Pamiętnik odchudzania użytkownika:
beatapaulpon

Cześć dziewczyny, miło do Was zajrzeć Wróciłam z wakacji i może znowu spróbuję swoich sił. Jestem pod wrażeniem Waszych wyników i szczerze to strasznie Wam zazdroszczę... wszystkiego a przede wszystkim silnej woli bo moja szlag trafił dawno temu. Mam nadzieję że teraz będzie inaczej, właśnie czekam na jadłospis. Postaram się do Was zaglądać częściej. Ściskam i serdecznie pozdrawiam

Dzisiaj 2 więc powinien być rachunek sumienia ale... nie będzie. Szału nie ma więc nie będę się dobijać jeszcze jakimiś pomiarami, co prawda w sobotę dostałam @ ale dzisiaj czuję że uchodzi ze mnie powietrze... WRESZCIE UCHODZI bo ostatnio czułam się jak balon. Postaram się w piątek pomierzyć to i owo. Wracam na tory diety strasznie opornie mi to idzie ale jakby nie było zawsze mały kroczek do przodu. jestem pod wrażeniem waszych efektów i powiem uczciwie... zazdroszczę Wam tego zacięcia i wytrwałości mi niestety zabrakło samozaparcia. Lubię czytać Wasze pamiętniki i przeważnie dodają mi otuchy do dalszej walki z ,, ... Uwielbiam jeść!!! Pozdrawiam

Pracująca niedziela ale mogę zrobić rachunek sumienia bo mam sporo czasu i... wstyd. Oprócz nie spełnionych obietnic nic więcej... Dieta i ćwiczenia o czym ja piszę, co to jest? Porażka. Przerobiłam dietę na ten tydzień tak żebym dała radę, postanawiam się poprawić ale co z tego wyjdzie to się zobaczy... Nie mam czasu na przygotowanie posiłków, bez przerwy gdzieś pędzę ale to nie jest wytłumaczenie... wiem. Życzcie mi powodzenia i trzymajcie kciuki!!!

Nie ogarnęłam się jeszcze ale od czegoś trzeba zacząć a zaczęłam wczoraj jak potrafiłam odmówić kawał pysznego tortu. Powiedziałam " dziękuję", nalegania kuzynki też nie pomogły więc jest jakiś postęp. Od poniedziałku mam nadzieję że uda się dietowo i żadem  mnie nie skusi. Po po prawie czterech miesiącach spotkałam się z wcześniej wspomnianą kuzyneczką też niestety z genami takimi jak ja( którą zresztą bardzo lubię) ale jej mina była lekarstwem na moją duszę. Przypuszczam że też zrobi sobie szlaban "na koryto" więc muszę spiąć zad i wziąć się do roboty. Tym bardziej że nie rozumiem dlaczego Ona waży tyle co ja w tej chwili a wygląda jakby ważyła co najmniej dobrych kilka kilogramów więcej ode mnie. francowata waga jakbym miała beton  w zadzie.

Poza tym bez większych zmian w środę z mamą do onkologa... 

A ja tradycyjnie jako ostatnia w domu smaram się niemiłosiernie... chyba wszyscy oddali mi swoje zarazki. Dzięki za wsparcie. Dam radę... Można uznać że wróciłam

Trochę czasu już minęło od ostatniego pisania... nie wiele się zmieniło. Miałam tydzień urlopu w pracy więc po powrocie zdążyłam nadrobić zaległości. W wolnym czasie popracowałam na działeczce i pojeździłam z mamą do lekarzy. 

Od poniedziałku mamy gości-przyjechał męża syn z żoną i dzieciaczkiem. W domu "sajgon" ale jakoś ich obecność mi nie przeszkadza tylko męczy mnie nie wystarczająca ilość snu.  Oczywiście dzisiaj ważnie a ja musiałam dostać @. Czuję się tak jakby mi baterie się wyczerpywały, mam wrażenie że zaraz walnę czułkiem o biurko... muszę uważać bo jeszcze będę musiała zgłosić wypadek w pracy. Straciłam ostatnio wenę... do wszystkiego... pisania, odchudzania itd. Wchodzę tylko na wagę patrzę czy wszystko ok i na tym koniec. Chyba przydałby się kopniak i to taki porządny na przebudzenie... więc kto ma ochotę niech kopie... Pozdrawiam serdecznie wszystkich

Wszystko jest nie tak. Nie mam siły a długa droga przede mną. Wyniki mojej mamy kiepskie i jeszcze wczoraj zadzwoniła moja ciocia z informacją że mój kuzyn rówieśnik umiera w hospicjum. To jest ponad moje siły chwilami myślę że to jakiś koszmarny sen z którego się obudzę... a tu nic wszystko trwa dalej. Liczyłam na wsparcie męża zresztą tak obiecywał ale po wczorajszym dniu zaczynam wątpić w te obietnice. Czuję się samotna z ciężarem którego nie ogarniam. Wczoraj się nie popisałam... ja osoba nie paląca zjarałam pół paczki papierosów i mam nieskończoną ilość chlipania po kątach na swoim koncie z żalu, z rozpaczy. Oj życie, życie coś ty jest warte... pędzimy jak szaleni, gonimy wyrzeczenia tu, wyrzeczenia tam... pstryk... i już nas nie ma Przykre

Dzisiaj miła niespodzianka... schudłam 1, 2 kg od ubiegłego tygodnia i centymetrów też mniej. Od razu mi lepiej to lekarstwo na moja duszę. Jak zwykle przed świętami miotam się między pracą, domem a ostatnio jeszcze szpitalem. Mama po operacji- jest nieźle... trzeba czekać na wyniki, wiem że przed nami długa droga. Damy radę! Nie mam czasu rozczulać się nad sobą... i dobrze. Zmęczona jestem strasznie pewnie jak każda z Was. Dzisiaj końcówka sprzątania i zaczynam gotowanie... Pokus wiele ale daję radę. Cały czas zaglądam na vitalię i śledzę co się u Was dzieje ale nie zawsze mam czas żeby pisać, więc skorzystam z okazji i życzę Wam moje Kochane wszystkiego najlepszego wytrwałości w dążeniu do celu, przede wszystkim zdrowia, spełnienia marzeń i wszystkiego czego pragniecie. Dziękuję Wam za wsparcie i że jesteście zawsze ze mną. Za tydzień pewnie znowu coś skrobnę. Pozdrawiam serdecznie

Po ostatnich rewolucjach bez zmian... chyba się trochę ogarnęłam. Czekam na wyniki mamy... wierzę a przynajmniej się staram wierzyć że będzie ok. Życie pędzi dalej jak szalone na wariackich papierach. Dzisiaj weszłam na wagę i jestem nie mile zaskoczona... szału nie ma, pokazała 73,5 kg. Czuję że schudłam jakby zeszło ze mnie powietrze nawet mój mąż stwierdził że jest mnie zdecydowanie mniej ( co jest niesamowite!!!) a ta franca pokazała tylko 0,5 kg mniej. Plany na weekend: dzisiaj muszę ogarnąć chociaż część domu, jutro pewnie działka... miejsce które uwielbiam, mogę się tam zaharować na śmierć ale umrę szczęśliwa W sobotę wieczorem może do szpitala a niedzielę obowiązkowo. I tak toczy się to moje życie...

W ostatnim tygodniu zaszło dużo zmian w moim życiu- niestety nie są to pozytywne zmiany. W ubiegły piątek zawiozłam moją mamę na nieskomplikowany zabieg wycięcia tłuszczaka, który wyrósł jej na głowie. Miało być prosto i szybko...i wcale tak nie jest okazało się że trzech niezależnych lekarzy stwierdziło to samo... tłuszczak a tu dupa sytuacja się skomplikowała i nie jest to tłuszczak. Z chirurgii przenieśli ja na neurochirurgię w przyszły poniedziałek ma operację na najmniejszy guz, który częściowo był usunięty na chirurgii. A są jeszcze dwa i o wiele większe. Ordynator neurochirurgi powiedział mi tylko wczoraj że sytuacja jest poważna. Nie daję rady miotam się między pracą a domem moja córka ma 8 lat. Ja wychodzę na 6 do pracy dzięki Bogu pracuję blisko, budzę ją dzwoniąc na jej komórkę, ma uszykowane śniadanie potem pędzę ja zawieźć do szkoły potem ja odbieram.W pracy też kicha wczoraj miałam ostrą zwarę z szefem w końcu odpuścił bo chyba stwierdziła że rozmowa nie ma sensu. Mam teściów w naszej miejscowości ale ona nie bardzo chce żeby się nią zaopiekowali a  poza tym jest mi jej żal, strasznie przeżywa że babcia jest w szpitalu w końcu to ona się nią opiekowała jak ja wróciłam do pracy. Młoda popłakuje a ja próbuję ją pocieszać choć samej mi łzy gdzieś po kątach kapią. Mąż też pracuje i nie jest w takiej komfortowej sytuacji że może w trakcie pracy wyjść. Poświęca czas Gosi popołudniu jak ja sprzątam, piorę, gotuję, prasuję i zabijam myśli i czas. Dieta? jaka dieta nawet  do niej nie zajrzałam... jem na pamięć to co było wcześniej ale czy za dużo czy za mało? Nie wiem. Efekty będą w piątek. Nie chcę współczucia bo nie o to chodzi tylko musiałam to komuś powiedzieć bo mnie to udusi. Na zewnątrz jestem bardzo spokojna tylko w środku mi serce krwawi... Trzymajcie się dziewczyny, mam nadzieję że wszystko się poukłada. Miłego dnia

Minął kolejny miesiąc i mogę chyba powiedzieć, że jest nieźle... pewnie byłoby lepiej ale grzeszki nie pozwalają na to. Nie ma co rozpaczać bo czasu nie cofnę. Koniecznie muszę popracować nad silną wolą bo to ona najbardziej kuleje. Im lepiej wyglądam tym silna wola słabsza, w jakimś stopniu panuję nad tym bo jakby nie było to czerwona lampka w dalszym ciągu się zapala w którymś momencie. Obiecuję,że będę pracować nad sobą. Najgorzej u mnie z ćwiczeniami... po prostu tragedia. Znajduję tysiące powodów żeby nie ćwiczyć, coraz więcej pracy w ogrodzie i to też powoduje że jak wracam to padam z nóg. Może chociaż trochę się ogarnę w tej kwestii... 

A teraz trochę podsumowań, zdjęć nie ma dzisiaj bo jakoś nie mogę się przełamać... nie lubię zdjęć bo wyglądam na nich beznadziejnie tak więc będzie tylko tabelka.

Rachuneczek sumienia...