Pamiętnik odchudzania użytkownika:
szabadabada

Jako obiecane, tak się dzieję, piszę, coby mi się paluchy nie skostniały ;) Mam nadzieję, przyznam Wam się po cichutku, na staż w urzędzie, a tam będę musiała zaiwaniać po klawiaturze jak mróweczka, cyk cyk cyk i od razu pisemko do sądu napisane :D

Wciąż nie mogę nacieszyć tym, że teraz, po tym nieszczęsnym egzaminie mogę sobie pozwolić na zwykłe, bez celu spacerowanie, bieganie, rowerowanie, bez poczucia, że goni mnie czas, że powinnam być gdzieś indziej. Wczoraj odkurzyłam rower. Odkurzyłam, troszkę na wyrost powiedziane, bo rower regularnie podbiera mi mój brat, ale dla mnie sezon rowerowy przeszedł niezauważony. Ale teraz, korzystając z tej przepięknej pogody aż mi się serducho wyrywa do natury. Więc wczoraj wskoczyłam na siodełko, przejechałam ponad 13 km, nie tak dużo, ale niestety, z powodu mycia okien (grzeczna córcia), jakoś późno udało mi się zebrać. A wieczorkiem już nie tak miło się pedałuje, ziąb, wieje w uszy, które nieudolnie próbowałam chronić kawałkiem chustki, bo jeszcze tak niedawno troszkę chorowałam. Ach, no i zapomniałabym, że jechałam jak wściekła osa, bo nic mnie tak nie wkurza jak SMRÓD! A wszędzie trwa jakieś masowe palenie ognisk, czy innego śmiecia, dość, że całe wioski zadymione i zasmrodzone, nie cierpię tego wdychać. Myślałam, że jak się wyprowadzę z Krakowa, to to wkurzające, wwiercające się w gardło zasyfienie powietrza minie. Ale nie, dorwie mnie wszędzie! Uch. W moim wymarzonym świecie wszystko by pachniało bzem i koszoną trawą i sosną. Kandydat do Sejmu szabadabada ;) 
Z tego też powodu dziś postanowiłam wyrowerować się jeszcze za dnia, za słoneczka, żeby wygrzać jeszcze trochę te skostniałe, choć wszak młode jeszcze, gnaty i żeby uniknąć trochę podróży w smrodnym powietrzu. Siadłam przy google maps i zaplanowałam sobie podróż na 16 km, ale okazało się, że było mi mało i mało! Postanowiłam trochę zmodyfikować trasę i w sumie zrobiłam niecałe 20 km. Jestem usy-tasy (znaczy się, usatysfakcjonowana ;) ) 
Teraz odpoczynek, komputer, książka i ładna muzyczka.
Znacie, nie znacie? Łapcie, miłe: 

Jakby ktoś chciał psioczyć na dzisiejszą muzykę, dzisiejszą młodzież i inne dzisiejszości to tutaj prezentuję piękny klimat, piękny, młody, szalony zespół i mądre teksty. I melodie takie, że w serduchu coś ściska.

Buziaczki w laczki ()

skradam się cichutko jak ninja bo się trochu wstydzu. Więc po cichu, po wielkieemu cichu idę sobie, jak śpiewał Grzesio Turnau :D
Vitalijki, dziewczęta, kobiety i- wciąż w mniejszości- panowie, tak dawno tu nie pisałam, że nie wiem czy jeszcze pamiętam jak to się robi. Zaglądam czasem, żebyście sobie nie myślały, trzymam rękę na pulsie, wiem mniej więcej co się dzieje na forum i czasem czytam sobie pamiętniczki. Muszę przyznać że taki dokawowy przegląd vitalii ostatnio był dla mnie odskocznią od...
Od wielu rzeczy, bo tyle się w życiu pozmieniało. Obroniłam pracę magisterską, skończyłam studia, wyprowadziłam się, z żalem w serduszku, z Krakowa, wróciłam w rodzinne strony. A przez ostatnie półtora miesiąca prawie nie miałam życia oprócz nauki, testów, nauki, testów, hektolitrów kawy (ale uwaga! nauczyłam się pić ją bez cukru, kiedyś niewyobrażalne ;) ) i nauki i testów, bo zdawałam na egzamin na aplikację. Dziś już wiem, że się dostałam () i kolejny etap życia się zamknął a kolejny otworzył. Czyli nadejszła wiekopomna chwila. Tę notkę już dawno chciałam dodać, korciło mnie, korciło, vitaljowy diabeł prokrastynacji kusił, ale wytrwale czekałam, zwlekałam, bo nie chciałam się rozpraszać, najważniejszy był egzamin ;)

Ostatni czas był dla mnie dość ciężki, czułam się jak mała mrówa w wielkim pudle wypełnionym stresem. Całe dnie spędzałam przy komputerze, ucząc się, aż bolały mnie stawy jak u babci, sirius! W domu atmosfera była ciężkawa, nożem można kroić, więc jednym ukojeniem był wieczorny minitrening albo bieganie. Nie dużo, wszystko zajmowało mi od 30 minut do godziny dziennie, ale po raz pierwszy w życiu na własnym organizmie poczułam coś, co mówi się sporcie, a czego dotychczas nie czułam- że ma zbawienny wpływ nie tyle na sylwetkę, ciało, ale na umysł. Wieczorem, gdy moje oczy były całe czerwone, bo od lampienia w monitor pękały mi naczynka, marzyłam już o chwili w której nałożę buty i pobiegnę... Gdy biegłam, myśli jakoś się układały, ciało uspokajało, nie chciało mi się już wrzeszczeć na całe gardło. Istna terapia. Po bieganiu- dodatkowy zastrzyk endorfin dodawał sił, żeby jeszcze trochę pociągnąć naukę, po prysznicu i leżąc w łóżeczku przeglądać jeszcze kilka stron książek.

I wydawałoby się, że siedząc na dupsku jak Jagna na orzechach (?? wtf, nie wiem skąd mi się to porównanie wzięło :D) i żyjąc w takim stresie aż wypadało by przytyć :DD Dodatkowy kilogram odczekoladowy należał się jak psu buda, no! Przynajmniej zawsze do tej pory, na studiach, w momentach egzaminów i znacznego stresu, pierwsze co to rzucanie się na jedzenie. Tym razem było inaczej. Jadłam normalne posiłki, dbając, żeby odżywić trochę mózg- więc wprowadziłam więcej orzechów. Prawie w ogóle nie miałam zachcianek na wsunięcie całej tablicy czekolady, popicia energy drinkiem i zagryzienia tego Monster Munchami :D (historia prawdziwa :D) Nie wiem, może wcześniej ja sobie wmawiałam, że tego potrzebuję, może tak. Może czułam się tak pokarana przez los i przytłoczona uczelnianymi obowiązkami, że "nagradzałam" się słodyczami (wolno mi, bo się uczę!) No ale ludy kochane! Toż przecież nie jestem cierpiętnicą jakąś i niewolnicą Izaurą własnych zachcianek. No, tak było dawniej. A teraz, jedząc normalnie i ćwicząc tak jak wam pisałam, zdaje się że schudłam. Bez żadnych diet, bez większych wyrzeczeń. Raduje mnie to. Waga regularnie pokazuje teraz 61 kg, a czasem zdarza jej się wskazać na 60. Wagę mam wprawdzie z czasów Noego, wskazówkową, a nie elektroniczną, także te pomiary może nie są jakieś super dokładne, ale też nie są oderwane od rzeczywistości. Teraz jednak, gdy emocje odpuściły, pojawia się choróbsko. w domu wszyscy prychają i kaszlą. Mam nadzieję się nie rozłożyć, no bo już bez przesady ;)

Co teraz? Nie wiem. Stoję sobie w takim dziwnym punkciku życia, że nie wiem co jeszcze mnie czeka, trochę jestem ciekawa, a trochę się boję. Rozmawiam z koleżankami ze studiów i czuję, że ta nasza śmieszna paczka teraz jest jak dmuchawiec, co go ktoś zerwał i za chwilę dmuuuuuch i się rozlecimy na wszystkie świata strony. Dziwne uczucie.
Wiem jedno, że już bardzo, bardzo nie chcę zrezygnować z aktywności. Że ona, niezależnie od tego co robię i w jakim momencie życia jestem, bardzo mi pomaga, zwłaszcza psychicznie. Wiem też, że chcę się rozwijać, może więcej pisać. Dlatego tu jestem. I jestem gotowa na wizytę w Waszych pamiętnikach- więc szykujcie wirtualną kawunię- bez cukru!

Cmoki w odwłoki!

Bang! Klikam publikuj :D

Zaglądam sobie do was czasem dziewczyny choć nie piszę nic. <- to ma być podobno ninja, według vitaliowych emotikonek.
Pięknie sobie radzicie. Duże brawa. Tymczasem wchodzę sobie do mojego pamiętniczka i zerkam na pasek.
Na mój żółciutki pasek postępu. Na pasku zaś- słoneczko które wyznacza obecną wagę.   Słoneczko sobie jest. I się nie rusza. Słoneczko nie drgnęło. Mniej więcej od roku z drobnymi wahaniami stoję w trybie nieruchomego słoneczka- 63 kg. Ostatnio ważyłam się w domu, było 64, ale nie rano, nie w bieliźnie i przed okresem.
Słoneczko jest więc sobie nieruchome dłuższy czas i wobec tego zastanawiam się- po wuja pana mi ten pamiętniczek. Może pora wyjść z tego małego generowanego autokosmosmu urojonego odchudzania. Może pora ogarnąć, że to właśnie jest waga dla mnie prawidłowa i korzystna- takie myśli towarzyszą mi coraz częściej

Kto z was jeszcze ma tak, że w czasie gdy myśli się o wszystkim tylko nie o diecie, gdy zerkasz przypadkowo w lustro, myślisz, cholera, fajna ze mnie babka, mam całkiem spoko ciało, o, mam fajną talię. O, nawet wyglądam jak człowiek.
Potem przychodzi jednak jakaś korba w mózgu, bo inaczej tego nie mogę nazwać i zaczynam ćwiczyć jak wariat a do tego- czy może być coś bardziej błędnego- znacznie redukuje spożywane kcale. I w tym okresie, kiedy zdawałoby się, powinnam chudnąć i wyglądać fit jak cud miód orzeszki znajduję miliard mankamentów- o matko jaki cellulit! o jakie mam wielkie łydy! ale mi się trzęsie brzuch! itepe itede. Ot, taki diabełek własnego mózgu.
Konsekwencją dużej ilości ćwiczeń i narzucanych restrykcji jest potem napad obżarstwa. Który trwa kilka dni. (przykład: :D rozwalają mnie te rysunki :DD) Potem obiecuję sobie dietę. I tak dalej.

NO KUŹWO KUŹWOWA! Debilem nie jestem, uważam się za ogarniętą laskę, kpię z diet cud a tymczasem sama wpadam w największą pułapkę świata płci pięknej- wieczną dietę. Nawet jeśli nie jest mi ona potrzebna. Nawet jeśli wiem, że mam zdrową wagę, wyglądam jak normalna dziewczyna i moje nieruchome słoneczko jest tego ewidentną oznaką.
Mam wrażenie, że czasem jesteśmy odgórnie sterowane- media narzucają zewsząd słowo "dieta", bombardują nas nim, koleżanki wciąż o nim mówią, jakoś tak przez osmozę chyba wchodzi nam to słowo do mózgu i wwierca się do ciała. I nie daje o sobie zapomnieć. Przy każdym posiłku, 5 razy na dobę, 7 dni w tygodniu. Głosik mówi- nie jedz tego, jesteś na diecie. A gdy już jesz mówi- Ojej, co Ty robisz, powinnaś być na diecie. Co za chore, chore myślenie. Same stajemy się swoimi największymi wrogami.

Więc wypowiadam wojnę słowu na D :D Ja, ostatni mohikanin Vitalii, ja Conan Barbarzyńca, ja Ryszard Lwie Serce ogłaszam iż pragnę ze wszech miar:
ogarnąć się
nie być już nigdy na diecie
ale zamiast tego
jeść jak człowiek a nie świnia
i uprawiać sport
czy to jest takie trudne?

chyba nie :) Życzę wszystkim dziewczynom aby biegnąc sobie przez Vitalię przeskoczyły przez tę zwaloną ciężką kłodę diety, chociaż to nie jest łatwe, bo trzeba sobie zaglądnąć w siebie, bo trzeba popatrzeć trochę dalej niż na to co się robi w tej określonej chwili, ale jaki chce się osiągnąć cel, jaki ma mieć to wpływ na przyszłość. Dieta jest tylko środkiem, który zarzucony, przyniesie odwrotny efekt. Zdrowe odżywianie jest tym stylem życia i biegu przez życie, które uczyni jeno dobro. Przecież wiecie o tym. Przecież nie muszę wam tego mówić. Czemu zatem tak mocno trzymamy się tego słowa, które wcale nie daje powera do działania, wręcz przeciwnie- zupełnie nas ogranicza!
Przeskoczywszy tę kłodę wiecznej diety, gdy już wam się to uda, będziecie silnie stały dwiema nóżkami na polance normalnego, zdrowego odżywiania. Jakaż to piękna polanka! Zielona! ;) Po niej biegnijcie jak najdłużej, najlepiej całe życie :)
Miłego hasania nam wszystkim.
Amen. Panie Boże zapłać.

Poczuwszy wiosnę poczułam jednocześnie że spodnie, mimo wszystkich moich jóg i medytacjów wcale nie są luźniejsze. Wiem, że pisałam że mi nie śpieszno by spektakularnie chudnąć, że powolutku do celu, że Pan Podbipięta też musiał wyczekać swoje zanim ściął te tatarskie łby, ale to jednak chyba nie jest to o co do końca mi chodziło :D Wciąż dużo ćwiczę, minimum co drugi dzień ale moje żywienie woła o pomstę do dietetycznego nieba. W zasadzie to co ja wyczyniam jest tak bardzo niemądre że dziwię się jak w człowieku którego IQ nie jest przecież liczbą ujemną, mogą się rodzić takie zachowania.
Pierwszy z brzegu dzień, tak dla przykładu. SS. same słodycze. Na drugie śniadanie bombonierka od taty z okazji dnia kobiet? Pycha! Na obiad czekolada? Na kolację kilka kulek rafaello? Załatwione! Zapraszam do mojego pustego łba, gdzie można się przejść przestronnymi korytarzami, w których tylko wiatr hula a myśl przejeżdża jak autobus na zadupiu- raz dziennie :D

Skończyłam więc z mimowolnym autosabotażem. Siedziałam, oglądałam Biggest Losera i posadziłam sama siebie na kozetce by rozpocząć analizę. Żeby zrozumieć moje dziwaczne obżarstwo. Nigdy tego nie robiłam, wiecie? Narzekałam na krótkodystansowca, starałam się więcej ćwiczyć ale nigdy nie próbowałam przeanalizować sama siebie.
Eureki nie odkryłam, ale to co zobaczyłam bardzo mi pomogło. Kiedy sięgnęłam po jedzenie w nienormalnych ilościach? Kiedy nie było kilku sekund żebym nie trzymała czegoś w łapie i pchała do buzi? Ano w momencie gdy paraliżował mnie stres.
Banalne? Bynajmniej.
Tak było w tym tygodniu. Dowiedziałam się, że pomimo iż jestem na 4 roku promotor wymaga od nas oddania rozdziału pracy magisterskiej do końca semestru. A na najbliższe zajęcia trzeba mu przesłać pierwszy fragment. Zasiadłam przed komputerem, spojrzałam na mój plan pracy i nagle się załamałam. Pusta, pusta głowa, nie ma w co rąk włożyć, poczucie beznadziei i zupełny brak wiary w siebie. Wpatrywałam się w pusty dokument worda, ta biała strona doprowadzała mnie do szału. Jak tu zacząć. No i zaczęła się wędrówka do kuchni. Kromka chleba z masłem i miodem. Dobra, siadam, zagryzam stres i próbuję pisać. Kromka zjedzona, nic nie napisane. Kawa. Kilka ciastek. Itd itd. Jadłam, jadłam, jadłam. Z bólem pisałam zdanie za zdaniem, a wszystkie jakieś nieforemne i nieudane.
To tylko taka przykładowa sytuacja, ale na niej widać wszystko, jak na dłoni.
Ostatecznie uporałam się i z tym, nie było tak źle, fragment wysłany, ale co wsunęłam to moje. Wniosek- ustalony UNIWERSALNY REGULAMIN POSTĘPOWANIA
W momencie stresu NIE oddalać się w stronę lodówki.
W momencie napadu stresu i paniki- nałożyć dres. Wyjść pobiegać. Wrócić. wziąć prysznic. Pooddychać. Przestać się bać. Zacząć działać.

W związku z tym postanowiłam też być fair wobec samej siebie. Nigdy nie uważałam że jestem na diecie. Nigdy na niej nie byłam. Nigdy też nie osiągnęłam zadowalających efektów. Tym razem jest inaczej. Pilnuję co jem, ile jem i jak jem. kolorowo i zdrowo już jest, pozostaje mi jeszcze kontrola porcji, czasu spożywania i walka z podjadaniem.

Zaczynam Ripped in 30. Jillian zamieściła też darmowy plan żywieniowy, całkiem niezły. Podkradam z niego inspiracje.Jillian cała jest moją jedną wielką inspiracją, ale teraz jestem gotowa nie tylko na skopanie przez nią tyłka raz na jakiś czas, ale na poprowadzenie mnie jak dzidzie za łapkę. Potrzebuję tego.

8 marca spotkała mnie przemiła niespodzianka. Kurier zadzwonił do drzwi i wręczył piękny bukiet kolorowych tulipanów. Od samego patrzenia na nie pysiak mi się rozjaśnia.
Kwiaty wysłał luby, który gardzi wprawdzie komunistycznym świętem i dobrze o tym wiem. Ale co kwiaty to kwiaty, każda okazja dobra, w tym względzie jestem stuprocentową babą ;DDD
-widzisz, pamiętałem jakie kwiaty lubisz!- mówi przez telefon z odcieniem dumy, czekając aż go pochwalę :D

no słodziak! jak tu takiego nie lubić? ;)