Pamiętnik odchudzania użytkownika:
patia6w

Dawno mnie tu nie było. I dawno nie ćwiczyłam. Przeglądałam moje wcześniejsze wpisy i łza zakręciła mi się w oku. JAK MOGŁAM tak się zapuścić! Ważę teraz 61 kg, a pomiary , brak słów.  Od 1 lutego zaczęłam ćwiczyć Turbo wyzwanie, pot cieknie ze mnie ciurkiem, ale dam radę.  Muszę dać. Piję więcej wody. Staram się lepiej odżywiać. Mam nadzieje że powoli wrócę do swojej formy. 

Chcę się przefarbować na czarno... Ale zanim podejmę ostateczną decyzję  chciałabym poznać opinie innych , Poniżej daje do porównania kolory w których byłam, ostatnie zdjęcie to stan aktualny. Liczę na Waszą pomoc w podjęciu decyzji. 

Jestem załamana, od paru dobrych tygodni nie ćwiczę, złapałam jakiegoś lenia, który nie chce się odczepić. Wczoraj biegałam, ale wymiękłam już po 4 km...( moim minimum było 6-7 km)  nie ćwiczę z Ewką, Mel B, nic kompletnie nic :/ a co jest najgorsze wróciłam do moich starych nawyków (kebab, pizza, hotdog) płakać mi się chcę, chcę ćwiczyć ale nie mam motywacji, ciągle szukam pretekstu że za gorąco, że nie mam z kim....Z cm przybyło mi 2 cm w samej talii, nie będę mówić o reszcie... niby to nic, ale widać różnice... wagowo też 2,5 kg do przodu... Wiem, powiecie że niektóre mają gorzej.... Ale każdy startuje z różnego etapu.... Ja mój zawaliłam, czuję się okropnie. Mało tego straciłam przyjaciółkę :(....  Okazała się być kłamliwa.... Wszystko co jej mówiłam, przekazywała dalej....  A w moim życiu dużo się działo... Myślałam że mogę jej wszystko powiedzieć. Sądziłam że zatrzyma to dla siebie. Myliłam się. Strasznie to boli.  Nie wiem co mam robić.....

Dawno mnie tu  nie było, tłumaczenie że nie miałam czasu, mijało by się z prawdą , Nie chciało mi się po prostu. Od połowy kwietnia obijam się z treningami, ( a miało być tylko na weekend) A tak serio, miałam małą kontuzję, tak to jest jak się nie mierzy sił nad zamiary. Ćwiczyłam regularnie, a dodatkowo zaczęłam biegać. Lecz pewnego feralnego dnia, podczas biegania to już był 8 km, zaczęło mnie cholernie boleć biodro, a po pochyleniu kość ogonowa. Chcąc nie chcąc musiałam przerwać bieg i wrócić spokojnie do domu. Postanowiłam na jakiś czas zrezygnować z aktywności fizycznej, by nie nabawić się czegoś gorszego. Nie byłam u lekarza, nie bolało aż tak bardzo.  Po  około 2 tygodniach, smutku, tęskoty za treningami, już czułam się dobrze, nic mnie nie bolało. Ale jakoś nie miałam już ochoty na ćwiczenia w domu z Chodakowską,  Postanowiłam biegać, i już zrobiłam moją  pierwszą dyszkę, z czego jestem bardzo dumna :))

Mimo że porzuciłam , na jakiś czas ćwiczenia w domku. Efekty ćwiczeń są nadal widoczne, i to coraz lepiej, sama zaś czuję się fantastycznie. W nagrodę za moje 9 miesięcy ćwiczeń , zafundowałam sobie nowy stój kąpielowy:))                Przepraszam za jakość :/ taki telefon....

(Dla przypomnienia wrzucam siebie z 31 sierpnia 2013,  widać że kobita bez życia :D

Kostium  Kolorystycznie nieco się różni od tego z aukcji, ale podoba mi się więc go zostawię. Ten mój jest bardziej jaskrawy jak widać.