Pamiętnik odchudzania użytkownika:
ewcineczka

Mój ostani wpis sprzed kilku lat miał być wpisem ostatecznym... szczęśliwym zakonczenim mojej historii walki z wielką wagą, a jednak ostatecznie już nim nie jest... Mamy rok 2021, jest pandemia, mam 37 lat, jestem szczęśliwą żoną i w końcu po kilku latach walki MATKĄ. Od kwietnia 2020 siedzimy zamknięci w domu. Ja na macierzyńskim z ukochaną córką, a mąż na pracy zdalnej. O ile ciąża zostawiłam mnie tylko z kilkoma dodatkowymi kg, o tyle macierzyński, kp, nieprzespane noce i wieczne samousprawiedliwanianie się owymi czynnikami dołożyło mi 20 kg... Aktualna waga około 110kg - postanowiłam się już nie usprawiedliwiać i ogarnąć jakoś temat. Mam nadzieje, że nadal mam w sobie wystarczająco wytrwałości, konsekwencji i silnej woli... z małym dzieckiem na pokładzie bedzie trudniej, już to widzę.

...

Pomyślałam, że to mogłoby być zakończenie mojego pamiętnika... 

...

Kiedyś przechodząc koło salonów z sukniami ślubnymi marzyłam, że któregoś dnia założę taką suknie i że będę wyglądać jak inne panny młode, że będę... no nie wiem.. normalna chyba...

...

Zaczynając odchudzanie nie dążyłam do ideału, chciałam najzwyczajniej w świecie przestać się wyróżniać na ulicy, myślę że chociaż tyle mi się udało... (na zdjęciach ślubnych ważę 78 kg, ale myślę, że i tak wyglądam normalnie...)

....

PS  na razie mam zamiar zakończyć ten pamiętnik, ale może będzie jeszcze kiedyś ciąg dalszy...

...

Jeśli się chce zorganizować ślub i wesele w 5 miesięcy to już na starcie jest okropnie dużo zamieszania... na szczęście mamy już salę i dwóch potencjalnych dj... 

Przez ostatni tydzień w panice szukałam sukni ślubnej - nie przyszło mi wcześniej do głowy, że terminy to 4-5 miesięcy... miałam nadzieje, że wrócę do jakiejś rozsądnej wagi, zanim wezmę się za kupowanie sukni - a tu taki klops... No i jeszcze te ceny... 4 tysiące za suknie na jeden raz... masakra

O dziwo wczoraj znalazłam coś ciekawego... i jakimś cudem udało mi się nawet wcisnąć w egzemplarz salonowy... no i się zdecydowałam... dopasują ją do mnie we wrześniu, a bolerko będzie szyte na miarę (ale miarę wezmą dopiero za jakiś czas)...

PS Pod spodem mam dżinsy, więc się trochę źle układa.

Moje 30 urodziny... nie okazały się jednak takie beznadziejne... M. zabrał mnie na kolacje, a potem dostałam to:

Ślub planujemy na koniec września (czyli już całkiem niedługo). Moja mama z każdym dniem odzyskuje siły... rana powinna się zarosnąć przed naszym ślubem. Może niedługo wypiszą ją nawet ze szpitala... (dalej zdrowieć mogłaby już w domu).

Powoli idzie ku lepszemu, z jednym małym wyjątkiem. Dziś się zważyłam... okazuje się, że ważę 87 kg. TRAGEDIA. Przez ostatnie 3 miesiące przytyłam 11 kg.

To było tak: kiedy poziom stresu osiągał apogeum, kiedy myślałam, że mama może w każdej chwili umrzeć, nie mogłam jeść, ale kiedy emocje choć odrobinę opadały (gdy lekarze mówili, że jej życie nie jest na razie zagrożone) odreagowywałam stresy jedząc - to mnie uspokajało, to mnie też tuczyło... 

Teraz jednak już najwyższy czas, żeby z tym skończyć. Za 5 miesięcy biorę ślub!!! Pora reaktywować pamiętnik i na poważnie się odchudzać.

Dziś było 1300 kcal i gruntowne sprzątanie mieszkania... jestem z siebie zadowolona.

Dziś są moje 30 urodziny... ale nic nie jest tak jak sobie wymarzyłam... 

ostatnie miesiące to był dla mnie prawdziwy koszmar... już od pół roku moja mama jest w szpitalu... 2 miesiące była na intensywnej terapii... Wszystko przez nawrót zakażenie, które nie zostało do końca wyleczone za pierwszym razem - nie ma już w tej chwili mostka, tylko dziurę w klatce piersiowej... czeka ją jeszcze długie leczenie...

wyobrażacie sobie spędzić rok w szpitalu? a tak pewnie z nią będzie...

dziś mógłby być mój ślub... a tym czasem nie mam nawet pierścionka....

ostatnio jakoś wszystko jest źle...