Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
12 - ładna liczba :)

Minęło 12 tygodni. Ostatni niby nie powala wynikami aktywności. Najpierw formalności potem choroba. Nie było wielkich marszy, spacerów a mimo to wydeptałam średnio 15 066 kroków dziennie. Kardio średnia dzienna to 39 minut. Jednak dzienne średnie spalanie było powyżej 1000 kcal. Był dzień gdzie było aż 1961 ale i był dzień gdy było 806 kcal spalonych. Średnie są zadowalające.

Brakowało mi w tym tygodniu ruchu takiego większego, ale wiadomo okoliczności to wymusiły.

A co najważniejsze w ostatnim tygodniu straciłam kolejne 1,5 kg :) dzisiaj jest mnie o 17,6 kg mniej niż we wrześniu. Staram się jeść dobre produkty, słodycze kupne nie kuszą, otwarte Merci i inne też nie. Pozwalam sobie na więcej owoców niż powinnam ale, że nie widzę negatywnych skutków na wadze to jakoś wyrzutów sumienia nie mam.

Założyłam spadek 20 kg. Nie liczyłam, że mogę osiągnąć to do Świąt czy Nowego Roku. Teraz jestem na etapie takim, że chciałabym, wiadomo chciałabym jeszcze zrzucać ale przede wszystkim chcę utrzymać to co mam.

Plany na ten tydzień. Żadne. Nie wiem co mnie, nas czeka więc nie piszę planów palcem po wodzie. A oto dlaczego.

Wczoraj rano poczułam się lepiej, stanu podgorączkowego nie miałam, odwiozłam autem syna do szkoły, wróciłam do domu, ubrałam dwie bluzy, czapkę i szybko Karcherem ogarnęłam okna w salonie na zewnątrz. Potem już spokojnie od środka :) Wiem czasem własne podejście mnie przeraża. Zadzwoniłam do ośrodka, doszłam do wniosku, iż sama z zatokami nie dam rady, coraz bardziej zatkane. Po kilkudziesięciu próbach w ciągu dwóch godzin, udało mi się dodzwonić. Zamówiłam telewizytę. Pojechałam na zakupy po gwiazdy betlejemskie i spożywkę, odebrałam syna. No i zadzwonił pan doktor, ja mu mówię jak jest, a czułąm się wtedy nie najgorzej tylko te zatoki zatkane. Przepisał antybiotyk i mówi, że test też powinnam zrobić mimo, że zatoki i Covid to różne rzeczy a ja cóż mam w domu troje dzieci, potencjalnych roznosicieli wirusa dalej, pandemia szaleje, mówię ok zrobię, dla świętego spokoju.

Dostałam skierowanie, receptę. I spokojna wzięłam się za robienie chleba, otwieram słoik z zakwasem na chleb, wygłada ładnie, wącham i ... nic nie czuję. Wołam syna on mówi, że fuj mocno czuć. I tu zwątpiłam. Wiadomo zatoki zatkane itd. Odetkałam kroplami i dalej nic. ZERO. Zrobiłam kawę, nic, perfumy, nic. 

Pojechałam, zgodnie z otrzymanym smsem na 16.10 na wymaz i ... czekam na wynik, na ikp nadal nie ma. Popołudniu mnie siekło i to mocno, zmęczenie, taki stan jakbym to nie była ja. Położyłam się i jak mnie zaczął męczyć kaszel, masakra. Żadne tabletki nie pomagały. Czekam, na wynik i aż antybiotyk zacznie działać. Sił brak. Mąż w nocy dostał gorączkę 38 stopni. Dzieci nie puściłam dzisiaj do szkoły. Pokasłują lekko. Więc cały dom pełny, wszyscy chorzy lub potencjalnie chorzy.