Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
13 tydzień - pechowy ?

Nie pechowy, dla mnie 13 nie jest pechowa. Fakt 13 tydzień jest pierwszym bez spadku. Ważę dokładnie tyle ile tydzień temu. Co do 100 g 😁 i uważam to za sukces.

Moja tabelka za ostatni tydzień wygląda następująco:

Aktywnie dziennie spalałam średnio 340 kcal. Kroków dziennie 8000. Snu prawie 10 h. To był przeleżany tydzień. Z czego jestem dumna? Z diety. W planie było jeść tyle, żeby nie było deficytu. Czyli nadal w granicach 2000 - 2200. Ale bez aktywności. Tak aby dać organizmowi paliwo do walki z wirusem. I to się udało. Ciągnęło mnie mocno do węglowodanów, już dawno tak nie było, wybierałam te dobre i owoce, jak zawsze za dużo owoców. 

Pierwsze dni faktycznie dużo leżałam, tylko posiłki szykowałam, potem jak ciut mnie puszczało to do południa ogarniałam na ile miałam sił, to okna, to pokoje dzieci, to pranie, składanie, roznoszenie. Najczęściej popołudnia znów leżałam/siedziałam. Wczoraj było już lepiej, nawet mały trening zrobiłam ale dzisiaj znów brak energii i poranny kaszel. Faktycznie mnie trzyma. Doktor mówił, że minimum 10 dni to potrwa, w izolacji jestem do czwartku. Brakuje mi spacerów. Jednak organizm potrzebuje tego zastrzyku ruchu aby normalnie funkcjonować. 

Chodzę po domu wiadomo, od piwnicy (pralnia, spiżarnia), przez poziom zero (garaż, siłownia), przez 1/2 piętra (salon, kuchnia), po pokoje dzieci (poziom 1) i nasza sypialnia (poziom1,5) no i strych :). Kroki są, schody są ale to nie to samo.

Ten tydzień? Chciałabym wrócić do jakiejś aktywności ale to zależy od samopoczucia i energii. Od piątku mogę wychodzić, więc może jakieś spacery, nie za długie. Przygotowania do świąt - trzeba pomału zacząć gotować i zamrażać. No i z najmłodszym codziennie lekcje. 

Tak się kulam. Jest ok, a będzie lepiej, już nie długo, jak tylko to cholerstwo odpuści trochę.