Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Cisza

Wczoraj minął równiutko rok od czasu tamtego fatalnego usg... To był bardzo trudny czas, ale teraz zaległa u mnie cisza. Tak se siedzę... Nie dzieje się nic... Nie mam ochoty na wspominki czy podsumowania. Patrzę w przyszłość i prę naprzód, jak czołg.

Osiem sesji radioterapii za mną i znoszę je dobrze. No, prawie dobrze. Wczoraj byłam zatankować pembrolizumab i okazuje się, że odporność poleciała mi na pysk. Leukocyty mam dużo poniżej normy. To nic. Zrobię sobie kilka zastrzyków na pobudzenie szpiku, ograniczę kontakty z ludziami i jakoś to będzie. Reszta wyników jest optymistycznie w porządku. Dawkę immuno dostałam i kolejna planowo za 3 tygodnie. Radioterapię też mam nadzieję zakończyć o czasie. Czuję się przyzwoicie.

Włóczę się, oddycham głęboko i spędzam czas jak lubię. Momentami przypełzają mi pod powieki łzy i nie próbuję ich powstrzymywać. Teraz już nie. Muszę w końcu je wylać bo tłumiłam to podświadomie przez rok. Chyba bałam się płakać. Teraz już się nie boję. Boję się i innych spraw i chowam się przed nimi, jak dziecko za firanką. Może mnie nie znajdą?

W lesie jest pięknie o tej porze roku. Pachnie butwiejącymi liśćmi i wiatrem. Czerpię z tej atmosfery, jest mi jakoś blisko do tej mokrej chłodnej ziemi. Bliżej niż kiedykolwiek.

A.