Pamiętnik odchudzania użytkownika:
dens71

                Odstawienie na kilka dni narzuconej diety dobrze mi zrobiło.Może nie w sensie wagowym, ale mentalnym. Zwolniłam trochę. Zrobiłam porządek w głowie i z nowymi silami ruszyłam do działania. Dieta znów ogromnie mi smakuje. Czuję się lepiej psychicznie.Myślę, że zwyczajnie zabrakło mi sił. Dieta to dodatkowy narzucony obowiązek, a tych mam w swoim życiu niemało. Nie skarżę się. Wręcz cieszę. Większość wzięłam z własnej woli. Mimo to czasem okazuje się, że jestem tylko człowiekiem 

                Oczywiście odstawienie vitali nie wiązało się z rzuceniem na słodycze czy pochłanianiem jakiś wielkich ilości jedzenia. Zwyczajnie mniej zwracałam uwagę na wagę i łączenie oraz sposób podania produktów. Czasem chwytałam co było pod ręką czasem zjadłam coś , na co narastała mi ochota od miesiąca. Nawet udało mi się zrzucić 0,4 kg. Niewiele, ale zawsze do przodu.Bałam się, ze bardziej ucierpię .

              Niby kontynuuję a czuję się jak na starcie. Fajne uczucie !

                  Widzę, że okresowo przychodzą kryzysy. Muszę chyba jakiś wykres zrobić czy to faza cyklu czy faza księżyca , a może jakaś inna faza. Miałam tyle energii i wiary... ba, pewności , że odniosę sukces. A tu guzik. Jak patrzę na dietę na vitalii to mam odruch... Nie mam wyjścia i w tym tygodniu muszę powprowadzać swoje zmiany. Strasznie się boję, że przestanę robić postępy albo jeszcze gorzej.

              Nie wiem o co chodzi. Do tej pory wszystko mi smakowało a tu bunt.Żebym choć wiedziała w czym rzecz to zgłosiłabym prośbę o zmiany w menu. Ale nie wiem !!!

            Pomyślałam sobie. Stara jestem. Nie muszę się nikomu podobać, ani nawet takiej potrzeby nie mam. Nie jestem typem sportowca, ani innego wyczynowca. Lubię ciszę i święty spokój. To po co?

           I wtedy ktoś pisze "dobrze Ci idzie, nie poddawaj się". Właśnie wtedy! I co wy na to?

         Trzymajcie się dziewczyny ! Nie poddawajcie się, bo jak wy się poddacie to ja też polegnę !

                        Jestem tu już ponad miesiąc. Nie robiłam sobie zdjęć "ku przestrodze," bo wystarczy mi sama pamięć tego co widziałam w lustrze. Brzuch sięgał dalej niż piersi (a te mam wcale nie malutkie)! Pierwszym pomiarem była sama waga, dopiero potem zaczęłam mierzyć resztę. I tak przez miesiąc (12 listopad - 10 grudzień) spadałam jak w tabelce poniżej. W tym okresie schudłam 4,3 kg. Więcej grzechów nie pamiętam... 

                 Miałam dziś test trenerski. Wypadłam gorzej niż rok temu, ale też mam 10 kilo więcej. Wiek fit 26 lat (podobno). Potem trening...   i nogi zaczęły mi się trząść ze zmęczenia. Na przekąskę 2 pomarańcze i 2 łyżeczki sezamu. Spojrzałam na ten zestaw prawie z rozpaczą. Czułam jak głód wyje mi w głowie niczym wilki w rui. Niewiele myśląc dorzuciłam przekąskę numer dwa - chlebek z twarożkiem i awokado. To był chyba dobry pomysł, bo spokojnie, bez odstępstw doczekałam kolacji. Dziś krewetki zapiekane w pomidorach z makaronem. Chyba dalej jestem głodna, bo roją mi się kanapeczki na grahamce z sałatą, pomidorem i szczypiorkiem. Jestem zbyt zmęczona żeby je zrobić , więc chyba spokojnie doczekam jutrzejszego śniadania  :).

     Obiecywałam sobie, że będę robiła pamiątkowe wpisy z odchudzania codziennie, żeby się dopingować i ... jak zwykle...

    Nadrabiam więc zaległości z ponad tygodnia. Zdopingowana przez wpisy w stylu "chcieć to móc " (bez pokazywania palcem;) )ćwiczę dzielnie choć chwilkę ale codziennie. Jak nie stać mnie czasowo to choć parę pajacyków w codziennym biegu albo kilka przysiadów przed posiłkiem :) Staram się :D

  Dietetycznie miałam wieeeelką wpadę w niedzielę. Ku mojemu zdumieniu nie potrafiłam powiedzieć stop. Zjadłam z 6 pączków i 4 rurki z kremem. Jak dziś o tym myślę robi mi się niedobrze. Żeby było śmieszniej to ja nie przepadam za słodkim. Co to było ?!!!?

  Nie załamałam się ( tzn. w niedzielę tak, oczywiście). W poniedziałek wstałam z twardym postanowieniem i radosną chęcią. Czułam się i czuję do dziś jak po dobrej spowiedzi. Jak na razie treningi i dieta ok. Nawet bez bólu.Może nie zrzucę nic w tym tygodniu, ale choć odrobię tą niedzielę .

    W sobotę , za duży kroczek ,poszłam na "Kobietę pierwotną" w wykonaniu pani Śleszyńskiej i... pozostańmy przy samym fakcie.

     Pomału zaczynam myśleć o powrocie do tai chi. Zarzuciłam to z powodu braku czasu na treningi. Jeśli jest coś o czym marzę i za czym tęsknię to właśnie to : delikatna siła, powolna dynamika, czas wyciągnięty , jakby nie istniał ... w jednym ruchu, półgeście... nie goni mnie nic... jestem tylko ja, moje ciało i jego świadomość... TĘSKNIĘ !

             Staram się ćwiczyć i trzymać przepisanej diety. Raz wychodzi to lepiej raz gorzej,ale widzę, że jest to kosztem wypracowanych w pocie czoła nawyków i przyzwyczajeń. Głównie kosztem godzin przeznaczanych na sprzątanie. Dzieci staram się nie zaniedbywać, ale i tak częściej niż zwykle słyszą "nie ma mnie".

             Niektórzy chwalą się treningami 5 razy w tygodniu, a ja zastanawiam się jakim cudem ??? Dziś rano wstałam, nakarmiłam towarzystwo i powyprowadzałam zwierzynę, przygotowałam sobie pudełeczka, poodwoziłam dzieciaki, wróciłam i zrobiłam trening, potem szybki prysznic i do pracy. Wróciłam o 19.00 z myślą o posprzątaniu (zawsze to robiłam przed pracą) a tu Niuńka mówi, że deska klozetowa się rozwaliła. Myślę dobra, najpierw ostatni posiłek, a deska to chwilka... akurat ! Dziadostwo przerdzewiało, że nie do ruszenia. WD40 brało to z godzinę , przy okazji choć łazienkę ogarnęłam. Potem "co tam w szkole" , pomoc w nauce i zrobiła się 22.00. Wstaję o 5.30 więc po tej godzinie nie poszaleję.

          Niunia na jutro zaprosiła koleżankę na noc . Może jutro po pracy jak się sprężę to ogarnę dom.A gdzie jeszcze coś im upiec dobrego?

            Jak ktoś mieści treningi 5 razy w tygodniu ???? 

            Nie, nie , nie !!!!!!!! Nienawidzę chodzenia po sklepach. A chodzenie po sklepach w dzikim tłumie jest dla mnie nie do przejścia. Wczoraj wróciłam z pracy, nakarmiłam dzieciaki, zawiozłam Niunię na zajęcia  z wolontariatu, zrobiłam trening, zaliczyłam saunę , odebrałam Niunię i... padłam :D. Czy wam też się zdarza tak absolutnie i bezwarunkowo odjechać aż do rana ? Mi to zdarza się rzadko ale to był ten przypadek.

              Rankiem się zważyłam i okazało się , że zrobiłam następny kroczek . Należy się nagródka. Liczyłam na to ! Idę na "Fantastyczne zwierzęta..." !!! Dziś 20.10. Hurra!!!

           Dziś udało się bez wpadek żywieniowych. Może dzięki temu, że Niuni klasa pochłonęła całe 120 babeczek więc nic nie wróciło do domu :D

            Z wydatków energetycznych pół godziny sauny na podczerwień. Zakup dość kosztowny , jak na budżet wdowy z dwójką dorastających dzieci, ale mam szczerą nadzieję , że to pomoże mojemu nastolatkowi w walce z trądzikiem.

           Dotychczasowe doświadczenia, które miałam,z sauną nie kończyły się najlepiej (wysoką gorączką i długotrwałą chorobą), ale dotyczyło to sauny parowej. Myślę, że z tą na podczerwień będzie inaczej, ale coś więcej powiem za parę miesięcy :). Na razie jestem zmęczona. Czy to sauna czy późna pora - nie wiem. Czas pokaże.

                Moja córcia upiekła na klasowe andrzejki babeczki waniliowe. Nie muszę pisać co było dalej. Zwłaszcza, że piekła w takich tyci foremeczkach na jeden gryz. Wiem,że to głupota, ale macie pojęcie jak to pachniało ? Dodała najprawdziwszej wanilii, nie jakiegoś aromatu , z brązowym cukrem i najprawdziwszym wiejskim masełkiem. Policzyłam, że kolację mam z głowy więc jej nie zjadłam. Jakoś przeżyję.

                 Ze względu na cerę mojego synka kupiłam saunę na podczerwień z zapowiedzią, że to  pod choinkę dla całej rodziny i święta będą skromne. Jutro podobno będzie montaż. To może i te babeczki jakoś wypocę :D

            Dziś zjadłam wszystkie posiłki bez obsuwy . Rano (a nie przed północą) zrobiłam trening. Same ćwiczenia w końcu dały mi wycisk, aż się spociłam. Po kąpieli użyłam wszelkie przewidywane kremy i balsamy.W pracy nikt się na mnie nie wyżył i o normalnej porze wróciłam do domu. Dzieci były grzeczne a Niunia nawet pomogła mi sprzątnąć kuchnię. Na koniec miałam rozmowę wspierająco-zbliżającą z moim zbuntowanym nastolatkiem. 

           ... I jakby jeszcze mój durny pies nie nasikał mi na dywan zaraz po powrocie ze spaceru to chyba bym myślała, że to jakaś bajka kolorowa albo inny sen :)