Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
walnęłam se pół setki . . zrobiło mi się lepiej

każdemu polecam

wczoraj to było

oczywiście "dobrze" tylko na chwilę

ale odpoczęłam - bo nie byłam przez ponad 3 godziny w osobistym rowie marsjańskim

serce, dusza, umysł i cały mój człowiek . . .  nic nie bolało

rowerem jeździłam przez te ponad 3 godziny

rowerem zrobiłam te pół setki

Ciało zajęte pedałowaniem, wiatr okropny, porywał, miotał, z siodełka zrzucał. Oj, nie było bezpiecznie! Raz zostałam porywem zrzucona ze ścieżki rowerowej. Raz na jezdni dostałam boczny gwałtowny podmuch. Zakolebało mną.

Oczywiście, ciało zachwycone adrenaliną. Ale to niebezpieczne. Więc gdzie się dało, jechałam nie po jezdni, a po towarzyszącym chodniku. Inna rzecz, że nie wszędzie się dało.

Barki mnie dziś bolą od kurczowego trzymania się kierownicy. Żeby nie pofrunąć.

Serce też zajęte było czym innym niż rozpamiętywaniem boleści. Nie zamierało w piersi ze smutku. Wręcz przeciwnie! Równomiernym i silnym pompowaniem zajęte. By całe ciało dostało mocno natlenioną krew. By każda mięśniowa komórka miała pod dostatkiem energii. By utrzymać termoregulację, raz przecież ciało spocone, za chwile przewiane na wskroś.

A umysł? Ach, on nie odpoczywał.

Bo to nie była jazda na rowerową nirwanę, na medytacje i odloty. Umysł radośnie zajął się otaczającym światem.

Gdy zobaczyłam pierwszy tego roku samolot, schodzący do lądowania nad Cargo Okęcia - aż westchnęłam z zachwytu. I z ulgi, że wciąż tym widokiem mogę oczy napasać. Potem stałam za ogrodzeniem na Wirażowej, w huku rozpędzanych silników, widziałam kolejkę oczekujących na start. I z niegasnącą niewiarą patrzyłam jak jeden za drugim rozpędzają się pod wiatr i wznoszą. Przecież samoloty nie latają! Chyba że na czary albo na gumkę recepturkę. Mój osobisty cud.

(chciałam wstawić miniaturki, ale vitalia sama je rozjeżdża)

Potem jechałam przez Centrum. Jest taka ścieżka rowerowa przez Pola Mokotowskie, mnóstwo politechnicznych studentów. Na rondzie Jazdy Polskiej, tam gdzie konie stoją ogonami do ronda, znaczy uciekają - jechała wystylizowana rowerzystka. Kremowa damka, stylowe błotniki. Kremowe butki. Nogi w ażurowych rajstopkach. Sukienka w kolorze świeżych maków, odcinana w pasie.

Ja jechałam z wiatrem. Ona miała te podmuchy i porywy wiatrowe prosto w twarz.

Wszyscy wokół wiedzieli, że to koronkowe to rajstopy i że sukienka ma w pasie pasek. Bo cały dół sukienki dziewczyna miała na głowie. Nie wiedziała, co trzymać, kierownicę roweru czy sukienkę na kolanach.

Sorry, wredna byłam, ale zeszłam ze śmiechu ze swojego roweru. Dziewczę chyba do końca życia zapamięta, że rowerowa stylizacja ma jednak naturalne granice.

Nie, zdjęcia jej nie zrobiłam. Aż taka! wredna to nie jestem.

Dusza zachwycała się oznakami wiosny. Trawniki coraz bardziej zielonkawe. Korony niektórych drzew zanurzone w zielonkawej .. no nie, jeszcze nie mgiełce .. to raczej zapowiedź mgiełki. A forsycje to chyba do jutra nie wytrzymają i całkiem na świat wyjdą.

Wczoraj, w środę było 54 km

Czwartek tylko 26 km

Więcej nie, bo mi łeb urwać chciało i taaakie wielkie krople deszczu we mnie waliły!
A pod wzniesienie i pod wiatr jechałam z oszałamiającą prędkością 7 km/h.

Zawróciłam.

ps vitaliowe

waga wciąż w jakiś wrednych wysokich rejonach

nic to, przetrzymam ją

ps nie-vitaliowe

od jutra rozpoczynam następną turę rehabilitacji

najwyższy czas już był, prawa ostroga stan lekki przewlekły, lewa ostroga stan ostry bólowy, lewe rozcięgno podeszwowe stan zapalny płonący

 ps warczące

CO JEST !!!!???

dlaczego nie mogę wstawić moich ślicznych samolotowo-forsycjowych zdjęć ????

znaczy wstawiłam je, teraz, ale na piechotę, wgrywając po jednym, przez mechanizm "moja galeria"