie palę w miejscach publicznych bo sie krępuje, jak nastolatka ukrywam się po katach. W pracy po cichu gdzies czmychnę ... Jedna rzecz od której nie moge sie uwolnic i oswobodzić. Zero silnej woli :(

Ogarnęło mnie poczucie beznadziejności ...Wierzę, że nie zanudziłam / poirytowałam Was mocno :( z racji mieszanki informacji... Po raz pierwszy poczułam potrzebę, tak duża, wygadania się, do osób nieznanych mi, obiektywnych...

Chyba na tyle... 

Pozdrawiam Was i ściskam mocno :*