Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
nieświadomość dobrego wyglądu - co o tym
sądzicie??

Podzielę się moimi przemyśleniami z wami... mam nadzieję, że nie zanudzę was 

W moim życiu były różne liczby na wadze....

....po maturze miałam 52 kg, bo schudłam będąc w pracy na wakacje... potem było jakoś 56 kg, potem znowu 52 kg, bo schudłam po wycięciu migdałków (oj kupiłam sobie wtedy mega rurki i czułam się dumnie ...no, ale szybko stały się za ciasne...) potem znowu ok 56kg, potem przytyłam do 59kg i czułam się źle - znowu wyjechałam do pracy na wakacje, po 2 roku studiów i tam przytyłam (kiepskie odżywianie w Anglii niestety...) aż do 64 kg - czułam się wtedy jak potwór, schudłam, ale jak to bywa u osób lubiących jeść znowu przytyłam, tym razem do 67kg, zabrałam się za siebie i schudłam do 60 kg....teraz po ciąży znowu ważę 64kg i też się źle czuję, ale na szczęście nie jak potwór...

NO, ALE PRZEJDŹMY DO SEDNA..

Nigdy nie uważałam się za "super laskę" (mam figurę gruszki i moja dolna część ciała zawsze pozostawała dużo do życzenia według mnie) - pewnie to kwestia nie za wysokiej samooceny...ale tak już było...

Przeglądając ostatnio ze znajomymi STARE ZDJĘCIA - 8 lat wstecz... i koleżanka skomentowała, że miałam MEGA FIGURĘ i byłam "LASKĄ" ..i, że ona nigdy nie była taka chuda..

- po pierwsze - nigdy nie czułam się chuda.. ani jak "super laska"

- po drugie - jak ją poznałam to ona była dla mnie MEGA szczupła....

Jaki z tego morał????

Często "gonimy za króliczkiem" nie wiedząc, że go mamy.... i że często bardzo krytycznie się oceniamy....

A teraz kończąc te rozmyślenia - 64kg to nie mój ideał (no i nawet nie blisko ideału zdrowej sylwetki), więc... oj marzy mi się powrót do tej sylwetki, która dla mnie była normalna - ale teraz już wiem, że była świetna