Chciałam zrobić taki rachunek siebie.
Nie pamiętam za dobrze czasów, gdy byłam szczupła, zawsze byłam jedną z tych grubszych, najgrubszych, największych w towarzystwie, czy w klasie, czy gdziekolwiek. Po prostu zawsze byłam "większa", jakkolwiek ładnie to nazwać. W mojej grupie znajomych, z którymi regularnie się spotykam i utrzymuję kontakt od czasów gimnazjum, jestem ewidentnie "większa". Moje dziewczyny - cztery sztuki -wagowo łapią się w przedziale 45-65kg, a jeszcze jedna ma podobną figurę do mnie. Czyli na szóstkę całe dwie są grube, a cztery mają rewelacyjne figury - jedna jest niziutka i szczuplutka (45kg/158cm), dwie są wysokie i szczupłe (+-55kg/173cm), jedna ma normalną figurę (+-60kg/168cm). No i jestem wśród nich ja z wieczną, do tej pory, wagą 92kg/169cm. I wychodzę blado w bilansie, bo ja to ni w tyłek, ni w oko, ani faceta, ani figury, ani mózgu ostatnio. Chyba dałabym się pokroić za ich wygląd. Dlatego też potrzebuję tej silnej woli, teraz, już, na zawsze. Potrzebuję tego spadku wagi, żeby czuć się dobrze sama ze sobą, bo tu nie chodzi o bycie w związku czy zasadę "ładnym ludziom jest w życiu łatwiej". Chodzi o moje samopoczucie. Wiem, że nigdy nikomu nie dogodzisz, bo ja dałabym się pokroić za figury moich dziewczyn, a każdej z nich coś się nie podoba we własnym wyglądzie - a to nogi za chude, a to za grube, a to odstają mi kości miednicy, a to widać mi żebra, a to za mały biust, a to za duży biust, a to nie mam talii, a to wymieniłabym twarz. I chociaż osobiście uważam, że każda jest śliczna, żadna nie przyjmie tego do wiadomości, no bo przecież. Więc zdaję sobie sprawę z tego, że nigdy nie będę perfekcyjnie zadowolona ze swojego ciała, ale chciałabym we własnej skali wskoczyć z 3 na 8, albo 7, jakoś lepiej czuć się ze sobą.
Ostatnio +-78kg ważyłam przed studniówką i przez chwilę na I roku studiów, a te 60kg, do których dążę, to chyba w gimnazjum. Nienawidzę, gdy mnie ktoś podnosi, cierpię, gdy moi panowie podrzucają mnie na urodziny. Serio, 22 razy to chyba można przepukliny dostać.. Od zawsze nienawidzę, nawet jak byłam dzieckiem wolałam stać niż żeby ktoś mnie trzymał na rękach (a to wtedy byłam szczupłym dzieckiem, jakoś do 1-2kl podstawówki). Później dzieci się śmiały ze mnie na podwórku, że mój kot siedzi na parapecie, bo się nie mieści w mieszkaniu, gdy do niego wchodzę, albo nazywały mnie pasibrzuchem, albo raz ktoś mnie zapytał czy jestem w ciąży. W ciąży. W 4klasie podstawówki. Tego chłopaka, co mnie nazwał pasibrzuchem mój tato przekopał. Delikatnie, ale wciąż przekopał. Dzieci są okrutne. No, ale właśnie, moi rodzice zawsze chcieli bym dobrze się czuła ze swoim wyglądem, ale chyba nigdy im nie wyszła pomoc w tym. A wszystko się rozchodzi o to, że mieliśmy zawsze w domu nieregularne posiłki w związku z tym, że rodzice mieli zróżnicowane godziny pracy. Dwudaniowe obiady o 17-18 były normalne, wcześniej przed 12 obiad w szkole, a kolacja o 20-21, normalne. A w łikend wpieprzaliśmy jakieś ciasto, które mama upiekła, albo gofry, które upiekł tato. Jedzenie zbliża ludzi, szczególnie w niedzielę przed telewizorem. A ja tyłam i tyłam, i tyłam.. Do tego zasadniczo zajadam stres, tonami słodyczy chyba, i ukradkiem, bo mama krzyczała, gdy żarliśmy z młodszym bratem czipsy, ale jak jedliśmy przysmak świętokrzyski smażony w hektolitrach oleju to nie krzyczała. Żelazna logika. No i ten średnio zdrowy tryb jedzenia średnio pomagał mi w zrzucaniu wagi (średnio zdrowy, bo te obiady o 17-18 to warzywa na parze, cud jedzenie bez oleju, bez soli itp., mamy zeptera i go kochamy, ja nawet teraz na diecie nie gotuję warzyw w wodzie, a na parze, nie używam oleju, masła, nawet patelni). Czasem spadało jakieś 5-10kg, później tyle samo przybywało. Tata kupował mi te cud-tabletki, które w sumie pomogły, ale krótkotrwale. Po studniówce zajadałam przedmaturalny stres, siedziałam nad książkami i zjadałam wszystko, no i w związku z tym przytyłam bardzo. Tak bardzo, że nie mieściłam się w studniówkową sukienkę po 5msc. i nie miałam już twarzy tylko "gębę", wyglądałam jak mała orka. Nie przytyłam wagowo miliarda kilogramów, może z 5kg, ale wizualnie to przytyłam tonę. Jak patrzę na zdjęcia z wakacji '09 to czuję, że kaleczę moje oczy. A jedyne, co lubię w swoim wyglądzie to twarz i włosy, wtedy skaleczyłam też twarz, bo przestała być twarzą, a zaczęła być "gębą".. Mam ładne rysy po rodzicach, brązowe oczy, ciemną aparycję, naturalnie kręcone włosy, jakieś tam kości policzkowe. A wtedy miałam księżyc w pełni ubrany w perukę. Więc później, wraz z rozpoczęciem pierwszego roku studiów tato kupił mi meridię, z którą schudłam 15kg w 2,5msc. Ja oczywiście nie zauważyłam zmiany, ale wszyscy dookoła tak. Z tym, że po 4msc przynajmniej 10kg mi wróciło. A wszystko dlatego, że w trakcie kuracji meridią nie jadłam racjonalnie, tylko po prostu nie jadłam. W przeciągu dnia wchłaniałam wtedy np. dwie parówki, kubek kawy z mlekiem i sporo fajek. Czasem jadłam obiady, bo mi współlokatorzy kazali. No, a później wrócił apetyt, bo meridia przestała hamować łaknienie, wróciły słodycze i wróciły kilogramy. I tak ta waga się utrzymuje w sumie do tej pory. Brałam też adipex, co to trzeba było go sprowadzać z Czech, oszukiwać lekarza itp., a moja waga nie ruszyła.
Ta zabawa z odchudzaniem to jakaś straszna rzecz tak zasadniczo!
***
Najlepszą motywacją do dalszego odchudzania są dotychczasowe efekty pracy nad sobą. Efekty zauważa się na różnych płaszczyznach, ale chyba najważniejsze jest to, co mamy w głowie i czy przyjmiemy do wiadomości, że małymi krokami do celu to najlepszy z możliwych sposobów. I tak na przykład ja bym chciała już, teraz, zaraz, widzieć spektakularne efekty wchodząc na wagę. Tę całą różnicę widzę tylko w centymetrach (-17cm) i ubraniach, ale nie w lustrze. Żadnej różnicy nie widzę w swoim odbiciu, chociaż moje spodnie jakby się rozciągnęły, kozaki też, bo odstają w łydkach, ulubiony tiszert jest luźniejszy, a w paskach - od zegarka i spodni - dorobiłam nowe dziurki. Małe rzeczy, a jednak. Małe rzeczy, a jednak ja wciąż nie widzę tej różnicy w lustrze. Nawet kiedy Przyjaciółka mówi mi, że schudłam, że najpierw widzi moje cycki, a dopiero później brzuch, uśmiecham się głupio i kręcę głową. E tam, jest miła, w końcu wie, że próbuję coś ze sobą zrobić. I kurde, wszystko tak naprawdę siedzi w głowie. A najgorsze myślenie to ta opcja, którą pewnie część z Was zna:
-Jest mi smutno, bo jestem gruba, to żeby było mi mniej smutno wpieprzę czekoladę, ale jestem gruba właśnie od czekolady, no nic, skoro jestem gruba to opierdolę tę czekoladę, i tak jestem gruba../ Chciałabym mieć takie chude nogi jak ona, jaka szczupła i ładna, ja taka nie jestem, dlaczego taka nie jestem, no dlaczego, o, lody!.'
Chciałabym po prostu siebie w końcu polubić.
