Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Kot ukradł pierniczka, zamknęli mnie na cmentarzu
i w ogóle świat jest piękny!

Przedprzedwczoraj, w poniedziałek, naprawdę nie było późno, wyszłam z domu koło 15, rowerem pojechałam na cmentarz do mamy. Przed wejściem od Odrowąża mam już „swoje” stoisko, od sierpnia zawsze tam kupuję, zawsze 2 szklane czerwone serca, kilka wkładów do lampionów. Już szarówka. Zanim sprzątnęłam zwiędłe i wypalone, zanim zmyłam płytę, zanim trochę pomyślałam, zanim zapaliłam znicze i lampki . .. Jakoś szybko mrok zapadł. Jeszcze trochę z mamą porozmawiałam, obawiam się pierwszych świąt bez niej, przepisy na rodzinne potrawy wigilijne mam pisane jej ręką. Ehhh.....

Ciemno nagle, jakby zimniej. Jadę do Odrowąża. A tam - ZAMKNIĘTE!!!! Owszem, zawsze zauważam napis, że otwarte do zmroku, ale przecież jeszcze nie ma piątej po południu!!! Jestem zamknięta na cmentarzu!!! Trochę się emocji najadłam. Nie ze względu na nieboszczyków, nastolatką będąc, zaliczyłam noc na cmentarzu, ale w obawie przed zimnem całonocnym.

Brrrrrrr.

Brama od Wincentego też zamknięta! Ale w budce był cieć. Uffff

Staram się robić rzeczy zupełnie inne niż kiedyś, nowe. Żeby mi się nie kojarzyło. Jak pierniczki na święta. U nas była inna tradycja, serniki i najpiękniejsze, bogate makowce. Nikt tego nie zrobi jak mama, nie warto nawet próbować.

A ja nigdy wcześniej nie robiłam pierniczków, co to na początku są suche, i mają leżeć ponad miesiąc, żeby były dobre. U nas się tak nie robiło ....

Lalita mnie nakręciła, takie fajne linki pierniczkowe podała. Nabyłam pierwsze w życiu foremki do wykrawania, Pana i Władcę na specjalne, przedpierniczkowe zakupy wyciągnęłam. Foremki, posypki, przyprawy. Miód własny, z tatowej pasieki.

Wieczorem (późnym) zaczęłam ciasto robić. Niedoświadczona. Mam za małą blachę. O 3 nad ranem zdechłam. Kilka blaszek upieczonych. A reszta ciast w kulkoplackach, zawinięta w folię, czeka na dzień następny w lodówce.

Niedoświadczona, coś pochrzaniłam z przyprawami. Noooo, może nie tyle pochrzaniłam, co przeimbirowałam, przegoździkowałam, przekolendrowałam. . .  . Pan i Władca, surowe ciasto podjadając, oznajmił - uch, mocne!

Kot córczęcy, gdym z kuchni wyszła, między jedną a drugą blachą, ukradł ze stolnicy surowego pierniczka w kształcie jelonka, tfu, renifera. Dla niego też chyba za mocne, zjadł tylko pół, drugie pół ogryzione na stołku kuchennym, a potem mleko pił i pił.

Dnia następnego do południa piekłam. Naprawdę, mam za mało blach, albo za małe są te blachy, co mam.

Acha, uczciwie będzie, jeżeli powiem, że tak cudnie pachnie w domu, że jeść mi się nie chciało. W ogóle, nie pamiętałam, nic, null!  I nagle o 2:30 w nocy TAKI GŁÓD!!! Pasztetowa, resztki szyneczki i pół słoja ogórków konserwowych.

Po 14 godzinach niejedzenia nic dziwnego!

Środowa waga wyższa od wtorkowej tylko o 300 gram. Phi!

Gdy środowym popołudniem z roweru wróciłam ( rower komunikacyjny, byłam na kolejnym suchozębodołowym zabiegu, a potem jakoś dziwnie i naokoło wracałam.. .. ) - w domu tak CUDOWNIE pachniało. To imbiru głównie nadużyłam.

Jeździłam w te popołudnie środowe z zachwytem w oczach. Błękity, szarości, białawe blaski, róże, oranże, pomidorowe smugi. Nawet przegrzana para wodna z kominów Siekierkowych wyglądała cudnie.

Kocham ten stan, gdy świat jest piękny!

Do PIĘCIU TYSIĘCY brakuje mi jeszcze niecałe 37 km.

Śpię dobrze, wyjątkowo. Dwie kolejne noce przespane ciurkiem, jeno tylko z przerwą przedświtową na akrobatykę dwupłciową. Zasadniczo dzisiejszej nocy przespałam ciurkiem 9 godzin.

Tryskam energią, rozdaję uśmiechy.

Nawet widok na wadze nie jest w stanie mi uśmiechu zetrzeć z ust. On jest tylko nieprzyjemny, ale jeszcze nie alarmujący.

57,7 kg

Spodnie luźne.

Dziś wieczorem przedMasówka. Okazja do wieczornego roweru, do wieczornego zachwycania się miastem, do spotkania z rowerowymi współmaniakami.

Za moment wybywam do suburbia warszawskiego, będę toczyła małe  potyczki urzędnicze.

ps 1.

Oblot zaprzyjaźnionych pamiętników będzie, w końcu. Trzeci dzień z rzędu zaglądam do kilku, myślę o komentarzu, a potem nagle jest dzień następny.

Joanno, wciąż się zastanawiam nad Sarenkowym przedszkolem.

ps 2

O to dźwiganie chodzi. Ja dźwigam te 20 kilowe paczki z radością. Mogłabym codziennie!!! Chciałabym codziennie!! Bo na każdej zarabiam ponad 7 stów. Warto!