Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dualizm

Wstaję rano, przebiegam do łazienki nie patrząc nawet na siebie. Z półprzymkniętymi oczami wskakuję pod prysznic, z półprzymkniętymi myję twarz i zęby. Z ciężkimi powiekami szykuję śniadanie. Dopiero aromat świeżo palonej kawy wyrywa mnie w pełni z objęć Morfeusza. 
Dopiero wracając do pokoju z miską owsianki i parującym kubkiem dostrzegam swoje odbicie w lustrze. I na chwilę staję jak wryta. "Kurka! Jestem szczupła!". 
I tak jest coraz częściej. Może nie codziennie ale często zaskakuje mnie ten fakt, za każdym razem jest to odkrycie. Mój mózg nie przyswoił jeszcze nowego obrazu mnie, ciągle myślę o sobie jak o kobiecie przy kości. 

Jem powoli i dumam intensywnie. Czy to kiedyś się skończy? Nie pamiętam naprawdę kiedy miałam wystający brzuch albo kiedy ocierały mi się uda. Nie pamiętam kiedy musiałam maskować mankamenty strojem. Nie pamiętam kiedy patrząc na siebie pomyślałam, że jestem gruba. 
Ale nie pamiętam też kiedy pomyślałam o sobie, nie patrząc na zdjęcie czy odbicie lustrzane, że jestem szczupła. Kiedy było to oczywiste. 

Przeraża mnie to jak odchudzanie wyprało mi mózg. A może raczej przytycie? Bo chyba wtedy, kiedy pierwszy raz dotarło do mnie, że jestem na granicy nadwagi, że brzuch mi lata jak galareta, że uda wielkie trą o siebie niemiłosiernie, bezlitośnie rozprawiając się z kolejną parą dżinsów...  to chyba wtedy stwierdziłam, że tak być nie może. I walczyłam zapamiętale. Walczyłam, ćwiczyłam, jadłam zdrowo. I schudłam. Ale to było tak dawno! A ja dalej myślę o sobie jak o lasce na granicy nadwagi.