Pamiętnik odchudzania użytkownika:
liiveeruup

Oj, dawno mnie tu nie było, ale spodziewałam się tego. 
Cóż, musiałam się trochę spiąć. Matura za mną, a przede mną najdłuższe wakacje życia
... chociaż w sumie... i tak idę do pracy.
Miałam kilka załamań i ogólnie coraz częściej mam takie dni, w których jem tyle, że ledwo chodzę, a na drugi dzień nic. Wiem, że to nie zdrowe i próbuję nad tym jakoś panować. Ale jest ciężko

Mimo wszystkich problemów udało mi się schudnąć ponad 3 kilo  W końcu, po tylu latach widzę na wadze liczbę dwucyfrową! A to, moim zdaniem wielki sukces, bo dwa tygodnie temu, stając na wagę, zobaczyłam około kilograma więcej. W sumie to nie pamiętam, bo zrobiło mi się ciemno przed oczami. Zaczęłam sobie wyobrażać jak znowu tyję te ponad 15 kilo i znowu jestem grubą świnią. Okropne.
Ale to mnie trochę zmotywowało. Dużo więcej się ruszam - chodzę na basen (zmuszam się, bo pływać lubię ale nie lubię się pokazywać w stroju kąpielowym - większy wysiłek to wyjście z szatni niż samo pływanie), dużo spaceruję, codziennie lub co drugi dzień, zaczęłam nawet trening HIIT - czyli trening bardzo intensywny ale krótki, około 15 minut, więcej nie. Podobno daje najlepsze efekty, a kalorie spala się po nim dużo szybciej. Cóż, zobaczymy czy mi to coś da

Ogólnie to zaczęłam się właśnie trochę interesować tematyką treningów i w ogóle, mimo że jestem leniem patentowanym  Dzięki temu znalazłam nową miłość

Mnie bardzo motywuje... no i popatrzeć miło haha

Chyba to już wszystko. Tak z jedzenia to próbuję jeść dużo warzyw i owoców np. grejpfrutów i kiwi - podobno pomagają w odchudzaniu Ale raczej nie będę prowadzić zapisków, co zjadłam podczas całego dnia - to po prostu nie dla mnie.
Pa pa

Wiedziałam, że moje pisanie tutaj będzie "bardzo regularne"  
To było wiadome od początku, już ja siebie znam. W sumie, to nie jest moje pierwsze podejście do tego portalu, ale... pozapominałam haseł i tak jakoś wyszło
Zaczynam ćwiczyć!
W sensie... próbuję to robić regularnie.
Jakiś czas temu chodziłam z przyjaciółką na siłownię, ale mój lekarz powiedział, że nie powinnam robić żadnych ćwiczeń siłowych... a że biegać nie lubię za bardzo, to na siłownię chodzić przestałam (mam zamiar jeszcze kiedyś wrócić, bo atmosfera była nie-sa-mo-wi-ta).
No i tak ponad miesiąc robiłam nic.
I w końcu postanowiłam znowu zabrać się do roboty! TAK!
Kupiłam strój na basen, czepek i razem z moją przyjaciółką będziemy chodzić na basen! Dodatkowo, robię ćwiczenia na pośladki, bo tyłka nie odpuszczę wytrwałam już tydzień! Ale naprawdę cieszyć to się będę mogła za kolejny tydzień... bo mój słomiany zapał może mi  jeszcze zmienić plany
Zauważyłam u siebie ostatnio tendencję do uznawania siebie za nawet atrakcyjną.
Oczywiście to są krótkie chwile i gdy tylko się na tym łapię, to od razu leci "Kinga, opanuj się i nie gadaj bzdur"
Ale nawet ludzie z mojego otoczenia zauważają we mnie zmianę - podobno mam więcej pewności siebie, ubieram się też inaczej, bo bardziej kobieco... cóż, kiedyś nosiłam to, w co się mieściłam. Nadal mam problem z rozmiarem, bo akurat rozmiar spodni nadal ten sam noszę - czyli 46. Czasami zapnę się w 44, ale to rzadko - a przecież schudłam około 16 kilo! A dupa mimo wszystko wielka...
Ale styl ubierania staram się zmienić. Ciężki i kobiecy. Połączenie idealne
Odkryłam również, że w ostatnim czasie kieruje mną coś innego, niż tylko chęć zmiany swojego życia, bycia zdrowszą - przecież od początku to mnie napędzało.
No i tu, wielkie odkrycie! Wow wow!
Dla faceta...
Totalnie mnie to zaskoczyło, bo to od zawsze miało być dla mnie, zmieniam się dla siebie..
A tu taka niespodzianka. Uświadomiłam to sobie leżąc pewnego leniwego popołudnia na łóżku.
Najlepsze jest to, że z nim nie jestem. Ba! Gdyby tylko to! Nie mieszka w moim mieście. Nie mieszka w Polsce. Nie mieszka nawet w Europie.
Czyli nie znam go osobiście. A mimo to... ech, niezbyt fajne to uczucie. #complicated
Dobra, wyżaliłam się trochę i jest lepiej
Postanowiłam Wam pokazać moją figurę... nie jest najlepsza, tak samo jak zdjęcie, ale jestem zadowolona, że do tego doszłam. Bywało gorzej

Widać tu sto kilogramów czystego tłuszczu.
I... nie będę Wam tu kłamać - stałam na wdechu
To chyba wszystko na dziś.
Trzymajcie się!

Co by tu na wstępie...
Mam na imię Kinga, rocznik '98 czyli za niedługo czeka mnie maturka
Z nadwagą, otyłością walczę od... dawna. 
Odkąd pamiętam, zawsze byłam większa od rówieśników - i to nie tylko pod względem szerokości. Jestem dość wysoka - mierzę 178,5 cm. Zawsze byłam wyższa i grubsza, przez co naprawdę odstawałam. 
Problemy z samoakceptacją zaczęły się w podstawówce - wyzwiska ze strony kolegów.
Wtedy też była moja pierwsza próba u dietetyka (prowadziła mnie wtedy ta sama pani doktor, która prowadzi mnie teraz ).
Wyszło jak wyszło.
Najpierw radość bo 10 kilo zniknęło w miesiąc! Tak! Jest super!
No jednak nie...
Wakacje się skończyły, moja mama uznała, że nie ma czasu na szykowanie tego wszystkiego, co miałam w menu.
Ja też jakoś tak... no nie bardzo. Sam dietetyk był pomysłem mojej mamy. Ja może miałam motywację, ale chyba nie dość dużo.
Przytyłam 20 kilo. W pewnym momencie była to 100.
U dziecka.
Brawo.
Gimnazjum nie było przyjemne. Wyzwisk nie było, ale wystarczyło mi moje własne towarzystwo do wpadnięcia w depresję. Kiedyś może jeszcze o tym opowiem.
W pewnym momencie dobiłam do 116 kilogramów...
ALE!
Teraz jestem w maturalnej klasie i jest coraz lepiej.
Jestem pod stałą opieką endokrynologa (tak! okazało się że mam hashimoto! tylko tego mi brakowało! no i kilka innych zaburzeń hormonalnych) oraz dietetyka.
Od początku sierpnia schudłam 15,5 kilo. I lecę w dół.
Więcej nie będę zdradzać, żeby później mieć o czym pisać. 
Trzymajcie za mnie kciuki!
Ja trzymam za wszystkich odchudzających się!