Pamiętnik odchudzania użytkownika:
fadetoblack

Ostatni dzień roku zawsze skłania mnie do refleksji. Od dobrych kilku lat moim jedynym postanowieniem jest, żeby za rok o tej samej porze uśmiechać się na myśl o minionym czasie. 

Czy teraz piszę do Was z uśmiechem na ustach? Może delikatnym.

Pamiętnik otworzyłam na początku kwietnia (wcześniej był dostępny tylko dla mnie). 

Od tamtej pory poznałam wiele osób, które mi pomogły, którym czasem ja mogłam pomóc, 

zaczęłam odwiedzać wiele pamiętników, do których cały czas wracam.. 

Słyszałam wiele pozytywnych opinii, słów uznania za moją ciężką pracę. 

Zdarzały się też słowa krytyki (dowiedziałam się na przykład, że mam anoreksję). 

Ale teraz nie widzę już sensu prowadzenia tego pamiętnika. 

Schudłam, dobre nawyki na stałe wpisały się w mój tryb życia, 

nie toczę już żadnej walki, ćwiczę jedynie dla przyjemności..

Tak więc zostawiam tu kilka wpisów, do których mam sentyment.

Będę wracać, by zaczerpnąć motywacji w chwilach słabości.

Hej :) 

Dzisiaj byłam na siłowni. Zrobiłam kilka serii różnych ćwiczeń na talię, pośladki, brzuch..

Spędziłam tam ok. 80min. W szatni sporo dziewczyn przebierało się na fitness.

Chwilę pogadałyśmy, no i stało się.. namówiły mnie :D

Jak to mam w zwyczaju, stanęłam sobie z tyłu, co by nikomu nie zasłaniać.

No i się zaczęło.

To przykładowe myśli, które pojawiały się w mojej głowie.

A później doszliśmy do przysiadów, więc trzeba się było odwrócić bokiem.

A że lustra na sali są z obu stron, znalazłam się tuż obok.

Trenerka kazała nam siebie obserwować.. więc obserwowałam.

Pewien temat na forum przypomniał mi myśl, którą jakiś czas temu bardzo chciałam się z Wami podzielić. Myśl, która zrodziła się w mojej głowie w wyniku sytuacji mającej miejsce całkiem niedawno na uczelni. 

Od razu przechodzę do rzeczy, postaram się streścić..

Nie będę owej sytuacji opisywać szczegółowo, żeby nikogo przypadkiem nie obsmarowywać w Internecie, ale wywiązała się mała dyskusja, a jej główny temat dotyczył diety, ćwiczeń i zdrowego odżywiania. 

I podczas tej właśnie dyskusji padły w moim kierunku słowa:

W tamtym momencie zamilkłam, żeby nie powiedzieć kilku słów za dużo, 

ale aż się we mnie gotowało ze złości. 

I wiecie, ja nie mówię.. bo jak się jest wysokim to automatycznie wydaje się być szczuplejszym, mniej widać dodatkowy kilogram czy dwa.. I pewnie ta właśnie myśl została ubrana w niewłaściwe słowa podczas tamtej dyskusji. Ale osobiście zakuło mnie bardzo, że ktoś godziny ciężkiej pracy przypisuje tylko i wyłącznie 178cm mojego wzrostu. To bardzo demotywujące. Tylko jest jeszcze jedna kwestia - ja to robię dla siebie, nie dla podziwu innych. Nikt mi nie musi wierzyć, że bycie wysokim to nie przepustka do krainy wiecznej słodyczowej rozpusty i odpoczynku od ćwiczeń :) Niech żyją w przekonaniu, że wzrost przesądza wszystko. Przecież nie ma szczupłych niskich kobiet, ani tych wysokich walczących z nadwagą 

Na koniec dodam tylko tyle, że teksty:
"Ty jesteś wysoka, nigdy nie będziesz gruba.."

i

"Ja po prostu mam grube kości"
"W mojej rodzinie wszyscy tak wyglądają, ja nigdy nie będę szczupła"
brzmią dla mnie tak samo...

Przyznam szczerze, że biłam się z myślami i ogarnął mnie niemały stres.

Bałam się tej kompromitacji 

Pierwsze wrażenie po wejściu na salę?

Drugie wrażenie po wejściu na salę?
"Te wszystkie dziwne sprzęty nic mi nie mówią, pierniczę - idę na orbitrek.."

Drugi raz w swoim życiu współpracowałam z orbim, przyjemna sprawa :)

Po jakimś czasie postanowiłam wyjść z ukrycia 

(sprzęty do ćwiczeń aerobowych są w bocznej sali),
ale spojrzenia tych napakowanych facetów nieco mnie peszyły.

Bałam się dotknąć czegokolwiek, żeby nie wyglądać tak:

Z pomocą przyszedł mi mój men, więc trochę się ogarnęłam.

Pod koniec już normalnie robiłam seriami różne ćwiczenia,
głównie na pośladki, brzuch i talię.

I zaczęło mi się podobać! :D

Kurdę :D

Chyba zacznę bywać tam częściej.

Na koniec znów poćwiczyłam na orbitreku.

(Zazdroszczę wszystkim, którzy mają go w domu!)

Wychodząc z siłowni po 2h różnych ćwiczeń wyglądałam mniej więcej tak:

Co z tego, że moja spocona twarz przypominała wyglądem uśmiechniętego buraka?

Czułam się świetnie! :)

Tak tylko chciałam się z Wami podzielić wrażeniami,
przepraszam za mały słowotok :)

Dzisiaj już mogę pisać normalnie. Wczoraj się powstrzymałam, bo i tak za dużo ostatnio

Wam marudzę.. a nie tak chcę się kojarzyć. Ale faktem jest, że jedyna twórcza rzecz, na

 jaką się zdobyłam to dokończenie książki (i całe szczęście, bo koszmarnie się już dłużyła).

Nawet do ćwiczeń nie chciało mi się ruszyć tyłka. Wszystko mnie wkurza, smuci i doprowadza do płaczu.. jednocześnie. Tak więc wiadomo co się zbliża ;)

Ale dzisiaj stało się coś, co genialnie poprawiło mi nastrój. 

Zrobiłam sobie zdjęcia i z ciekawości zaczęłam porównywać je do tych sprzed roku. 

Nawet jeśli w innym stroju, chyba widać różnicę? :) 

Najbardziej dumna jestem z brzucha, bo to moja najbardziej problemowa część ciała.

Niestety, mój tyłeczek.. [*]

Jedyne, czego żałuję, to to, że zamiast od razu wziąć się za modelowanie,
chciałam jeszcze spalać tłuszcz, co z perspektywy czasu wydaje mi się niemądre,

bo wtedy nie byłam gruba, tylko nieukształtowana..
Ale jakbym teraz chciała przytyć, najpierw pójdzie w brzuch, a tego mi szkoda..

(I wybaczcie bałagan, brudne lustro i wszystkie inne niedociągnięcia..
nie chciałam wstawiać tutaj tych zdjęć, ale jestem tak uradowana,
że aż muszę się z Wami tą radością podzielić :) )

Jeśli chodzi o wagę i wymiary..

Wszystkie poprzednie wpisy usunęłam, bo.. było mi wstyd za to, co tam wypisywałam, za swoją dietę, podejście do odchudzania.. za wszystko. Miałam ze sobą naprawdę duży problem, z którym sama zaczęłam walczyć. Błędne koło ćwiczeń przy diecie 1200kcal i rzucania się na jedzenie, by później pozbyć się go w obrzydliwy sposób, płacz i lament przed lustrem na widok swojego ciała.. To naprawdę straszne, zwłaszcza, że nigdy nie byłam "grubą świnią", o której pisałam. W swoim pierwszym wpisie postanowiłam, że jeśli nie pomogę sobie sama, poproszę o pomoc kogoś bliskiego. Ale się udało :) I to jedna z tych rzeczy, z których jestem dumna w swoim życiu. Choć na początku nadal liczyłam kalorie i miałam na tym punkcie niezłą obsesję, katowałam się ćwiczeniami, jedząc 1400kcal dziennie, pokonałam okropne przyzwyczajenie radzenia sobie z wyrzutami sumienia po posiłku. Po kilku miesiącach poznałam swojego chłopaka. To on uczył mnie patrzeć na siebie inaczej. Widział we mnie kogoś wartościowego, komplementował, dodawał pewności siebie, nie zauważał mankamentów mojego ciała, które ja uważałam za ogromne.. Sprawił, że zaczęłam lubić to, jak wyglądam. Przestałam liczyć kalorie, przytyłam 3 kilogramy (co z perspektywy czasu nie było tragedią), jednak nie przestałam ćwiczyć. I po jakimś czasie mój organizm sam zaczął pozbywać się nowego "balastu", a przemiana materii pozostała niezachwiana przy normalnym jedzeniu. 

Teraz? Przygotowuję się do matury, więc nie ćwiczę już 1,5h dziennie, ale staram się robić brzuchy i przysiady wieczorami (zawsze coś), raz-dwa razy w tygodniu jeździć na aerobic, a w luźniejsze dni wracać do Mel B. Jem w zasadzie wszystko, na co mam ochotę, a że lubię zdrowe jedzenie, to po nie najczęściej sięgam :) Czasem wpadnie też jakiś słodycz, ale to już nie koniec świata - umilam sobie czas nauki rządkiem czekolady, albo garścią orzeszków ziemnych.. jest okej :)