Pamiętnik odchudzania użytkownika:
kasia8921

Hej Wszystkim!

Piszę dziś trochę wcześnie niż zwykle (przeważnie w piątki robię nowy wpis), ale dziś stało się coś, co mnie całkowicie dobiło. Jestem smutna rozżalona, zła i nie wiem, jaka jeszcze. Ale może po kolei.

Ta „ważna rzecz”, o której ostatnio pisałam, dotyczy poszukiwania pracy. Wszyscy doskonale wiemy, jak ciężko ją dziś znaleźć po studiach, bez doświadczenia. A tu nagle pojawia się dla mnie okazja odbycia stażu w Urzędzie Skarbowym. Fakt, faktem to tylko staż, ale ostatecznie to lepsze niż siedzenie w domu. Otrzymawszy w  piątek skierowanie na staż, w poniedziałek udałam się z nim i z CV do Urzędu Pracy. Miła pani z Działu Kadr poinformowała mnie, że mają 3 wolne miejsca na staż i już trochę chętnych osób, także albo odgórnie wybiorą te 3 osoby, albo przeprowadzą rozmowy kwalifikacyjne. Obiecała, że zadzwoni do mnie tego dnia i powie mi, co dalej, ale nie zadzwoniła. Myślę sobie, że zapomniała, ludzka rzecz, pewnie zadzwoni we wtorek. No, ale we wtorek też nie zadzwoniła. To wzięłam sprawy w swoje ręce i sama do nich zadzwoniłam w środę. Dowiedziałam się, ze zbierają zgłoszenia od osób do 13 czerwca (piątek) i wtedy skontaktują się z wybranymi osobami. Po jakiś 20 minutach otrzymuję telefon i ta sama pani zaprasza mnie na rozmowę w sprawie stażu. Chciała, żebym tego samego dnia (we wtorek) przyjechała na rozmowę, niestety nie miałam dojazdu. Wobec tego umówiła mnie na następny dzień (dziś). Strasznie się stresowałam przed tą rozmową, w myślach sobie układałam pytania, jakie mogą mi zadać i odpowiedzi na nie. W końcu odbyłam kilka rozmów kwalifikacyjnych, więc wiem jak to mniej więcej wygląda. Była ze mną jeszcze jedna dziewczyna na rozmowie. No i niepotrzebnie się stresowałam. Atmosfera na rozmowie była cudowna, nie miałam żadnego stresu, odpowiadałam na pytania bez problemu – ja taka nieśmiała i cicha osoba. Potem kazali nam wyjść i poczekać na ich decyzję (bo „przesłuchiwały” nas 2 osoby: kobieta i facet). Po kilku minutach wyszła do nas jeszcze inna kobieta z naszymi skierowaniami i oznajmiła nam, kto się dostał na ten staż. Ta dziewczyna niestety się nie dostała, ale mi się udało. Polecono mi, żebym od razu udała się do Urzędu Pracy powiadomić ich o tym, co oczywiście zrobiłam. Kazano mi przyjechać następnego dnia, by ustalić co i jak z tym stażem. Bardzo zadowolona pojechałam autobusem do domu. Moje szczęście nie trwało długo. Mama mi oznajmiła, że dzwonił do mnie facet z Urzędu Pracy (bo w urzędzie podałam  mój nr stacjonarny), a że mnie nie było, podał swój numer i chciał, żebym do niego oddzwoniła. Ten sam, z którym dziś rozmawiałam. Nawet sobie pomyślałam, że pewnie będzie mi kazał dowieść jeszcze jakieś dokumenty jutro, czy coś związane z tym stażem. Jakże się myliłam. Otóż okazało się, że pomimo tego iż dostałam ten staż, to go nie odbędę i zawieszają mi go na razie. A dlaczego? Bo nagle okazało się, ze nie mają środków na staż dla osób w mojej sytuacji – tzn. takich, którzy ukończyli już 25 lat. Za to mają kasę dla tych do 25 roku życia! Najprawdopodobniej nowe środki będą mieli koło sierpnia/września. No i proszę, okazało się, że jestem „za stara” na staż. Gdybym urodziła się w drugiej połowie roku, najlepiej jakoś pod koniec, to bym się załapała. (25 lat skończyłam w lutym). A największe szanse na staż mają właśnie osoby do 25 roku życia albo do 27 pod warunkiem, że od daty na ich dyplomie lub innym dokumencie poświadczającym ukończenie wyższej szkoły nie minęło więcej niż 12 miesięcy.(u mnie minie 3 lipca). Jedyny staż na jaki zostało mi liczyć, to taki z tytułu, że jestem długotrwale bezrobotnym (zarejestrowanym w Urzędzie Pracy od co najmniej 12 miesięcy). A i tak pewnie mam na to marne szanse. Nie myślcie sobie proszę, że łaskawie czekam, aż coś mi Urząd Pracy zaproponuje. Wysyłam mnóstwo CV i listów motywacyjnych, sama chodziłam po przedsiębiorstwach i nic, nawet na staż mnie nie chcieli. Już nie mam do tego siły. Myślałam nawet, żeby zadzwonić do tego Urzędu Skarbowego, wytłumaczyć im tę sytuację i dowiedzieć się co dalej. Może by mi zostawiliby to miejsce na staż. Byli dość przyjaźnie do mnie nastawieni, nawet mi gratulowali, że się dostałam. Chociaż pewnie Urząd Pracy sam im wciśnie kogoś innego na ten staż, obawiam się tego. Bliscy radzą mi, żebym też jutro  pojechała do Urzędu Pracy, żeby jeszcze raz wyjaśnić tę sytuację. A czasu niewiele zostało, bo miałam odbywać ten staż od 20 czerwca.  Jestem strasznie rozczarowana tym, bo starałam się, dowiadywałam, byłam zaangażowana w to, no i sporo się nadenerwowałam. A tu, kurczę nic.:-( Zmarnowałam tylko swój czas i pieniądze. 

Z tego stresu rozbolała mnie głowa, no i brzuch. Żołądek mam tak ściśnięty, że ledwo co mogę przełknąć. Nie mówiąc (raczej pisząc) o tym, że strasznie boli mnie kark i ramiona. Czuję, że mam takie aż napięte. No i tak naprawdę dziś niewiele zjadłam. Rano z tego stresu 2 kawałki chleba razowego musztardą, białym serem, keczupem i przyprawami. Później, gdy już wszystko załatwiłam, zjadłam jabłko (tu nie ze stresu, ale po prostu spieszyłam się na autobus i nie miałam czasu, by zjeść coś więcej). No, a w domu na obiad (koło 13) , wiedząc już o tej przykrej informacji dla mnie, ledwo przełknęłam niecałe pół paczki kaszy jęczmiennej z gulaszem. Potem (około 16) zmusiłam się do przełknięcia około 100 gram jogurtu naturalnego. A o 18.30 jak już poczułam się trochę lepiej, poszłam biegać przez 40 minut. Chciałam się choć trochę pozbyć tego stresu z organizmu, lepsze to niż „wymiatanie” lodówki. Wróciłam zmęczona, zasapana, cała czerwona (trochę było duszno na dworze i w drodze powrotnej biegłam pod wiatr. Ale mi to nadal odczuwam ten stres. Co prawda brzuch już mnie nie boli, ale ten kark i ramiona nadal. Głowa już trochę mniej. Nie ma co, mój organizm tak reaguje na stres. Znów wmusiłam w siebie coś do zjedzenia – jajko na miękko i startą marchewkę, bo inaczej pewnie bym jej nie przełknęła.  No i przyznaję, że nie zadbałam o nawodnienie swojego organizmu – pewnie dziś wypiłam w ciągu dnia może litr wody.Normalnie jem więcej (w granicach rozsądku) i więcej piję wody. Ale dziś nie dałam rady.Pewnie nie usnę z tych nerwów.

Oczywiście nie ważyłam się, bo nie miałam do tego głowy. Ale jak na razie w tym tygodniu od poniedziałku do środy ćwiczyłam przez prawie półtorej godziny, a dziś biegałam 40 minut, więc doś ładny wysiłek. Nie wiem, co to będzie jutro. Czy będę miała siłę na ćwiczenie czegokolwiek, na robienie czegokolwiek, naprawdę nie wiem.

Kończę już i pozdrawiam Was serdecznie. Obyście nigdy nie mieli takich problemów jak ja.

Hej wszystkim!

Miałam napisać w piątek, ale jakoś tak zabrakło mi czasu, więc dziś coś wam tam napiszę. :-) To będzie takie małe podsumowanie weekendu. 

W piątek  miałam do załatwienia pewną ważna sprawę na mieście. Piszę „na mieście”, bo jako że mieszkam na wsi, to trochę czasu mi zleciało przez tą  „wycieczkę”. Wróciłam koło południa. Druga część dnia minęła mi między innymi  na przygotowaniu obiadu dla rodzinki. Tym razem zdecydowałam się zrobić  przepyszne, cienkie, zawijane naleśniczki. Rodzinka to zaakceptowała  i tak po nieco dłuższej chwili wszyscy się nimi zajadaliśmy, ja zjadłam jednego średniego z serem i truskawkami. Sezon na truskawki, to trzeba z tego korzystać. Ostatnio to normalnie do szaleństwa uwielbiam truskawki. J Serwuję je sobie najczęściej z jogurtem i białym serem, ostatnio piekłam placek drożdżowy z truskawkami. Później zaczęłam się ekspresowo przygotowywać się na rodzinną imprezkę – urodziny mojej cioci (takiej trochę z dalszej rodziny). Było nawet fajnie, choć szczerze mówiąc (raczej pisząc) za bardzo nie miałam z kim pogadać. Generalnie z takiej  „starszej młodzieży” jak ja to nazywam było niewiele moich kuzynów/kuzynek no i mój brat. No, ale impreza całkiem udana, muszę przyznać. Starałam się trzymać diety i w jeść w miarę rozsądnie, o ile tylko się dało. Ostatecznie nie zawsze da się „idealnie” utrzymać dietę w takich sytuacjach. Ze słodkiego zjadłam mały, cienki kawałek tortu (bo o taki też poprosiłam) i taki, jakby to napisać miniserniczek. Z bardziej  „konkretnych” to zjadłam kawałek jakiegoś gotowanego mięsa z potrawką, ziemniaczka, surówkę, a trochę później 2 łyżki sałatki jarzynowej i jednego szaszłyka mięsnego. Opiłam się za to wodą mineralną gazowaną i to był mój błąd. Na co dzień piję niegazowaną, nie przepadam zbytnio za gazowaną. No, ale do wyboru miałam, albo soki owocowe, albo alkohol ( zarówno tego jak i tego nie znoszę), albo wodę gazowaną. No to wiadomo, co wybrałam. Niestety później odczułam tego skutki w postaci okropnego bólu brzucha. Piłam też oczywiście herbatę. Muszę napisać, ze była nawet pewna forma ruchu – w postaci tańców. Także może co nieco spaliłam kalorii, bo tego dnia w ogóle odpuściłam sobie ćwiczenia.

Sobota upłynęła mi pod znakiem wielkiego sprzątania. Generalnie poprasowałam ogromne stosy ubrań rodzinki, bo jak widziałam je w swoim pokoju tak rozwalone na krześle, to nie mogłam znieść widoku takiego bałaganu. Chyba jestem trochę pedantką.:-) Później z własnej woli znów porządkowałam moją szafę i pokój. Jak już to skończyłam, zabrałam się za zamiatanie i mycie podłóg. Nie powiem, porządek strasznie uspokajająco na mnie działa. Wieczorkiem pojechałam do kościoła. I tak koło 19 mogłam do woli leniuchować.:-)

Niedziela też upływa mi dość leniwie. Niedawno zjadłam sobie podwieczorek w postaci jogurtu naturalnego z truskawkami, serem i migdałami, a do tego 3 ciasteczka czekoladowe (takie małe niedzielne odstępstwo od diety. No, a teraz sobie wygodnie leżę w łóżku przed netem. Może wieczorkiem pójdę sobie pobiegać, zobaczymy, co z tego wyjdzie.:-)  

 Coraz częściej myślę o tych moich opornych włosach. „Oporne” są, bo niemiłosiernie długo schną naturalnie – czasami nawet 3 godziny ! Suszenie suszarką zresztą też dość długo trwa, ręce mi dosłownie mdleją od jej trzymania, poza tym staram się tego unikać(ostatecznie suszarka niszczy nieco włosy). Nie chcą się zbyt łatwo ułożyć – z każdego mniej, czy bardziej wymyślnego upięcia pasma włosów po jakimś czasie mi wychodzą, niesamowicie mi odstają po bokach i z tyłu te małe, króciutkie włoski. Nieustannie je upinam wsuwkami, efekt raczej jest mizerny.  W rozpuszczonych nawet ładnie wyglądam, ale niedługo będę miała małe problemy z nimi – trudno mi będzie przecież chodzić z takimi włosami w upalne dni. Niedługo wybieram się do fryzjera, ale tylko po to, by jak co mniej więcej 3 miesiące podciąć końcówki. Włosy zapuszczam, moim celem jest długość do pasa, jeszcze trochę mi brakuje. Czasem trochę mnie korci, by obciąć te włosy, krótsze wymagają na pewno mniej pielęgnacji, ale z drugiej strony żal mi moich dość gęstych włosów, którym poświęciłam tyle czasu i zapału, aby doprowadzić je do takiego stanu (kiedyś były cienkie, strasznie mi wypadały, nie wyglądały zbyt estetycznie). No cóż… nie zawsze to co piękne, jest łatwe. :-)

  W kwestii mojego odchudzania jak napisałam wcześniej- nie przywiązuję zbyt dużej uwagi do cyferek na wadze. Z jednej strony może wam się wydawać to głupie, w końcu wyznaczyłam przecież swoją „idealną” wagę do której dążę. Ale po pewnym czasie stwierdziłam, ze waga to nie wszystko – przecież o chudnięciu decydują nie tylko zmieniające się „cyferki” na wadze, ale ogólnie zmiana wyglądu. Generalnie niewiele brakuje mi do „idealnej” wagi, ale jak będę ważyła trochę więcej, to nic się nie stanie. Ważne, że moje ciało się zmienia, ale nie tylko ono. Zmienił się także mój sposób myślenia o jedzeniu – żadnego pocieszania się nim w trudnych chwilach, nagradzania się nim, instynktownie już chyba staram się jeść ogólnie dość zdrowo. Poza tym raz na jakiś czas małe odstępstwa od diety krzywdy nam nie zrobią – nie da się przecież być całe życie na diecie. Niekiedy słyszę od innych ludzi (np. na tej imprezie usłyszałam) jak to musiałam się pomęczyć, by schudnąć. W myślach się z tego śmiałam, bo wcale się w tym odchudzaniu nie męczyłam. Przyznaję, na początku ciężko było mi się przestawić na zdrowe odżywianie, jakiekolwiek ćwiczenia mi nie odpowiadały (jak ja nie lubiłam w-fu w szkole i ogólnie rozumianego sportu). Ale zaczęłam stopniowo zmieniać nawyki żywieniowe, eksperymentowałam z różnymi formami ruchu, by znaleźć taki, który by mi odpowiadał.  „Męczeniem się” bym tego nie nazwała. Odchudzałam się/odchudzam się wyłącznie dla siebie, choć nie ukrywam, lubię czasem usłyszeć pochwały na temat mojego schudnięcia. J Niedawno, takie usłyszałam od dwóch osób – sąsiadki, która do mnie powiedziała „Kasia, ale ty jesteś szczuplutka. Udaje Ci się utrzymać taką sylwetkę?” (od niej to chyba najwięcej słuchałam pochwał w różnych etapach mojego odchudzania), i od kwiaciarki, kiedy poszłam odebrać zamówione kwiaty (Kasia, jak ty zeszczuplałaś? Stosujesz jakąś dietę?”). Odpowiedziałam, że jakiejś specjalnej diety nie stosuję, staram się zdrowo odżywiać i trochę ćwiczę. To moje „trochę” to ćwiczenia co najmniej 3 razy w tygodniu, trwające nieco ponad godzinę, czasem niekiedy udaje mi się ćwiczyć  5 razy w tygodniu. No i zdrowo się odżywiam,  4-5 posiłków dziennie, w miarę regularnych. Ostatni staram się włączyć w dietę więcej warzyw i owoców (ach… te truskawkiJ choć i dobrze przygotowanym mięskiem też nie pogardzę. Słodycze? Jak najbardziej – tylko staram się niezbyt często i w wersji zdrowszej. No i dużo, dużo wody (a kiedyś wyobraźcie sobie, że przez cały dzień piłam tylko 3 szklanki jakiegokolwiek picia, nic dziwnego, że ciągle byłam głodna i jadłam). Czasami zrobię sobie czerwoną herbatę, no i codziennie piję tez 2 kubki naparu z pokrzywy (pisałam o tym wcześniej). Jak widać pewne zmiany czasem są potrzebne w życiu. A propos jeszcze tego męczenia – gdy mama widzi  niekiedy jak ćwiczę, to się mnie pyta: „po co się męczysz/katujesz?” Naprawdę ja się męczę/ katuję? Lubię ćwiczenia/ruch które wykonuję, zresztą nie wyobrażam sobie zmuszać się do czegoś, co bym od razu znienawidziła. A, że jestem zmęczona po takim treningu to przecież normalne. Takie zmiany w moim życiu przydały mi się. Z jednej strony pod względem zdrowotnym – nareszcie mam normalne (no, dobra, niekiedy trochę niskie) ciśnienie krwi. A kiedyś, jeszcze w liceum, pamiętam, jakie miałam wysokie. Te skoki ciśnienia, ciągle głowa mnie bolała, bez końca brałam jakieś tabletki. Nie miałam na nic, ani ochoty, ani energii, trudno się zresztą temu dziwić. Pod względem urody – kiedyś tą moją okropną cerą to pewnie straszyłam (pełno wyprysków), włosy (łamliwe, stale wypadające) i paznokcie( również łamliwe, dosłownie poobgryzane) nie prezentowały się najlepiej, delikatnie ujmując nie dbałam w najmniejszym stopniu o wygląd. Teraz zupełnie inaczej to wygląda. Nie, żebym nie wiadomo, ile czasu poświęcała urodzie, ale po prostu zaczęłam dbać o siebie. No i trzeci, bardzo ważny wymiar – mentalny. Mam więcej energii, bardziej otworzyłam się na ludzi (nadal jestem nieśmiała, ale już w mniejszym stopniu), jedzenie przestało być moją rozrywką (wiem, dziwnie to brzmi). Jak widać, niekiedy zmiany są potrzebne w życiu. Jednakże przyznam, że nie sądziłam iż tak dużo uda mi się zmienić podczas „zwykłego” odchudzania, choć nie twierdzę, że dla każdego to dobre rozwiązanie. Każdy ma po prostu swój własny sposób dojścia do określonego celu.

Jutro znowu mam coś ważnego do załatwienia. Trochę się denerwuję, bo bardzo mi zależy na tym „czymś”. Nie piszę, co to, by nie zapeszyć. W dodatku jutro ma podobno być około 33 stopni. Nie wiem jak wytrzymam taką pogodę. Lubię jak jest ciepło, ale przy wyższych temperaturach często ciśnienie mi spada i niezbyt dobrze się czuję – bóle głowy to najmniejszy problem. Nie mówiąc/pisząc już nawet o tym, że ponoć w czerwcu ma być strasznie zmienna pogoda - a to raz ma być ciepło, niekiedy upalnie, a to znowu ma się popsuć i padać. Na taką zmienną pogodę mój organizm źle reaguje  Jak nic, jutro wezmę mały zapas wody niegazowanej, nie mogę się przecież dodatkowo  odwodnić. Trzymajcie za mnie kciuki, obiecuję, że w następnym wpisie wyjaśnię dokładniej, o co chodzi.

Znowu przepraszam za to, że tak bardzo się znów rozpisałam. Po prostu tak nagle naszło mnie, by o tym opisać. Wytrwałym gratuluję, że dotrwali do końca mojej pisaniny.

Pozdrawiam Was serdecznie w pięknym, ciepłym miesiącu. :-) 

Witam wszystkich!

Wiem, długo nie pisałam, za to was przepraszam. Co do mojego odchudzania się, nadal staram się trzymać diety – 5 posiłków dziennie. Czasem zjem też coś „słodkiego”, ale po pierwsze w niewielkich ilościach, a po drugie staram się, by to „słodkie” było w miarę zdrowe i miało też jakieś wartości odżywcze. No i jeszcze a propos diety ostatnio staram się dbać, by moja dieta miała dużo żelaza. A czemu? No dobra pochwalę się Wam – niedawno zostałam Honorowym Dawcą Krwi. Wszystko było niby ok, zostałam zakwalifikowana przez lekarza do oddania krwi, ale mój poziom hemoglobiny ledwo się mieścił w dopuszczalnej normie – miałam 12,6 mg/dl, a kobiety muszą mieć ten poziom 12, 5 mg/dl. Nadal chcę oddawać krew, ale boję się, że znów spadnie mi jej poziom (kilka miesięcy temu robiłam sobie morfologię i miałam znacznie wyższy – 13,7). W sumie nie wiem, czemu  tak mi spadł. Może to efekt diety, zbyt intensywnych ćwiczeń. W każdym razie, aby zadbać o poziom hemoglobiny, zaczęłam jeszcze bardziej zwracać uwagę na to co jem. Dodatkowo piję też codziennie 2 kubki naparu z pokrzywy, czytałam, że działa on krwiotwórczo (zwiększa poziom hemoglobiny i czerwonych krwinek). No, a poza tym świetnie działa na włosy, paznokcie i cerę. Piję napar od niecałych 3 tygodni, a włosy fajnie mi się wzmocniły, zwykle wiosną/ na początku lata trochę bardziej mi wypadają, a teraz już nie. Paznokcie już mi się tak nie łamią jak kiedyś, a cera pięknie mi się poprawiła. Miałam niewielkie wypryski, a teraz prawie mi już zniknęły.:-) Na początku trochę się obawiam pić ten napar z pokrzywy bo czytałam, że ma okropny smak, że mogą się pojawić „niespodzianki” w postaci wyprysków, „sensacji” żołądkowych itp. Ale nie w moim przypadku, na szczęście.:-) Napar bardzo mi smakuje, mogłabym pewnie nawet pić go więcej, ale nie chcę przesadzać. 

Oczywiście nie zapominam o ćwiczeniach. Ćwiczę tak 5 razy w tygodniu dość intensywnie, co jakiś czas zmieniam zestawy ćwiczeń, żeby mój organizm za bardzo nie przyzwyczaił się do tego wysiłku. Ostatnio nawet zaczęłam biegać, na razie planuję tak 3 razy w tygodniu po 30 minut, żeby stopniowo zwiększać długość i intensywność biegania. Wstępnie myślałam też o jeździe na rowerze, też to może być świetna sprawa (kiedyś regularnie jeździłam na rowerze). No, ale zobaczymy, co z tego wyjdzie. No i nie kontroluję maniakalnie mojej wagi (to tylko cyferki), bo wiem, że waga to nie wszystko. Ważniejsze jest to, jak ciało się zmienia. Ostatnio parę osób mnie pochwaliło, że trochę zeszczuplałam. A waga wciąż była prawie na jednakowym poziomie. I wiecie co? Nawet tym się nie martwię, przecież nie mam wypisane na czole, ile ważę. J

 W kwestii podejmowania ważnych decyzji mam mały/duży problem. Otóż chodzi o to, że chciałabym znów spróbować zdawać na prawo jazdy., ale….To „ale” najbardziej przeszkadza mi w podjęciu decyzji. W końcu tyle razy już podchodziłam do egzaminu z mizernym skutkiem oczywiście (można by rzec, że jestem weteranką w zdawaniu). Stąd pierwsza myśl, że może się nie nadaję. Po drugie miałam dość długą przerwę w zdawaniu (przeszło 7 miesięcy) i pewnie przydałyby mi się dodatkowe jazdy. Ostatnio nawet miałam jazdę z instruktorem mojego brata. Jak na taką przerwę całkiem nieźle mi poszło, aczkolwiek nie obyło się bez paru mniej i bardziej poważnych błędów. W każdym razie było widać moją przerwę w jeżdżeniu.  Instruktor mojego brata jest bardzo wymagający, podobno  nigdy nie pochwalił żadnego kursanta, wprowadza ogromny stres na jazdach, niekiedy miałam wrażenie, że jest gorszy od jakiegokolwiek egzaminatora. Podobno prywatnie jest w porządku, tylko taki jest na jazdach. Na tej swojej po pewnym czasie miałam ochotę wysiąść z samochodu. No, a bliscy namawiają mnie, żebym poszła do niego na jazdy, że w ten sposób uodpornię się na stres i na egzaminie nie będę się już tak denerwować. Z tym wiąże się mój kolejny dylemat. Ten okropny, wszechogarniający mnie stres podczas egzaminu. Może to dziwne, ale z każdym kolejnym egzaminem coraz bardziej się stresuję. Myślę sobie, że teraz muszę zdać, ze to będzie wstyd jak znowu obleję, przeraża mnie osoba egzaminatora, który obok mnie siedzi i krytycznie ocenia. No i szybko się dekoncentruję, jak popełnię jakiś błąd, nawet taki najmniejszy. Ostatnio taki stres doprowadził mnie do ataku paniki (już po egzaminie) w autobusie, który zakończył się wezwaniem pogotowia (opisywałam to w jakimś wcześniejszym wpisie). Ciągle to pamiętam i po prostu  boję się, że znowu do tego dojdzie. Nie potrafię przewidzieć jak duży będzie mój stres podczas następnego egzaminu. Znając siebie, wiem, że na pewno będzie. Chciałabym jakoś to opanować , ale nie potrafię, nie wiem jak to zrobić, wyciszyć, uspokoić się. Strasznie mnie to męczy.  Nie wyobrażam sobie tego, że miałabym brać jakieś środki uspokajające, bo one albo w ogóle na mnie nie działają,  albo zadziałają zbyt mocno(miałam już takie „przygody”).Wolałabym raczej nauczyć się walczyć ze stresem, to przydałoby mi się nie tylko w tej sytuacji (generalnie jestem osobą, która wszystkim się przejmuje, stresuje, w domu jestem nazywana „panikarą”) Myślałam nawet, by pójść z tym do psychologa, ale nie wiem, czy to nie jest zbyt banalny powód, ludzie pewnie mają poważniejsze problemy, no i bardzo się wstydzę, że mam taki „trywialny” kłopot. No i ostatnia sprawa, może trochę „głupia” – zawsze jak miałam ustalony termin egzaminu, moja mama zaraz zaczynała wspominać o tym naszym bliskim i swoim znajomym, szczególnie takiej naszej sąsiadce, z którą pracuje. No, a potem zaczną się pytania: „no i zdałaś to prawko wreszcie?”, „a na czym oblałaś?” Dostaję „dobre” rady, co zrobić, aby zdać, żebym się nie stresowała, że to tylko zwykły egzamin, bla, bla, bla…. Już naprawdę mam dość takiego gadania. Wolałabym, żeby inni się zajęli swoimi sprawami. Mieszkam w małej miejscowości, gdzie praktycznie wszyscy o sobie wiedzą, bardzo niekomfortowa sytuacja. Zwykłe zdawanie na prawo jazdy zamienia się u mnie w totalny horror. Zamiast się skupić na jazdach, czy egzaminie, zaczynam traktować to całe zdawanie strasznie „zadaniowo”, byle by tylko zdać, by się ode mnie odczepili z tym gadaniem.  Do tego mama bardzo mnie namawia, żebym znowu spróbowała zdawać. A ja mam więcej wątpliwości niż pewności w tej kwestii. Owszem prawo jazdy niewątpliwie by mi się przydało, wygoda, uniezależnienie do innych środków transportu – w mojej miejscowości dojazdy gdziekolwiek są kiepskie (zwłaszcza w okresie letnich wakacji), a proszenie kogokolwiek o zawiezienie po raz kolejny jest trochę nie na miejscu. (często siostra mnie gdzieś podwoziła, ale jak np. kłóciłyśmy się, to potrafiła mi to wypomnieć, jak to musiała poświęcić dla mnie swój czas). Poza tym jazda samochodem naprawdę sprawia mi przyjemność, lubię jeździć , jestem przekonana, że po zdaniu prawka dokument nie kurzyłby się bynajmniej w jakiejś szufladzie.:-) Przepisy ruchu drogowego znam dobrze, nieraz bratu pomagałam wyjaśnić jakieś wątpliwości, jak czegoś nie wiedział (jest w trakcie robienia prawka), okazało się, ze sporo pamiętam, co najwyżej przydałoby mi się małe odświeżenie wiedzy. Na drogiej szali niestety stoi ten mój ogromny stres, denerwowanie się. Są tacy ludzie, którzy doradzają mi , żebym ponownie spróbowała  (np. moja mama), ale też i tacy, którzy radzą mi odpuścić sobie to zdawanie, że i tak nie będę dobrym kierowcą, skoro tak się stresuję na egzaminie, to co będzie potem jak zdam prawko i będę musiała wyjechać sama na drogę (np. moja siostra, która zdała za pierwszym razem). Jestem potwornie zagubiona.

Dobra kończę te moje wywody, bo chyba was już nieco zanudziłam.:-) Mam nadzieję, że dotrwaliście do końca tego wpisu.  Pozdrawiam was serdecznie i życzę oczywiście powodzenia w walce o lepszy wygląd. J