Pamiętnik odchudzania użytkownika:
agniecha06

Dziś weszłam na wagę - 2 kg mniej w 1,5 tygodniaNiby nie dużo ale jak cieszy Myślę, że taki spadek jest ok - nie za szybko i nie za wolno.  Po ostatnich moich "kryzysach" jednak jest spadek  No i jaką to daje motywację 

Przemyślałam swoją dietę, trochę ją zmodyfikowałam (tzn wprowadziłam jeszcze jeden mały posiłek około 19) bo inaczej dostawałam szału (dosłownie). Wczoraj też poszłam na spacer. Stwierdziłam, że skoro w mojej miejscowości po godz 18 jest ciemno, to mogę spacerować zaraz po pracy w mieście, w którym pracuję. No i wczoraj ruszyłam i...... nie było światła w na trasie, którą szłam (jakaś awaria lamp czy coś)  Zrobiłam 3 km - niedużo (w zeszłym roku biegałam po 8-10km) ale od czegoś trzeba zacząć. Poza tym muszę przygotować moje stawy na takie obciążenia. Tak więc jestem zmotywowana do działania i nawet weekend za pasem mi nie straszny 

Tak jak się obawiałam weekend był ciężki. Trochę zjadłam więcej, ale nie było tragedii. Jednak wczoraj po prostu poległam. W pracy ok, ale później w domu - ogarnął mnie wściekły głód. Nawet nie wiem czy to był głód, raczej ja byłam wściekła  Po prostu miałam takiego "nerwa", że szok i się obżarłam (inaczej tego nie można nazwać). No i oczywiście poczułam się jeszcze gorzej. Jest mi tak wstyd. Żeby już się złamać?? No porażka.

Ale postanowiłam optymistycznie podejść i już dziś jestem z powrotem na drodze MŻ. Tylko obawiam się wieczora. Dlaczego mam takie spadki samopoczucia? Zdarzały mi się napady głodu, ale nigdy nie byłam tak rozdrażniona i wredna. Współczuje swoim chłopakom. Dziś jak mnie "będzie brało" to idę na spacer - bez względu na pogodę, noc i psy 

Uff. Weekend za pasem. Dwa dni normalnego wolnego (nie świątecznego). Trochę się obawiam, bo w weekend jest więcej pokus. Ale nie ma co - trzeba trzymać dietę i już. Może w końcu ruszę się.

Póki co, trzymam się swojej MŻ. Jest ok, nawet nie mam jakiś niekontrolowanych napadów głodu wieczorami  

Trzymam kciuki za siebie i wszystkich czytających żebyśmy w weekend wytrwali w swoich dietach i postanowieniach 

Miłego, "dietkowego" i sportowego weekendu 

Jeszcze wczoraj przełamałam strach i zważyłam się, pomierzyłam, zaktualizowałam pomiary. 112,7 kg - dobrze nie jest, ale myślałam, że będzie gorzej W każdym bądź razie czeka mnie dużo pracy nad sobą. Ale małymi kroczkami  dotrę do celu

Póki co dieta MŻ, bez słodyczy. Do tego od kilku miesięcy wypijam min 2 litry wody (chyba weszło mi to już w nawyk) ale jeszcze za mało się ruszam, mam pracę "siedzącą". Musze zacząć spacerować. Ale od godz 8 do 18 jestem poza domem, mieszkam w małej miejscowości, z nieoświetlonymi drogami i trochę się obawiam (zarówno pojazdów jak i psów niestety - mam kilka doświadczeń niefajnych). 

Chociaż z drugiej strony to tylko wymówka. Uważam, że jeśli czegoś się chce (mam na myśli realne rzeczy), to się to osiągnie a wszystkie tłumaczenia to tylko usprawiedliwianie swojego lenistwa.  W zeszłym roku biegałam o tej porze (oczywiście odpowiednio ubrana w odblaski i latarkę, w deszcz, śnieg i mróz - tak się zawzięłam) więc teraz po prostu mi się nie chce. Ale nie zmuszam się, nie "katuję psychicznie" - nic na siłę

Od wczoraj jestem na diecie. Zaczynam od dużej wagi (dokładnie nie wiem jakiej, bo boję się zważyć). Na początek chcę zejść na max 90 kg. Nie zależy mi na figurze modelki, ale chcę poczuć się lżej, wrócić do aktywności a szczególnie do biegania. Wiem, że jest to możliwe, nawet z moją wagą, bo już nie raz mi się to udało. Tylko później gdzieś brakło motywacji :)

Tym razem uda się do końca :) Aktywność musi wejść mi w nawyk na zawsze :)

Jutro rano się ważę, mierzę, trzymam dietę MŻ (od wczoraj) i ruszam ile mogę :)

Wracam?? To własnie jest pytanie.

Myślę, że wracam...codziennie już od wielu wielu dni. Codziennie rano zaczynam dietę i codziennie wieczorem znów się objadam. Codziennie rano jestem zdeterminowana, zmotywowana do walki ze sobą i moim ciałem i codziennie wieczorem determinacja i motywacja gdzieś znikają. W tym czasie wyłączam myślenie i chce jedynie zjeść cokolwiek, żeby się zapchać, żeby było mi weselej czy sama nie wiem po co. Jest mi ze sobą bardzo źle. Czuję się gorsza, brzydsza, głupsza. I nie mam siły aby coś ze sobą zrobić. Gdzie znaleźć ta siłę?? Tłumaczę sobie, że będzie mi lepiej, że to dla mnie, dla mojego zdrowia, dla moich dzieci ale jak mnie "dorwie ten stan", ten permanentny głód to po prostu zapominam o wszystkim co sobie wmawiam i jem i jem. Myślę sobie wtedy, że jestem szczęśliwa, że jedzenie to jest to co lubię. Ale czy w sumie nie jestem szczęśliwa jak nie jem?? Mam fajnych synów, męża, dom, nie chorujemy poważnie, może nie "śpimy na kasie" ale nie jest źle. To dlaczego czasem jest mi tak ciężko, tak źle??? Uciekam od świata w jedzenie ale i też książki. Dużo czytam - wtedy wyłączam się na rzeczywistość. Jak poradzić sobie ze sobą? Jak odnaleźć tą siłę, którą miałam kilka lat temu? Dlaczego wtedy udało mi się a teraz nie może??

Muszę wrócić do początku a właściwie nawet cofnąć się bardziej. Nigdy nie byłam tak wielka jak teraz jestem, nigdy nie ważyłam tak dużo jak teraz ważę. No ale trzeba próbować, chociażby codziennie od początku ale nie można się poddawać. Prawda??