Dwie godziny snu. W środę wieczór wywaliło mi styki w emocjach. Przemęczenie. Okres. Stres. Brak czasu z mężem. Całą noc miałam tysiąc myśli. Kulinacja była gdy pojawiło się mocne pragnienie zniknięcia na conajmnien pół roku ze swojego życia oraz przekonanie że nie żyje swoim życiem. To była koszmarna noc i koszmarny dzień. Ale uratowała mnie myśl przyjaciółki którą nie jednokrotnie przypominam sobie jak mam okres : w tym czasie nie podejmuj żadnych decyzji (!). Tak też zrobiłam, przetrwałam, ale wyszłam totalnie obolala.
Dietetycznie okey. Z wodą mogłoby być lepiej.
Przyszła jesień...
