Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wspomnienia

Moje wspomnienie sprzed kilku lat. Wracając do jednej z przyczyn mojej nadwagi, słabości, zmęczonej psychiki. 2005 rok. Pisałam już o wypadku, o traumie. Tyle się zmieniło, nie ma już mojej babci. Tak to zdarzenie wspominam...

"Dzisiaj jestem brzydką, załamaną kobietą w depresji. Głębokiej. Połamane paznokcie, brudne włosy, -dzieścia kilo nadwagi. Kurtka, jedyna jaką mam, noszona trzeci sezon. Czasem zastanawiam się kiedy to się stało. A raczej wmawiam sobie, że szukam odpowiedzi na pytanie, na które doskonale znam odpowiedź. Wszystko zaczęło się w dniu, w którym tak na prawdę umarłam. Umarła dawna “ja”. Zniknęła z powierzchni ziemi zostawiając tylko jakąś wybrakowaną cząstkę siebie.

Ciemno, 5 rano albo coś koło tego. Jeden ruch kierownicą, 10 stopni za bardzo w prawo... wszystko trwało kilka sekund. To nie prawda, że życie przepływa ci przed oczami. Nie było żadnych obrazków, myśli, filmu z przeszłości... Nic... Nie wiedziałam co się stało. Niepamięć, zero, pustka. W którą stronę do domu? Co się stało? Jak, dlaczego, cholera, dlaczego ja? Dachowałam? Nie... chyba nie... nie wiem...

Światła stojących samochodów, trochę ludzi... Stoją... Dlaczego stoją? Dlaczego nikt mi nie pomaga? Chyba uderzyłam się w głowę... Krew trochę leci, ale nie boli. Ruszam się... Powoli dociera do mnie, że leżę w rowie. Ale żyję... Dziękuję Tato, że cały czas marudziłeś o zapinanie pasów...

Patrzę obok... Moja babcia, cała... Boże, nic jej nie jest... Wyszłam przez okno, które dziwnie tak jakoś znalazło się na poziomie ziemi. I te światła, korek na drodze. A ja walczę z przednią szybą, żeby babcia mogła wyjść... Nie wiedziałam, że mam tyle siły. Wyrwałam jakoś tę kupę szkła i babcia już była na zewnątrz. Obie jakoś na własnych nogach - czyli jakoś chyba się nam jeszcze nie spieszy na tamten świat... Podbiegłam do samochodu, włączyłam światła awaryjne, pobiegłam na ulicę, pozbierałam to, co się urwało tam i ówdzie, sprawdziłam, czy nikogo nie walnęłam jeszcze po drodze - ufff... nie, wszystkie samochody całe. 

Latałam jak wściekła osa, nie wiem skąd miałam tyle siły... Usłyszałam tylko: "Niech sobie Pani twarz wytrze, bo krew leci..." I chwilę potem nikogo już nie było... Ciemno. Już nie było świateł, ludzi... nikogo. Ręka boli... podrapana o szkło... To nic... Dobrze, że na ulicy znalazłam telefon. Wyleciał nawet nie wiem jak. Jeden numer przyszedł mi tylko na myśl... "Tato, miałam wypadek, przepraszam..." I wtedy już wszystko było nie tak. Powietrze zeszło jak z przekłutego balonika, łzy same zaczęły płynąć, nie umiałam ich powstrzymać. Cholera, nawet papierosów nie miałam...

Nigdzie już nie pojedziemy, nie będzie cholernego Wrocławia, nie ma przeklętego samochodu, bo już nic z niego nie zostało. Mój pierwszy samochód, dwa miesiące temu tak się cieszyłam... Już nigdy nie będę miała samochodu, już nigdy nie siądę za kółkiem, nigdy w życiu... Przecież ja nie chciałam, nie jechałam szybko, nie wyprzedzałam na trzeciego, zdążyłam wrócić na swój pas - samochód z naprzeciwka był daleko. Zdążył spokojnie zahamować... Po co do jasnej anielki szarpnęłam tą kierownicą? Nie chcę już nic wiedzieć. Syrena, nareszcie, przynajmniej karetka nas nie zostawiła na pastwę losu... Mój Anioł też mnie nie zostawił... 

5 tygodni później - dwie kreski - co??????????? I słowa lekarza: "Jest Pani w ciąży - 14 tydzień..." Nie byłoby już mnie... nie było by Jej... Cholera, o mało nie zabiłam swojego dziecka, babci, siebie i Bóg wie jeszcze kogo... Chyba nie chciało mi się żyć przez chwilę... Ale Anioł nie dał za wygraną... Jestem... Jesteśmy... Wszystkie trzy..."