Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dziecko, było, nie ma, nie żyje; wyjazd; praca w
hospicjum; dawno mnie nie było

18:03

Tyle czasu

Tyle czasu mnie tu nie było. Dziwne. Co ja tu kiedyś robiłam? Przypomnisz mi pamiętniczku? Ponoć odchudzałam się z tego co mi powiedziałeś. A przynajmniej próbowałam. Ten wpis miał być wczoraj, późno wieczorem, nie wyszło. Płakałam, ryczałam, prawie cichą histerią można to nazwać. Cichą? Tak, żeby nikt w domu nie słyszał.

To był okropny dzień, ten wczorajszy. Ok 12 godzin czekałam na jakikolwiek znak mojego mężczyzny, że nic mu nie jest i dojechał na miejsce. Prawie 1000 km, jeszcze prowadził całą drogę i cały dzień bez wieści. Przykro mi bardzo. Nie wiedziałam co się dzieje, czy wszystko dobrze, jak droga, czy pada, czy ślisko, czy nie jest zmęczony. Zawsze tak jest. Zawsze tak samo, od naszego poznania. Choćby co jakiś czas jedno słowo "jedziemy", czy to na prawdę takie trudne? Czy ja za dużo wymagam? 

Może ja przesadzam po prostu. Może to logiczne, że jak nie daje znaku to jest wszystko dobrze, nie ma czasu, nie może rozmawiać, nie może nic. Chyba dla mężczyzny, a raczej chłopczyka. Mężczyzna by tak nie robił, prawda? I przez to właśnie tracą kobietę, tą właściwą, odpowiednią, kochającą na prawdę. Teraz jeszcze trzy tygodnie będę sama, sama ze sobą i swoimi myślami. Kiedyś pisałam, że brakuje mi kogoś bliskiego, z kim mogłabym szczerze porozmawiać, pomilczeć, kogoś, kto będzie przy mnie i będzie mnie wspierał. Myślałam, że znalazłam taką osobę. Ale szczerze w tym momencie na prawdę nie wiem.

Tak bardzo źle się czuję, tak bardzo mi źle z tym co się stało. Nie potrafię sobie poradzić. Było i nie ma. Puff... odeszło. Przeze mnie. Tak krótko, a ja chyba związałam się w pewien sposób z nim, chyba pokochałam trochę. Nie wiem dlaczego, ale cały czas mam wrażenie, że to był chłopczyk. To takie dziwne. W ostatnich dniach, późnymi wieczorami, w nocy nawet mówiłam do niego. To normalne? Tak na początku? Czuje się taka samotna. Niby mieszkam z mamą, ale ona o niczym nie wie. Ani o ciąży, ani nawet tego, że kilka dni temu miałam zabieg pod narkozą i tak fatalnie się czuje. Nikt nie zdaje sobie sprawy z tego co w teraz przechodzę, nawet mój M. Z resztą, potrafił zapomnieć, że jestem w ciąży. A ja go tak mocno kocham.

"To był nasz czas"

Nasz czas na dziecko. Jest mi tak cholernie przykro, smutno, źle, fatalnie, okropnie. Tak bardzo zabolały mnie te słowa. Czuje się winna, jakbym na siłę odebrała mu coś. Mam problem mu popatrzeć w oczy, w ogóle na niego, jest mi tak przykro. Nie mam już więcej słów. Nie ma w ogóle słów, które opisują co czuję. Cały dzień mi ciekną łzy. Zasypiając płaczę, wstając płaczę, a przed mamą gram, jakby nic nigdy nie było, jest super. 10 minut siedziałam pod prysznicem i wręcz ryczałam, nie mogłam nabrać powietrza. Tak bardzo boli. Wiem, że płód od początku nie rozwijał się dobrze, serce pojawiło się znacznie później, a potem? Sama nie wiem, nawet karty ciąży mi nie założyli, a był już 10 tydzień. Dostałam zlecenie na wszystkie badania jakie można zrobić, w szpitalu w jakiejś specjalnej poradni i w laboratorium, razem z jakimiś genetycznymi. Tyle tych badań, że połowa nie wiem co to. Ale już ich nie zrobię, nie ma komu, czemu.

Tyle się działo w moim życiu gdy mnie tu nie było. Tyle było złego, dobrego trochę też. Może opowiem Ci wszystko po kolei, ale w swoim czasie.

W pracy mieli się nie dowiedzieć o ciąży, puki nie będzie odpowiedni moment. Niestety, wszystkie symptomy były silniejsze ode mnie. Praca w hospicjum, 12h na nogach, ciężary, zapachy, smrody, toksyny. Kręciło mi się od tego w głowie, ciągle nie dobrze i te wymioty. Nie byłam w stanie pracować. Tak mało się mówi o hospicjum, temat tabu. Wiele osób mówiło mi, że to straszne miejsce, cierpienie, ból, śmierć. Owszem, jest to wszystko, widziałam wiele, ale dla mnie to nie jest straszne miejsce. Z jednej strony podobała mi się ta praca, z drugiej strony nie. Da dni temu skończyła mi się umowa na okres próbny, nie mam przedłużonej. Nie wrócę tam pracować. Wiem, że stali pacjenci pytają o mnie, zawsze się mnie dokładnie pytali kiedy mam dyżury i wiem, że lubili mnie bardzo. Jedna Pani mnie słonko nazywała, to było takie miłe. Ehh... cóż mam zrobić kochany pamiętniczku. Idę po długiej przerwie poczytać inne pamiętniczki.

Manaaa